Σε τρεις φάσεις θα εξελιχθεί η πανδημία του κορονοϊού, σύμφωνα με τον καθηγητή του Yale Νίκολα Χρηστάκη, ο οποίος προβλέπει ότι έχουμε ακόμα χρόνο για να επιστρέψουμε στην κανονικότητα, καθώς αυτό δεν θα γίνει πριν το 2024.

Μιλώντας στο αμερικανικό δίκτυο CNN, ο καθηγητής και συγγραφέας του βιβλίου «Το βέλος του Απόλλωνα, οι βαθιές και μακροχρόνιες επιπτώσεις της πρόσφατης πανδημίας στον τρόπο που ζούμε» αναλύει τις τρεις φάσεις στις οποίες θα εξελιχθεί η πανδημία.

Πρόκειται για την άμεση φάση που θα διαρκέσει έως τα τέλη του 2021, η ενδιάμεση που θα διαρκεί μέχρι το 2023 και η περίοδος μετά την πανδημία, που θα ξεκινήσει περίπου το 2024.

Τα χαρακτηριστικά της άμεσης περιόδου της πανδημίας

Στην παρούσα φάση,όπως εξηγεί ο καθηγητής, «βιώνουμε το βιολογικό και επιδημιολογικό σοκ του κορονοϊού. Ο ιός εξαπλώνεται διαρκώς, μέχρι να μολυνθούν αρκετοί άνθρωποι και να φτάσουμε στη λεγόμενη ανοσία της αγέλης. Σε αυτήν την περίοδο, καλούμαστε να ζήσουμε σε έναν κόσμο διαφορετικό, φορώντας μάσκες, τηρώντας κοινωνικές αποστάσεις, με κλειστές επιχειρήσεις και σχολεία».

Σε τέτοιες περιόδους, επισημαίνει, οι άνθρωποι έχουν μια τάση να στρέφονται στη θρησκεία, να κλείνονται στα σπίτια τους και να γίνονται πιο απόμακροι.

Τονίζει δε ότι «θα χρειαστεί περίπου ένας χρόνος, μέχρι το τέλος του 2021, πριν φτάσουμε στην ανοσίας της αγέλης, που θα επιτευχθεί είτε με φυσικό τρόπο, επειδή ο κορονοϊός συνεχίζει να εξαπλώνεται, ή μέσω των εμβολιασμών».

Τι σηματοδοτεί η ενδιάμεση περίοδος της πανδημίας

Στην ενδιάμεση περίοδο της πανδημίας που θα διαρκεί μέχρι το 2023 «θα κληθούμε να αναρρώσουμε όχι από τις βιολογικές ή τις επιδημιολογικές επιπτώσεις του κορονοϊού, αλλά από τις ψυχολογικές, κοινωνικές και οικονομικές επιδράσεις.

Για κάθε άτομο που πεθαίνει από την πανδημία, πιθανώς άλλοι πέντε να αποκτήσουν σοβαρή αναπηρία. Εκατομμύρια άνθρωποι θα χρειαστούν διαρκή ιατρική φροντίδα ακόμη κι όταν αφήσουμε πίσω μας τις άμεσες επιπτώσεις της θνησιμότητας της πανδημίας.

Η πανδημία έφερε στην επιφάνεια τάσεις που αφορούν στον τρόπο παροχής της υγειονομικής περίθαλψης ενώ ανέτρεψε κάποιες άλλες τάσεις. Έχοντας διαπιστώσει στην πράξη τη σημασία της επιστήμης στην αντιμετώπιση αυτής της παγκόσμιας απειλής, ίσως δούμε την αναγκαιότητά της και σε άλλους τομείς, όπως στην αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής.
Είναι πιθανόν μια από τις μακροπρόθεσμες κληρονομιές της πανδημίας να είναι μια ανανεωμένη εκτίμηση, ένα ενδιαφέρον, μια στήριξη σε επιστημονικά εγχειρήματα», υποστηρίζει.

Η εποχή μετά την πανδημία

Η εποχή μετά την πανδημία του κορονοϊού θα είναι «κάπως σαν εκείνη της δεκαετίας του 1920 μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και την πανδημία της Ισπανικής Γρίπης. Όλες οι δυσκολίες και τα προβλήματα κι οι αλλαγές στις ζωές μας, που κληθήκαμε να αντέξουμε και να ξεπεράσουμε αυτά τα πρώτα χρόνια, θα ανατραπούν ξαφνικά. Οι άνθρωποι δεν θα στρέφονται πλέον τόσο στη θρησκεία, θα αναζητούν διαρκώς ευκαιρίες για κοινωνικοποίηση και επαφές σε νυχτερινά κέντρα, μπαρ και εστιατόρια, αθλητικές και πολιτικές εκδηλώσεις, μουσικές παραστάσεις», αναφέρει.

«Μπορεί να δούμε και κάποια σεξουαλική απελευθέρωση. Υπάρχουν, επίσης, κάποια πράγματα που μπορεί να μην επιστρέψουν ποτέ, όπως οι χειραψίες, για παράδειγμα, στις δυτικές κοινωνίες, ή συγκεκριμένοι τύποι μη αναγκαίων επαγγελματικών ταξιδιών.

Επίσης μπορεί να συνεχίσουν να λειτουργούν με τηλεδιασκέψεις, να μην συναντούν με φυσική παρουσία τον γιατρό τους ή να ακολουθήσουν την τηλεργασία», σημειώνει.

Αισιοδοξία ότι θα βγούμε από το τούνελ

«Αν με ρωτήσετε τι μου δίνει ελπίδα, θα απαντήσω με ένα ανέκδοτο που αναφέρουν συχνά γιατροί, κάπως κυνικό και απαισιόδοξο, ότι “όλες οι αιμορραγίες σταματούν κάποια στιγμή”. Οι πανδημίες, λοιπόν, πάντα σταματούν, αλλά συχνά αφού έχουν στοιχίσει πολλές ζωές.

Έρχονται κατά κύματα και κάποια στιγμή εξαφανίζονται», υπογραμμίζει.

«Είμαι, ως εκ τούτου, πολύ αισιόδοξος ότι θα βγούμε στην άλλη άκρη του τούνελ. Όσο σοβαρή κι αν είναι η απειλή του κορονοϊού, η μοίρα του στο τέλος είναι να γίνει ενδημικός, σαν ένας από τους κοινούς ιούς της γρίπης, κυκλοφορώντας ανάμεσά μας και προκαλώντας στο τέλος σχετικά ήπια συμπτώματα, αλλά έχοντάς μας επηρεάσει για πάντα» καταλήγει.