Είναι µια πάθηση ιδιαίτερα συχνή στους εφήβους, καθόλου όµως σπάνια και στους ενήλικες. Πού οφείλεται η καθυστερηµένη εµφάνιση ή η επανεµφάνισή της;
1. Πόσο συχνά παρατηρείται η ακµή στους ενήλικες;
∆εν υπάρχουν µελέτες στην Ελλάδα που να καθορίζουν το ακριβές ποσοστό. Είναι σαφώς µικρότερο απ’ ό,τι στους εφήβους, ωστόσο δεν είναι σπάνια κατάσταση. Ειδικά στις γυναίκες µετά την ηλικία των 20 είναι πολύ συχνή, αφού δύο έως τρεις στις πέντε περιπτώσεις ασθενών µε ακµή που επισκέπτονται τον δερµατολόγο είναι άτοµα των ηλικιών αυτών.
2. Ποιες είναι οι αιτίες;
Είναι οι ίδιες µε αυτές στην εφηβική ηλικία (υπερ-παραγωγή σµήγµατος, ανάπτυξη του βακτηριδίου της ακµής, φλεγµονή κ.λ.π.). Στους ενήλικες όµως πολλές φορές συνυπάρχει µια ορµονική δυσλειτουργία, η οποία µπορεί να περιλαµβάνει είτε το σύνδροµο πολυκυστικών ωοθηκών, είτε ευαισθησία του σµηγµατογόνου αδένα στα φυσιολογικά επίπεδα ανδρογόνων. Επιπλέον υπάρχουν µορφές ακµής που οφείλονται σε φάρµακα (τοπικά ή εσωτερικά χορηγούµενα), µε πιο γνωστή την κορτιζόνη. Και οι «αθώες» κρέµες όµως, όταν δεν χρησιµοποιούνται σωστά (οι κρέµες ηµέρας δεν πρέπει να παραµένουν στο πρόσωπο και το βράδυ, ούτε να επιστρώνονται η µία πάνω στην άλλη), µπορεί να προκαλέσουν ακµή. Πρέπει ωστόσο να διευκρινιστεί ότι η πρωταρχική αιτία της είναι κατά βάση άγνωστη και δίνεται µεγάλη βαρύτητα στη διερεύνηση της γενετικής προδιάθεσης.
3. Αυτοί που είχαν ακµή ως έφηβοι «κινδυνεύουν» περισσότερο;
Αν η πάθηση αντιµετωπιστεί θεραπευτικά ορθά κατά την εφηβεία, δεν υπάρχει κίνδυνος παραµονής του προβλήµατος και στην ενήλικη ζωή. ∆εν αποκλείεται όµως κάποιος που δεν έχει εµφανίσει καθόλου ακµή στην εφηβική ηλικία να παρουσιάσει το πρόβληµα ως ενήλικας.
4. Πώς αντιµετωπίζεται;
Επειδή η πάθηση είναι πολυπαραγοντική, δεν µπορεί ένα µόνο φάρµακο να θεραπεύει όλους τους ασθενείς. Υπάρχουν όµως πολλά τοπικά ή από του στόµατος (αντιβιοτικά, ρετινοειδή, αντισυλληπτικά, αντιανδρογόνα) φάρµακα, τα οποία µε την κατάλληλη εξατοµικευµένη χορήγηση µπορούν να αντιµετωπίσουν το πρόβληµα επιτυχώς. Το ζητούµενο είναι να χορηγηθούν εγκαίρως προκειµένου να περιοριστούν το ψυχολογικό κόστος αλλά και τα σηµάδια που αφήνει, τα οποία «καταδιώκουν» τον ασθενή στην υπόλοιπη ζωή του. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο ο Παγκόσµιος Οργανισµός Υγείας τείνει να κατατάξει την πάθηση στα χρόνια νοσήµατα.
Πηγή:myworld.gr
