Ένα από τα θέματα που απασχόλησαν το 1ο Διεθνές Συνέδριο της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου ήταν η οπτικοακουστική παιδεία στην τυπική εκπαίδευση. Στόχος του ίδιου του Συνεδρίου ήταν « η διεύρυνση της σημασίας της οπτικοακουστικής παιδείας για μια κοινωνία σε κρίση».
Και ειδικότερα «πως μια ταινία μπορεί να σου ανοίξει τα μάτια, να σου αλλάξει τον τρόπο που βλέπεις τον κόσμο και επίσης το πως το να ξέρεις “να διαβάσεις” την οπτικοακουστική γλώσσα σε κάνει λιγότερο ευάλωτο σε διάφορα είδη προπαγάνδας».
Ομιλητές στο συνέδριο ήταν η Κατερίνα Ευαγγελάκου, σκηνοθέτρια, σεναριογράφος, ο Μένης Θεοδωρίδης, σκηνοθέτης, παιδαγωγός, ο Βασίλης Κοσμόπουλος, σκηνοθέτης, η Μαρία Λεωνίδα, σκηνοθέτρια και ο Νίκος Τσαγκαράκης, κριτικός κινηματογράφου, ορισμένοι εκ των οποίων είχαν και προσωπική εμπειρία από την εφαρμογή της οπτικοακουστικής παιδείας στα σχολεία.
Όπως ιδιαίτερα επεσήμανε ο Βασίλης Κοσμόπουλος, που συμμετείχε στην εφαρμογή του Προγράμματος ΜΕΛΙΝΑ στο νομό Χανίων το 2001-2004 « επιχειρήθηκε να χρησιμοποιηθεί η τέχνη για να αναζωογονήσει τον θεσμό του σχολείου που πεθαίνει, όχι σαν ένα επιπλέον μάθημα αλλά μέσα από δράσεις και δραστηριότητες, στο πλαίσιο μιας διαφορετικής αντίληψης για το καθημερινό μάθημα, συνδυάζοντάς τες με παρεμβάσεις στην τοπική κοινωνία και τα αποτελέσματα ήταν εξαιρετικά».
Η Κ. Ευαγγελάκου επεσήμανε ότι «τα επόμενα 10 χρόνια η οπτικοακουστική γλώσσα θα διδάσκεται παντού, στα σχολεία, τα Πανεπιστήμια, είναι μονόδρομος, ενώ ο Μ. Θεοδωρίδης τόνισε την ανάγκη« να συνδιαλέγεται η εξοικείωση με την καλλιτεχνική έκφραση με την κριτική αντιμετώπιση κάθε οπτικοακουστικού έργου» .
Αναφέρθηκε επίσης στις τεράστιες δυνατότητες χρήσης της οπτικοακουστικής γλώσσας σε μαθήματα, όπως η ιστορία η γλώσσα, τα μαθηματικά, οι φυσικές επιστήμες, στην δυνατότητα οπτικοακουστικής απόδοσης της λογοτεχνίας και στη δυνατότητα χρήσης ασκήσεων με τη μορφή animation. Η Μ. Λεωνίδα επικαλέστηκε την προσωπική της εμπειρία για το πως «τα εργαλεία του κινηματογράφου και γενικότερα της οπτικοακουστικής γλώσσας επιτρέπουν και ακόμα παροτρύνουν στην επεξεργασία όχι μόνο θεματικών ενοτήτων και εννοιών αλλά και των διαπροσωπικών σχέσεων που απασχολούν το σχολείο σήμερα».
Κλείνοντας, ο Ν. Τσαγκαράκης ανέπτυξε εκτενώς τη κατάσταση που υπάρχει στα τρία καλλιτεχνικά σχολεία που υπάρχουν στην Ελλάδα σήμερα και υποστήριξε «την αναγκαιότητα του θεσμού και τη σημαντική αλλαγή που φέρνει στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον ορισμό του σχολικού μαθήματος.
