Στον Βασίλειο Μαρκεζίνη, διακεκριμένο νομικό και αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, ο οποίος έφυγε από τη ζωή στις 24 Απριλίου 2023, στην Οξφόρδη, αναφέρεται σημερινή ανακοίνωση του κορυφαίου πνευματικού ιδρύματος της χώρας. Η Ακαδημία Αθηνών -τα μέλη, οι ερευνητές και το διοικητικό προσωπικό της οποίας εκφράζουν τα συλλυπητήριά τους προς την οικογένεια και τους οικείους του εκλιπόντος- είχε αναρτήσει μεσίστια τη σημαία του Μεγάρου της επί τρεις ημέρες από την αναγγελία της εκδημίας.
«Ο Βασίλειος Μαρκεζίνης, ενσυνείδητος αλλά και φλογερός ευρωπαϊστής, αισθανόταν, όπως έλεγε, Έλληνας, γιατί έτσι γεννήθηκε, αλλά και πολίτης της Ευρώπης. Ίδρυσε και διηύθυνε επί πολλά έτη στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης το Ινστιτούτο Ευρωπαϊκού και Συγκριτικού Δικαίου. Έγραψε μελέτες ιστορίας του νεώτερου ευρωπαϊκού δικαίου, καθώς και γενικής θεωρίας του δικαίου, δημοσιευμένες στα σημαντικότερα νομικά περιοδικά της Ευρώπης. Υπήρξε ένας από τους πιο διακεκριμένους διεθνώς Ευρωπαίους νομικούς, ιδίως στο Συγκριτικό Ιδιωτικό Δίκαιο, στην προαγωγή του οποίου εισέφερε σημαντικές υπηρεσίες. Έχει επιπλέον αναγνωρισθεί η γενικότερη προσφορά του στην Ευρωπαϊκή υπόθεση, με σκοπό την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση», σημειώνει η Ακαδημία Αθηνών.
Ο εκλιπών γεννήθηκε στην Aθήνα το 1944. Ήταν γιος του Σπύρου Μαρκεζίνη, γνωστού πολιτικού αλλά και συγγραφέα της πολύτομης «Πολιτικής Ιστορίας της νεωτέρας Ελλάδος», με καταγωγή από τη Σαντορίνη. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έλαβε το πτυχίο του το 1966 με άριστα και το 1968 ανακηρύχθηκε διδάκτωρ του δικαίου στο ίδιο Πανεπιστήμιο με επιβλέποντα καθηγητή τον μετέπειτα ακαδημαϊκό Γεώργιο Μιχαηλίδη Νουάρο, με θέμα της διδακτορικής του διατριβής την «Επιτροπεία της δευτερογάμου μητρός κατά τον Αστικό Κώδικα», η οποία διατηρεί και σήμερα στην ελληνική νομική βιβλιογραφία ιστορική αξία. Συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στη Νομική Σχολή του Cambridge, της οποίας αναγορεύθηκε διδάκτωρ το 1972, με θέμα της διατριβής του τη «Θεωρία και πρακτική της διάλυσης της Βουλής («Theory and practice of Dissolution of Parliament»). Είχε ταχύτατη πανεπιστημιακή εξέλιξη, αρχίζοντας ως lecturer στο Trinity College του Πανεπιστημίου του Cambridge και φθάνοντας έως τη βαθμίδα του «full professor» του Ευρωπαϊκού Ιδιωτικού Δικαίου στο University College του Πανεπιστημίου του Λονδίνου και παράλληλα ως τακτικός καθηγητής του αγγλοαμερικανικού ιδιωτικού δικαίου στο Πανεπιστήμιο του Leiden της Ολλανδίας.
Παράλληλα επιδόθηκε σε πολύ σημαντική συγγραφική εργασία έχοντας στο ενεργητικό του περισσότερα από 40 βιβλία και περισσότερα από 150 άρθρα που ερμηνεύουν τόσο το αγγλικό ιδιωτικό δίκαιο (Common Law) όσο και το ιδιωτικό δίκαιο χωρών της Ηπειρωτικής Ευρώπης (Civil Law), λαμβάνοντας εξαιρετικά επαινετικές βιβλιοκρισίες από σημαντικούς καθηγητές του συγκεκριμένου επιστημονικού πεδίου. Ενδεικτικές αυτής της αναγνώρισης είναι οι πολυάριθμες τιμητικές διακρίσεις που έλαβε. Εκτός από την εκλογή του ως αντεπιστέλλοντος μέλους της Ακαδημίας Αθηνών το 1995, είχε εκλεγεί μέλος στην Ακαδημία της Μεγάλης Βρετανίας (Royal Society), της Γαλλίας, της Ολλανδίας, του Βελγίου, της Ιταλίας (Lincei) και του Αμερικανικού Ινστιτούτου Δικαίου. Επίσης είχε εκλεγεί μέλος από την Αρχαιολογική Εταιρεία Αθηνών. Από τη Βασίλισσα Ελισάβετ της Αγγλίας χρίσθηκε Ιππότης, ενώ του χορηγήθηκε, για πρώτη φορά σε Έλληνα, ο τίτλος του Sir. Έλαβε τον Ταξιάρχη του Τάγματος της Τιμής από την ελληνική Πολιτεία και αντίστοιχες διακρίσεις από άλλες χώρες. Επίσης είχε αναγορευθεί επίτιμος διδάκτορας σε πολλά Πανεπιστήμια της Αμερικής και της Ευρώπης, ανάμεσά τους και στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
