«Εδώ και οκτώ μήνες ανεβαίνω έναν Γολγοθά, αλλά τώρα αυτήν την ανηφόρα πότε-πότε την ανεβαίνω και όρθιος», λέει ο τραγουδιστής Μανώλης Κονταρός που μιλά για το τροχαίο που τον καθήλωσε αρχικά στο κρεβάτι και μετά σε αναπηρικό αμαξίδιο.

Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Espresso » από το Λουτράκι όπου μένει εδώ κι ενάμιση μήνα με την οικογένειά του, σε σπίτι διαμορφωμένο με τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορεί να κινείται και να κάνει τις απαραίτητες ασκήσεις σύμφωνα με τις υποδείξεις των Γερμανών ιατρών του, ο Μανώλης Κονταρός ανοίγει την καρδιά του για την περιπέτειά του.

– Κύριε Κονταρέ, σε τι φάση σας βρίσκουμε;
Εδώ και οκτώ μήνες ανεβαίνω έναν Γολγοθά, αλλά τώρα αυτήν την ανηφόρα πότε-πότε την ανεβαίνω και όρθιος. Εχω ήδη ξεκινήσει να σηκώνομαι και κάνω τα πρώτα μου βήματα με πι. Πάντα ήμουνα αισιόδοξος ότι θα πάνε όλα καλά, αλλά τώρα πιο πολύ, γιατί επιτέλους βλέπω φως στο τούνελ.

– Από πού αντλείτε αυτήν τη δύναμη;
Η αλήθεια είναι ότι ένας άνθρωπος που είναι αρτιμελής και ενεργός, όταν καθηλώνεται σε αναπηρικό καροτσάκι, αισθάνεται δύσκολα, άβολα… Οταν όμως υπάρχει στόχος στη ζωή του ανθρώπου, υπάρχει και ενδιαφέρον. Εγώ λοιπόν έχω στόχο να περπατήσω ξανά και πιστεύω ότι θα τα καταφέρω. Μεγάλη δύναμη βεβαίως αντλώ από την οικογένειά μου και πρώτα απ’ όλα από τη γυναίκα μου, που είναι συνέχεια δίπλα και με βοηθάει στην κατάσταση που βρίσκομαι, και τους φίλους μου, οι οποίοι μου σσυμπαραστέκονται με μεγάλη αγάπη και αληθινό ενδιαφέρον.

– Οι φίλοι και οι θαυμαστές σας, οι Κρητικοί κυρίως, σας έχουν δείξει την αγάπη τους με πάρα πολλούς τρόπους. Μέχρι και λειτουργίες έκαναν για την υγεία σας…
Ναι, έχουν κάνει πάρα πολλά πράγματα για μένα και τους ευχαριστώ πολύ. Δεν σας κρύβω ότι ένιωσα πάρα πολύ όμορφα με την αγάπη του κόσμου. Γιατί πάντα ήμουν αληθινός με τον κόσμο, του έδινα την αγάπη μου και τώρα και εκείνοι μου έδειξαν ότι το είχαν καταλάβει αυτό και μου το ανταπέδωσαν. Πολλοί ήρθαν στη Γερμανία για να με δουν. Μου έκανε δε τρομερή εντύπωση η αγάπη των Ελλήνων που ζουν στη Γερμανία. Με έκαναν να νιώσω λες και ήμουν στην πόλη μου. Ειδικά κάποιες οικογένειες ήταν κάθε μέρα μαζί μου.

– Ολη αυτή η δοκιμασία που περνάτε τι σας δίδαξε για τη ζωή;
Σίγουρα μέσα απ’ αυτήν τη δοκιμασία έχω δει πόση αξία έχει η ίδια η ζωή και ο ίδιος μας ο εαυτός, που δεν τον προσέχουμε όσο πρέπει, αλλά και τα αγαπημένα μας πρόσωπα.

– Ενας άνθρωπος σε αναπηρικό καροτσάκι που βλέπει ειδήσεις στην τηλεόραση οι οποίες αφορούν τις οικονομικές δυσκολίες της εποχής μας τι σκέφτεται;
Οσα αγαθά κι όση δόξα να έχει ο άνθρωπος στη ζωή του, όταν δεν έχει την υγεία του, δεν έχει τίποτα. Το παν είναι να είμαστε υγιείς. Οταν δεν έχουμε υγεία, όλα χάνονται. Εχω παλέψει πάρα πολύ στη ζωή μου για να φτιάξω μια καριέρα, τα τελευταία χρόνια μάλιστα ήμουν σε πολύ καλό επίπεδο, και όλα γκρεμίστηκαν μέσα σε ένα λεπτό…

– Ποια ήταν η στιγμή που σας φόβισε περισσότερο σε όλον αυτόν τον Γολγοθά που ανεβήκατε;
Μία από τις πρώτες ημέρες που ήμουνα στη Χαϊδελβέργη οι Γερμανοί ιατροί, οι οποίοι ομολογουμένως είναι πολύ καλοί στη δουλειά τους, μιλώντας για το πρόβλημα της υγείας μου δεν μου άφησαν και πολλά περιθώρια ότι θα μπορούσα να περπατήσω ξανά. Μάλιστα, μου έφεραν προσπέκτους και μου έδειξαν τι καροτσάκι πρέπει να πάρω, πώς να διαμορφώσω το σπίτι μου από εδώ και πέρα… Εκείνη η ημέρα ήταν πολύ δύσκολη για μένα. Γενικά, όταν έχεις κάνει τρεις εγχειρήσεις στην καρδιά, τη σπονδυλική στήλη και στο γόνατο, φοβάσαι το παραμικρό. Τι να λέμε… Ακόμα και τώρα είναι πολλές οι στιγμές που φοβάμαι.

