Τα τελευταία δύο χρόνια θεωρεί τον εαυτό της Σταχτοπούτα, αφού ζει το παραμύθι της: στα 65 της κατάφερε να μπει στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Ονειρο όμως που, όπως λέει, θέλουν να της το κλέψουν, αφού το σχέδιο «Αθηνά» προβλέπει τη μεταφορά του τμήματος στο Μεσολόγγι. Γι’ αυτό και τώρα στέκεται δίπλα στον αγώνα των συμφοιτητών της να κρατήσουν τη σχολή ανοιχτή.
Τελείωσε το τριθέσιο δημοτικό σχολείο το 1959 στο χωριό Αγία Βαρβάρα, 30 χιλιόμετρα από την πόλη του Ηρακλείου. Οταν ο δάσκαλος ρώτησε πόσα παιδιά θα συνεχίσουν στο Γυμνάσιο η εξαδέλφη του Νίκου Ξυλούρη – Ξυλούρη, άλλωστε, είναι και το πατρικό της – έβαλε τα κλάματα, αφού η οικογένειά της, με τα εννιά παιδιά, δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να της επιτρέψει να πάει στην πόλη να τελειώσει το σχολείο. Εκανε αγροτικές δουλειές, έβοσκε πρόβατα και αγελάδες, ώς την ηλικία των 20 ετών που πήγε στα Χανιά. Εκεί γνώρισε τον σύζυγό της, ο οποίος είχε συνεργείο. Δεν εργάστηκε, είχε επικεντρωθεί στην ανατροφή της μοναχοκόρης της, Ελένης.
Κάποιες φορές χρειάστηκε να βοηθήσει τον σύζυγό της στις εξωτερικές δουλειές, στην εφορία, στο ΙΚΑ. Επρεπε να συμπληρώσει έγγραφα, δεν ήξερε όμως πώς. Ενιωθε ανασφάλεια και φοβόταν ότι ο κόσμος θα την κορόιδευε που δεν ήξερε πώς να το κάνει. Τότε, διάβασε στον τοπικό Τύπο ότι λειτουργεί στα Χανιά το Εσπερινό Γυμνάσιο. Το είπε στην κόρη της κι εκείνη, μαζί με την 57χρονη τότε κ. Πατηνιωτάκη, πήγε στο σχολείο να τη γράψει.
Ξανά στα θρανία
Οι συμμαθητές της στην τάξη ήταν ηλικίας άνω των 14 ετών. «Γνώρισα ένα άλλο σχολείο από αυτό που είχα αφήσει 50 χρόνια πριν», θυμάται. Στα τρία χρόνια του Γυμνασίου διάβασε «Αντιγόνη» και Ιστορία. «Ενθουσιαζόμουν και υπενθύμιζα στον εαυτό μου ότι εάν δεν έπαιρνα την απόφαση να αρχίσω και πάλι το σχολείο θα πέθαινα και δεν θα είχα διαβάσει τίποτε από όλα αυτά», δηλώνει στα Νέα. Πήρε το απολυτήριο του Γυμνασίου με άριστα και φυσικά συνέχισε για άλλα τέσσερα χρόνια στο Εσπερινό Λύκειο, παρότι γνώριζε ότι τα μαθήματα θα ήταν πιο δύσκολα. Χωρίς ιδιαίτερα μαθήματα και φροντιστήριο κατάφερε να πάρει το απολυτήριο του Λυκείου.
Είχε σχεδόν φτάσει στην κατάκτηση του ονείρου. Τώρα πια τη χώριζαν από αυτό μόνο οι Πανελλαδικές Εξετάσεις. Θυμάται, μάλιστα, ότι εκείνη την περίοδο των εξετάσεων, όταν είχε πάει για να δώσει μάθημα, οι μαμάδες των άλλων υποψηφίων βρίσκονταν στο σχολείο και, μη γνωρίζοντας ότι και η ίδια δίνει εξετάσεις, της έλεγαν «να γράψουν καλά τα παιδιά μας, και το δικό σας φυσικά». Ούτε το πρόβλημα που αντιμετωπίζει με την καρδιά της την εμπόδισε να περάσει τις αγχωτικές εξετάσεις. «Είχα πάντα πάνω στο θρανίο το κουτί με τα υπογλώσσια».
Ονειρό της από μικρή ήταν να γίνει δασκάλα. «Ακόμη και τώρα θυμάμαι την πρώτη μου δασκάλα στο Δημοτικό, την κυρία Κατίνα: ήταν περιποιημένη, όμορφη και μας μιλούσε με ωραία λόγια». Αυτή η εικόνα, όπως και το επάγγελμα της δασκάλας, αποτυπώθηκαν στο μυαλό της.
Και ενώ αρχικά στο Μηχανογραφικό της είχε βάλει μόνο σχολές στην Κρήτη, μεταξύ αυτών και το Παιδαγωγικό στο Ρέθυμνο, έπειτα από παρότρυνση της φιλολόγου της συμπλήρωσε κι άλλες σχολές. Αυτό που της έκανε κλικ ήταν το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας. «Αυτό το τμήμα υπάρχει στην Κεφαλονιά και στην Καστοριά, αλλά στο Μηχανογραφικό μου έβαλα της Κεφαλονιάς, με το σκεπτικό ότι είναι σε νησί και εάν περνούσα δεν θα άλλαζα τις νησιώτικες συνήθειές μου». Η ανακοίνωση των βάσεων την έστειλε φοιτήτρια στο νησί του Ιονίου.
