Ο Δημήτρης Σταρόβας μίλησε ανοιχτά για τη μάχη που δίνει μετά το εγκεφαλικό επεισόδιο που υπέστη τον περασμένο Μάιο. Σε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στην εκπομπή «Buongiorno», ο γνωστός μουσικός και ηθοποιός περιέγραψε τις αλλαγές που έχουν συμβεί στη ζωή του, ενώ εξήρε τη στήριξη της συντρόφου του, Άννας, κατά τη διάρκεια της αποκατάστασής του.

Αναφερόμενος στη διαδικασία της αποκατάστασης, ο Δημήτρης Σταρόβας μίλησε για τη λογοθεραπεία που ακολουθεί, τονίζοντας τη σημασία της για την ανάκτηση της ομιλίας του: 

«Τώρα είμαι καλά, είμαι σε μία φάση προσαρμογής και αποκατάστασης. Περιμένω εναγωνίως να ανακτήσω την ομιλία μου. Κανονικά μιλάω καλύτερα, αλλά μιλούσα χθες σε ένα φόρουμ για την παχυσαρκία και μιλούσα πολλή ώρα.

Η μάχη με την αποκατάσταση

Είμαι ένας κακός μαθητής, η λογοθεραπεύτριά μου με βρίζει, μου δίνει εργασίες για το σπίτι και εγώ δεν κάνω τίποτα. Κάνω ασκήσεις, αλλά θέλει τον χρόνο του. Χρησιμοποιώ ειδικές λέξεις. Το μυαλό τρέχει, γιατί είμαι έξυπνος άνθρωπος και η γλώσσα δεν προλαβαίνει. Πρέπει να μάθω από την αρχή και τις πρώτες μέρες δεν μπορούσα να βγάλω ούτε ήχο. Τρεις ημέρες έκανα να πω “α”. Έκανα αναγραμματισμούς, από την πρώτη μέρα διάβαζα κανονικά, αλλά δεν μπορούσα να γράψω λέξη.

Η κιθάρα με σόκαρε πιο πολύ από την ομιλία. Δεν είχα κινητικό πρόβλημα και στο κέντρο αποκατάστασης ζήτησα από φίλο μου να μου φέρει κιθάρα γεμάτος χαρά. Δεν είχα καμία επαφή με τον ρυθμό, σαν να μου έκλεισαν τα μάτια. Εγώ που κατάπια μετρονόμο μικρός. Έχω τεράστια πρόοδο τώρα, θα επανέλθει».

Η ημέρα του εγκεφαλικού

Ο Δημήτρης Σταρόβας περιέγραψε την ημέρα που υπέστη το εγκεφαλικό: «Κάθε πρωί που ξυπνάω, λέω μία λέξη για να δω σε τι κατάσταση είμαι. Στο νοσοκομείο πρέπει να είχα πει 1-2 λέξεις και λέει η Άννα πες “καλημέρα” και μου βγήκε μία βρισιά “νεράκι”. Βλέποντας την πρόοδο, το πιστεύω που μου λένε να μην ανησυχώ. Από την άλλη, είχα μπει σε μια ψυχολογία, επειδή τις πρώτες μέρες η πρόοδος ήταν αργή, μου λέγαμε σε 2 μήνες θα είσαι εντάξει, αλλά έχουν περάσει 9.

Το περιστατικό μου ήταν βαρύ, αλλά -ευτυχώς- σε 27 λεπτά ήμουν στο νοσοκομείο. Έπαιξαν ρόλο 4-5 πράγματα που είναι να απορεί κανείς. Αν το πάθαινα το προηγούμενο βράδυ, θα με έβρισκαν την άλλη μέρα.
Ο δεύτερος είναι ότι η Άννα, για πρώτη φορά στα 9 χρόνια που είμαστε μαζί, έλειψε από τη δουλειά της. Ήρθε στο σπίτι να αφήσει κάτι πράγματα και μόλις έφευγε, μου είπε “θα τα πούμε” κι εγώ δεν μπορούσα να απαντήσω.
Τρίτον, το ασθενοφόρο ήταν άδειο κοντά στο σπίτι μου, στο “Νιάρχος” και ήρθε σε 7 λεπτά. Τέταρτον, το “Τζάνειο” που εφημέρευε ήταν κοντά και είχε μηχάνημα θρομβόλυσης.
Έχω αλλάξει εντελώς τον τρόπο που σκέφτομαι τα πράγματα. Θεωρώ ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο. Αυτό που θέλω να κρατήσουν όλοι, είναι ότι όταν θέλει να αλλάξει κανείς τα πράγματα, είναι τελικά πολύ πιο εύκολο απ’ όσο νομίζουμε».

Αλλαγή νοοτροπίας και πρόληψη

Όπως είπε, πριν από την περιπέτεια της υγείας του δεν επισκεπτόταν από φόβο τον γιατρό: «Είχα κακές συνήθειες, εκτός από το ποτό, ό,τι άλλη βλακεία μπορούσε να κάνει ένας άλλος άνθρωπος, την έκανα. Και αυτό γινόταν συνέχεια. Η πρόληψη είναι μονόδρομος. Δεν πήγαινα σε γιατρό από φόβο και ήμουν σίγουρος ότι κάτι έχω. Είχα εγκεφαλικό και προκάλεσε κολπική μαρμαρυγή και είχα αρρυθμίες για χρόνια. Δεν φρόντιζα τον εαυτό μου. Οι Έλληνες έχουμε την ψευδαίσθηση ότι το κακό θα φτάσει μέχρι τον γείτονα, όχι σε εμάς. Όσο αγχωτικό είναι να κάνεις εξετάσεις, άλλο τόσο λυτρωτικό είναι να σου βρουν τι έχεις».

«Έχω χάσει ραντεβού, επειδή πήγαινα σε μαγαζιά που είχαν σκάλες και έφευγα, γιατί δεν μπορούσα να τις ανέβω. Ήμουν 167 κιλά. Αυτή η ιστορία σε οδηγεί σε κατάθλιψη, να μην προσέχεις στον εαυτό σου» σημείωσε. 

Η στήριξη της συντρόφου του και η αγάπη του κόσμου

Για τη σύντροφό του Άννα, η οποία τον έχει στηρίξει αλλά και για τον κόσμο, είπε: «Την αγάπη του κόσμου την ήξερα, αλλά μέσα από αυτήν την ιστορία εισέπραξα αγάπη και ευχές και είναι συγκινητικό. Ακόμα στον δρόμο μού λένε “σιδερένιος”. Η Άννα με πρόσεξε σαν μωρό παιδί, κοιμόταν στο νοσοκομείο για μέρες, έλειψε από τη δουλειά της, αυτό που λέμε “βράχος” το ένιωσα από εκείνην. Εδώ και αρκετούς μήνες είναι σαν να μη συνέβη ποτέ. Η ζωή μου προχωράει κανονικά σε σημείο που σκέφτομαι “δεν μπορούσε να μου συμβεί 10 χρόνια νωρίτερα;”. Ήμουν 1,5 μήνα καλωδιωμένος με την πίεση να μην πέφτει κάτω από 21. Μαρτύριο. Για τρεις μήνες ξυπνούσα και έλεγα “τι όνειρο είδα, ότι ήμουν στο νοσοκομείο”. Μετά συνειδητοποίησα ότι είχε συμβεί. Καμιά φορά σκέφτομαι “τι γελοίος είσαι;”».