– Υπάρχουν φορές που έχετε κλάψει για όλο αυτό που σας συνέβη; Εκφράζετε τα συναισθήματά σας;
Είμαι ευαίσθητος και έχω κλάψει πολλές φορές στη ζωή μου. Σε πολλούς φίλους μου που ερχόντουσαν να με δούνε στον Ευαγγελισμό δεν μπορούσα να τους μιλήσω, γιατί έκλαιγα. Είμαι πολύ αληθινός και εκφράζω τα συναισθήματά μου. Από την άλλη όμως, έχω τεράστια υπομονή και ηρεμία, κάτι που χρειάζεται πολύ σε όλο αυτό που έχω περάσει και περνάω ακόμα.

– Υπήρξε ποτέ στιγμή που είπατε «Θεέ μου, γιατί σε μένα αυτό»;
Δεν έχω βλάψει ποτέ άνθρωπο, δεν κρύβω μέσα μου αμαρτίες για να πάθω τέτοιο κακό. Πιστεύω στον Θεό και ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο και σώθηκα. Ηταν θέλημα Θεού να ζήσω!

– Τώρα που τα πράγματα είναι καλύτερα, τι εξήγηση δίνετε γι’ αυτό που σας συνέβη;
Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές γιατί να το πάθω αυτό και η απάντηση που δίνω είναι ότι ίσως να το έπαθα για να δω κάποια πράγματα από την αρχή και πιο ρεαλιστικά. Να κάνω ένα διάλειμμα στη ζωή μου και αυτό ίσως μου κάνει καλό. Αν θέλει ο Θεός και πάνε όλα καλά, θα βγω στην κοινωνία πιο χρήσιμος.

– Ο άνθρωπος που σας χτύπησε με το αυτοκίνητό του τι στάση κράτησε μετά το ατύχημα; Εχει έρθει να σας δει;
Εμένα, όχι. Κάποια στιγμή είδε την αδελφή μου και έκανε δύο τηλέφωνα… Σίγουρα, δεν το έκανε επίτηδες, αλλά με τη στάση του έχει δείξει ότι δεν έχει καταλάβει τι ζημιά προκάλεσε σε έναν άνθρωπο.

– Τον έχετε συγχωρήσει για όλο αυτό που σας προκάλεσε;
Έχω μάθει να παλεύω στη ζωή μου, να ξεπερνάω τα εμπόδια και να πηγαίνω πάντα μπροστά. Τον έχω συγχωρήσει αυτόν τον άνθρωπο, γιατί δεν θέλω να έχω εμπόδια στο διάβα μου. Αν δεν τον είχα συγχωρήσει, θα ήταν ένα εμπόδιο που θα έπρεπε να το βγάλω από μπροστά μου… Εύχομαι κάποια στιγμή να καταλάβει τι έκανε…

– Από εδώ και πέρα θα κάνετε τα ίδια πράγματα που κάνατε ή έχετε αποφασίσει να χαράξετε καινούργια πορεία αφαιρώντας και προσθέτοντας κάποια πράγματα;
Όσον αφορά τη δουλειά μου, δεν θα αλλάξω τίποτα, θα συνεχίσω να κάνω αυτό που μου αρέσει και αγαπώ πάρα πολύ. Αυτό που θα αλλάξω είναι το να αφιερώσω περισσότερο χρόνο σε εμένα και στην οικογένειά μου. Είμαι βιοπαλαιστής, έχω φτιάξει και τη δική μου πολυμελή οικογένεια και θα συνεχίσω να την παλεύω τη ζωή με όποιον τρόπο ξέρω, για να καλύψω το επαγγελματικό κενό που δημιουργήθηκε μετά το ατύχημα. Κατάγομαι από φτωχή οικογένεια και δεν μου έχει χαριστεί τίποτα στη ζωή μου. Ο,τι έχω αποκτήσει είναι με πάρα πολύ κόπο. Είμαι μαχητής.

– Γνωρίζω ότι έχετε γράψει κάποια τραγούδια εμπνευσμένα από την περιπέτειά σας που θα κυκλοφορήσουν μόλις γίνετε εντελώς καλά. Θέλετε να μας αποκαλύψετε έναν στίχο από τη νέα δουλειά σας;
Θα σας πως ένα που τα λέει όλα: «Μοίρα μου θα σε γλεντήσω – αφού μ’ άφησες να ζήσω – κι όνειρα θα ξανακάνω – πως θα σηκωθώ επάνω».