Πόσο συχνά σκέφτεστε τον θάνατο; Η σκέψη ότι θα έρθει το τέλος της ζωής είναι πολύ οδυνηρή για πολλούς και συχνά αποφεύγεται, αλλά μία ψυχολόγος πιστεύει ότι οι άνθρωποι πρέπει να αντιμετωπίσουν κατάματα τον φόβο τους για τον θάνατο, για να ζήσουν καλύτερα τη ζωή τους.
«Η κορυφαία συμβουλή μου είναι να γίνετε ακριβείς χρησιμοποιώντας αυτό που ονομάζω “μαθηματικά θνησιμότητας” (mortality math)», δήλωσε σε συνέντευξή της στο «CNBC Make It» η Jodi Wellman, ιδρύτρια της πλατφόρμας ευεξίας Four Thousand Mondays. «Στους περισσότερους αρέσει να μετράνε τα χρήματά τους, αλλά αυτό που προτείνω εγώ είναι το εξής: Τι θα λέγατε να μετράμε και τις Δευτέρες μας;», σημειώνει η ψυχολόγος.
Η Wellman, η οποία έχει μεταπτυχιακό στην εφαρμοσμένη θετική ψυχολογία από το Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια, εξέδωσε πρόσφατα το βιβλίο «You οnly die once» (Πεθαίνεις μόνο μία φορά), έναν οδηγό για να βοηθήσει τους ανθρώπους να ξυπνήσουν ξανά το πάθος τους για ζωή.
Όπως εξήγησε, ο μέσος άνθρωπος βιώνει κατά μέσο όρο 4.000 Δευτέρες στη ζωή του και συμβουλεύει τους ανθρώπους να ελέγχουν πόσες Δευτέρες τους απομένουν, χρησιμοποιώντας ένα υπολογιστικό εργαλείο στον ιστότοπό της.
Αυτό λειτουργεί ως υπενθύμιση της έλλειψης του χρόνου, του καθορισμένου δηλαδή χρόνου που έχουμε, ωθώντας τους ανθρώπους να αναλάβουν δράση στη ζωή τους.
Βασίζεται σε μια έννοια που ονομάζεται «χρονική έλλειψη» και δείχνει ότι εκτιμούμε τα περιουσιακά στοιχεία και τα υλικά αγαθά που είναι προσωρινά περισσότερο από αυτά που δεν έχουν ημερομηνία λήξης, σύμφωνα με την ίδια.
«Πρέπει λοιπόν να συντονιστούμε πραγματικά με τον προσωρινό χαρακτήρα της ζωής μας… γιατί διαφορετικά δεν θα αναλάβουμε δράση, θα μαραζώσουμε», τόνισε.
Οι περισσότεροι βολεύονται σε δουλειές που δεν τους ικανοποιούν και αναβάλλουν τα πάθη και τις επιθυμίες τους, όπως το να ξεκινήσουν ένα άθλημα ή να μάθουν μία ξένη γλώσσα, αλλά το «αργότερα», όπως λέει η ψυχολόγος, είναι μια άπιαστη στιγμή που μπορεί να μην έρθει ποτέ.
«Ο θάνατος μπορεί να αποτελέσει κίνητρο»
Η ιδέα ότι «ο θάνατος μπορεί να αποτελέσει κίνητρο» ενέπνευσε την Wellman για πολλά χρόνια.
«Υπάρχει ένας παραλογισμός στο γεγονός ότι όλοι δουλεύουμε σκληρά για να πετύχουμε και για να αγαπήσουμε τη ζωή μας, ενώ ταυτόχρονα όλοι ξέρουμε ότι κάποια στιγμή θα πεθάνουμε. Αυτή η αντιπαράθεση του να προσπαθούμε πολύ σκληρά να μας αρέσει η ζωή μας, όταν μια μέρα μπορεί να μην είμαστε εδώ είναι κάτι που πάντα θεωρούσα συναρπαστικό», λέει.
Η Wellman δήλωσε ότι μία από τις σημαντικότερες στιγμές που την ενθάρρυνε να ασχοληθεί με το συγκεκριμένο θέμα ήταν ο θάνατος της μητέρας της στα 58 της.
«Η σκέψη μου ήταν ότι πέθανε γεμάτη τύψεις για όλες τις ιδέες που είχε και δεν ακολούθησε, όπως επιχειρηματικές σκέψεις που δεν έκανε πράξη, βιβλία που είχε αρχίσει να γράφει και δεν τελείωσε, αλλά και όλα αυτά τα όνειρα που παρέμειναν μόνο όνειρα».
Για την Wellman ήταν μια «ενστικτώδης αφύπνιση». «Νομίζω ότι μπορούμε να αποδεχτούμε το γεγονός ότι είμαστε προσωρινοί σε αυτό τον κόσμο, να μην το κάνουμε απαραίτητα νοσηρό και να το χρησιμοποιήσουμε ως μοχλό για να συνεχίσουμε τη ζωή μας όσο καλύτερα μπορούμε».