Σύσσωμη η οικογένεια πήγε στο νησί για την εγγραφή της φοιτήτριας. Αλλωστε χρωστά, όπως λέει η ίδια, πολλά στον σύζυγό της, στην κόρη και στον γαμπρό της για τη συμπαράσταση και τη στήριξη στις επιλογές της. Σήμερα, στο δεύτερο έτος, η κ. Πατηνιωτάκη έχει περάσει τα περισσότερα μαθήματα και μάλιστα με λίαν καλώς.
Για τους συμφοιτητές της δεν είναι η κ. Πατηνιωτάκη αλλά η «μαμά», όπως κάποιοι την αποκαλούν. Ωστόσο η φοιτητική ζωή δεν είναι τόσο εύκολη: παίρνει δύο καράβια και διασχίζει μεγάλο κομμάτι στεριάς για να φτάσει στη σχολή της. «Συνήθως φεύγω 9 το βράδυ από το Ηράκλειο, φτάνω το πρωί στον Πειραιά, παίρνω ταξί για τα ΚΤΕΛ του Κηφισού, απ’ όπου παίρνω το λεωφορείο για Αργοστόλι, με το οποίο φτάνουμε στην Πάτρα και παίρνουμε το καράβι για Κεφαλονιά. Παρά την ταλαιπωρία, όμως, για μένα το να παρακολουθώ τα μαθήματα, να κάνω και να παρουσιάζω εργασίες στους συμφοιτητές μου, μου δίνει μεγάλη χαρά», λέει.
Στα τέλη του περασμένου μήνα έμαθε – όπως και οι υπόλοιποι φοιτητές του τμήματος – ότι το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας μεταφέρεται στο Μεσολόγγι και συγχωνεύεται με το Τμήμα Διοίκησης Κοινωνικών – Συνεταιριστικών Επιχειρήσεων και Οργανώσεων. Αμεσα φοιτητές και διδάσκοντες αντέδρασαν. Εφτιαξαν ένα βίντεο με τον τίτλο «Δεν πάμε πουθενά», που κυκλοφόρησε στο Διαδίκτυο, εξηγώντας τους λόγους που το τμήμα τους δεν θα πρέπει να καταργηθεί κι εκείνοι να μεταφερθούν στο Μεσολόγγι – έκαναν ακόμη και πορεία.
Εφτασαν μέχρι το Δημοτικό Συμβούλιο Κεφαλονιάς, όπου τον λόγο, ύστερα από παρότρυνση των ίδιων των συμφοιτητών της, πήρε η 67χρονη Κρητικιά. «Το όνειρο ζωής μου πάνε να μου το σταματήσουν εδώ. Εδωσα Πανελλαδικές, επέλεξα τις Δημόσιες Σχέσεις, γιατί είπα ότι είναι στην καθημερινότητά μας, είναι στις συναναστροφές μας, σε όλους τους τομείς. Θα σας φαίνεται παράξενο που σπουδάζω εδώ, σε ηλικία 67 ετών, δεν μπορεί όμως να μου το απαγορεύσει κανείς, μου το έδωσε το δικαίωμα η Πολιτεία και τώρα μου το στερεί. Δεν δήλωσα Διοίκηση Επιχειρήσεων, είχαμε άλλωστε και στην Κρήτη. Το πτυχίο μου θέλω, αν με αξιώσει ο Θεός να το πάρω, να γράφει Δημόσιες Σχέσεις από το ΤΕΙ Κεφαλονιάς», είπε μεταξύ άλλων στην ομιλία της, συγκινώντας όχι μόνο τους παρευρισκομένους αλλά και όσους είδαν την ομιλία της διαδικτυακά.
Θέλησε να βγει μπροστά στον αγώνα των υπόλοιπων φοιτητών, όχι, όπως λέει η ίδια, για τον εαυτό της, αλλά για τα παιδιά. «Για τα παιδιά αυτά που επέλεξαν τη σχολή, έκαναν όνειρα, επένδυσαν και τα ίδια αλλά και οι γονείς τους σε ένα καλύτερο μέλλον. Αυτούς τους νέους πρέπει να κοιτάξει το υπουργείο, να μην τους στερήσει τις επιλογές τους, να πάρουν πτυχίο από το ΤΕΙ Ιονίων Νήσων. Στο ενδεχόμενο αυτής της συγχώνευσης κάποια παιδιά ήδη σκέφτονται να εγκαταλείψουν τις σπουδές ή να ξαναδώσουν Πανελλαδικές. Εγώ, και να πάρω το πτυχίο, δεν θα το αξιοποιήσω επαγγελματικά, αν και όπως έχουν γίνει τα πράγματα και θα παίρνουμε συντάξεις στα 100 μας, μπορεί και να το χρησιμοποιήσω. Αυτά τα παιδιά, όμως, το χρειάζονται», σημειώνει με χιούμορ.
