Μια μοτοσυκλέτα street-tracker (δρόμου μεν, αλλά βασισμένη σε dirt tracker) μπορεί να υλοποιηθεί με πολλούς τρόπους. Αλλιώς τις φαντάζονται στην Ισπανία, αλλιώς στην Ιαπωνία και αλλιώς στην Αυστραλία. Το ποια είναι όμορφη και ποια όχι, είναι ζήτημα υποκειμενικό.
Όμως αν θέλει κανείς να απολαύσει κάποιες κορυφαίες ιδιοκατασκευές του ιδιαίτερου αυτού στυλ, δεν πρέπει να παραλείψει τις δημιουργίες του Richard Pollock, της Mule Motorcycles.
Το ταλέντο του Richard εκδηλώνεται μέσα από μια μοναδική αίσθηση της συμμετρίας και των σωστών αναλογιών. Κι επίσης από μια διορατική ικανότητα να αναμειγνύει και να μετατρέπει τα πιο ετερόκλητα περιφερειακά, συναρμολογώντας κλασικά αλλά και μοναδικά δίτροχα.
O καλλιτέχνης Pollock -το έχει το όνομα φαίνεται- έχει δουλέψει πάνω σε πολλά πρωτότυπα με βάση το Yamaha XS650. Τελευταία προτιμάει τις Triumph, όχι μόνον επειδή μετατρέπονται σε πολύ όμορφες street tracker, αλλά και επειδή με μικρές επεμβάσεις μπορεί να αυξήσει και την απόδοση των κινητήρων της.
Όλα αυτά συμβαίνουν σε ένα μικρό γκαράζ που χωράει-δεν χωράει 3 αυτοκίνητα.
Κατά τον ίδιο τον Pollock πάντως, όποιος θέλει κάτι το πραγματικά αυθεντικό, δεν έχει άλλη επιλογή από το να μετατρέψει μια Harley Sportster.
Πιο πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί η μοτοσυκλέτα των φωτογραφιών. Είναι η Web Surfer 2 που κατασκευάστηκε επί παραγγελία από πελάτη που είχε δει τη Web Surfer και ζήτησε κάτι παρόμοιο.
Το πλαίσιο αποτελεί μια παλιά «αμαρτία». Ήταν το κοινό project μιας αλλόκοτης συνέργειας ανάμεσα στην εταιρεία Sundance του Τόκιο, της Real McCoys (εταιρείας casual ρούχων επίσης από το Τόκιο), του ίδιου του Pollock και του Jay Springsteen, βετεράνου πολυπρωταθλητή ΑΜΑ Dirt-Τrack που εκείνη την εποχή μεσορανούσε στις ΗΠΑ.
Η κατασκευή ξεκίνησε το 1999 με την προοπτική τη δημιουργία ενός πλαισίου που μπορούσε να δεχτεί διάφορους κινητήρες και όχι μόνον αυτούς της HD XR750 που μονοπωλούσε τότε το πρωτάθλημα Dirt Track στις ΗΠΑ.
Όπως εξιστόρησε ο Pollock στο περιοδικό Motorcyclist: «Η “The Real McCoys” θα χειριζόταν το οικονομικό μέρος της συνεργασίας, ενώ εγώ θα κατασκεύαζα το πλαίσιο ώστε να δεχτεί έτοιμο τον οποιονδήποτε κινητήρα. Όμως η McCoys φαλίρισε, ο κινητήρας ξεχάστηκε στην Ιαπωνία, ο Springsteen συνέχισε τη θριαμβευτική του καριέρα οδηγώντας XR750 και εγώ ξέμεινα με ένα αγωνιστικό πλαίσιο που δεν είχε καμία χρήση».
«Του προσάρμοσα λοιπόν έναν κινητήρα Buell M-2 και πούλησα τη μοτοσυκλέτα σ’ έναν ντόπιο που μόλις ξεκινούσε τους αγώνες. Την έτρεξε μερικές φορές, χωρίς ποτέ να τη ζορίσει πραγματικά».
«Έπειτα, πριν λίγα χρόνια “σκόνταψα” τυχαία στην ίδια μοτοσυκλέτα στο eBay, όταν την αγόρασε κάποιος τύπος από το Colorado. Της πέρασε νέα πιρούνια, φρένα και φώτα και της έβγαλε πινακίδες. Όταν ένας γερμανός πελάτης μου ζήτησε να του κατασκευάσω μια ρεπλίκα της Web Surfer Special (WSS-1) του Dave Edwards, έτρεξα κι αγόρασα αμέσως τη μοτοσυκλέτα από το Colorado. Και μόλις την πλήρωσα, ο πελάτης υπαναχώρησε».
«Λίγο αργότερα όμως ήρθα σε συμφωνία με έναν άλλον, ανώνυμο πελάτη, που ήθελε μια Web Surfer Special 2 (WSS-2). Με ξύλινη σέλα δηλαδή και όλα τα συναφή…»
«Μου πήρε πολύ χρόνο. Η ορίτζιναλ σέλα της WSS-1 είχε απαιτήσει 40 ώρες δουλειάς, τούτη εδώ χρειάστηκε 60 ή 70. Της πρόσθεσα μια πολύ “προχωρημένη” βάση και γενικά παιδεύτηκα πολύ περισσότερο με τις λεπτομέρειες. Το άξιζε, είναι άλλη μοτοσυκλέτα αυτή, έχει αγωνιστικό πλαίσιο και ζυγίζει κάπου κάπου 20 κιλά λιγότερο. Μέχρι και αγωνιστικό μονό αμορτισέρ της Penske φορά!»
«Η εμφάνιση επίσης είναι λίγο διαφορετική από της WSS-1, εδώ έχω χρησιμοποιήσει ασημένιο χρώμα στο ρεζερβουάρ και στα πλαϊνά της σέλας, η οποία τώρα είναι κατασκευασμένη από κοκκινόξυλο αντί για μπάλσα».
Μοιάζει με παραμύθι η ιστορία της μοναδικής αυτής μοτοσυκλέτας. Που δεν χορταίνουμε να τη θαυμάζουμε.
