Ο Alain Bernard είναι ένας αμερικανός ιδιοκατασκευαστής μοτοσυκλετιστών με χάρισμα. Γιατί είναι απρόβλεπτος. Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί τι θα παρουσιάσει κάθε φορά.

Ο Bernard κερδίζει τον επιούσιο κατασκευάζοντας ιδιαίτερα τρίτροχα, trike όπως είναι γνωστά στη χώρα όπου ευδοκιμούν περισσότερο από οπουδήποτε αλλού, δηλαδή στις ΗΠΑ.

Όμως ο άνθρωπος δεν περιορίζεται στα τρίτροχα. Κάθε τόσο η δημιουργικότητά του διοχετεύεται στην κατασκευή μοναδικά εντυπωσιακών custom, από αυτά που σταματούν την κυκλοφορία στον δρόμο.

Αυτό που βλέπετε αποτελεί την τελευταία του δημιουργία, και φέρει το χαριτωμένο προσωνύμιο «Bucati». Καμία σχέση με την ιστορική φίρμα αυτοκινήτων, ούτε με την ιταλική κόκκινη, παρόλα αυτά ακόμη και αυτό αναδεικνύει μια παράμετρο των custom. Σύνθεση υλικών από διάφορες πηγές με στόχο ένα αποτέλεσμα με προσωπική υπογραφή.

Η ιδιαιτερότητα της μοτοσυκλέτας ξεκινά από τη βάση της που είναι ένα Buell S1 Lightning του 1998, μια αλλόκοτη γυμνή σύλληψη του τρελο-Erik Buell, με κινητήρα HD V2 1.203 κ.εκ. Εκείνη η μοτοσυκλέτα έφτανε-δεν-έφτανε σε τελική τα 200 χλμ.

Μέχρι που την παρέλαβαν ο Bernard και ο μηχανικός Mike Lima. Στον αργόστροφο κινητήρα με την «αρχαία» τεχνολογία (οι βαλβίδες κινούνται με ωστήρια…) τοποθετήθηκαν 2 καρμπυρατέρ Keihin CR 38χιλ. και μια ανάφλεξη Dyna 2000i.

Ύστερα χειρουργήθηκε το πλαίσιο, στο οποίο μεταμοσχεύθηκε ένα υποπλαίσιο από Ducati 1098, ώστε να δεχτεί την κατάλληλη ουρά. Τότε άρχισε να δικαιολογείται και το όνομα: Buell + Ducati = Bucati.

Στη συνέχεια απομακρύνθηκε το δοχείο όπου κανονικά φιλοξενεί την μπαταρία και στη θέση του μπήκε ένα ρεζερβουάρ λαδιού.

Το στάνταρ ψαλίδι της Buell πήρε κι αυτό την άγουσα για τον άλλο κόσμο των ανταλλακτικών, για να αντικατασταθεί από μία χειροποίητη κατασκευή, γεμάτη θελκτικές, μεσογειακές καμπύλες. Η Beringer προμήθευσε τα χειριστήρια, ενώ η Chainsickle τα ποδωστήρια.

Εκείνο όμως που μαγνητίζει τα βλέμματα και τελικά κερδίζει τις εντυπώσεις, είναι η βαφή. Ένα μονοχρωματικό μείγμα ματ και γυαλιστερού μαύρου που αποπνέει μια γλυκιά αυστηρότητα – ή άγρια προσιτότητα αν το θέλετε.

Κι έτσι ο Bernard κατάφερε να εξαφανίσει το παραδοσιακό μονολιθικό στυλ των Buell, αφήνοντας στη θέση του ένα ευκίνητο μεταλλικό πλάσμα που παραπέμπει σε αρπακτικό, αεικίνητο έντομο, μια εντύπωση που τονίζεται από τα ολοζώντανα γαλάζια xenon μάτια που αναζητούν της λεία τους στον δρόμο.