Όσο κι αν ο πόνος είναι εν πολλοίς ένα υποκειμενικό μέγεθος, είμαστε πια σε θέση ως ανθρωπότητα να αναγνωρίσουμε και να αξιολογήσουμε τις χειρότερες αισθήσεις που κανείς δεν θέλει να βιώσει.
Το να χτυπήσεις το μικρό σου δαχτυλάκι στη γωνία είναι για κάποιους λιγότερο επώδυνο από το να ακούς Τζάστιν Μπίμπερ, για παράδειγμα, την ίδια ώρα που κάποιοι άλλοι απολαμβάνουν ένα μέτριο επίπεδο πόνου. Και σε τελική, ποιος μπορεί να πει πόσο πονάει μια ανακοπή καρδιάς;
Ένα κατατοπιστικό βιντεάκι αποπειράται να απαντήσει σε όλα αυτά τα κεφαλαιώδη ερωτήματα της ανθρώπινης ύπαρξης, αν και οι δημιουργοί του δεν είναι οι μόνοι που έχουν προσπαθήσει κάτι τέτοιο.
Ας έχουμε επίσης κατά νου πως ο πόνος μπορεί να είναι τόσος όσο αντέχει ένας άνθρωπος, πριν το σώμα μας ξεδιπλώσει δηλαδή τις παυσίπονες λειτουργίες του και λιποθυμήσουμε. Όταν κάποιος καίγεται, για παράδειγμα, ένα έγκαυμα τρίτου βαθμού μπορεί να μην είναι τόσο επώδυνο όσο ένα έγκαυμα δευτέρου βαθμού, εξαιτίας της βλάβης στις νευρικές απολήξεις και την πιθανότητα λιποθυμίας στην πορεία. Τα περισσότερα θύματα πυρκαγιάς μάς λένε άλλωστε πως οι χειρότεροι πόνοι λαμβάνουν χώρα κατά την αποθεραπεία.
Ο παθιασμένος εντομολόγος Justin Schmidt αξιολόγησε και περιέγραψε ποιητικά τα τσιμπήματα 70 ειδών στο βιβλίο του «The Sting of the Wild», καταλήγοντας σε μια κλίμακα πόνου («Pain Scale for Stinging Insects») που φέρνει στις πέντε πρώτες θέσεις μερικά είδη σφήκας, με εξαίρεση ένα είδος ινδικού μυρμηγκιού.
Το Εθνικό Σύστημα Υγείας της Βρετανίας έχει δημοσιεύσει τη δική του μελέτη για τις πιο επώδυνες καταστάσεις που μπορεί να βιώσει ο άνθρωπος και μας μιλά, χωρίς αξιολογική κλίμακα, για τον έρπη ζωστήρα, την ημικρανία, το κάταγμα, το έμφραγμα, τη δισκοπάθεια, την αρθρίτιδα, το Σύνθετο Περιφερειακό Σύνδρομο Πόνου, την ισχιαλγία, την πέτρα στα νεφρά, τη σκωληκοειδίτιδα, τη νευραλγία, την οξεία παγκρεατίτιδα, το έλκος και τον μετεγχειρητικό πόνος, μεταξύ άλλων.
