Μια πολύ όμορφη στιγμή εκτυλίχθηκε σε μάθημα μεταπτυχιακού προγράμματος του ΑΠΘ τον περασμένο Μάιο, όταν μία φοιτήτρια παρακολουθούσε το μάθημα μαζί με το δύο μηνών μωρό της.
Όπως αναφέρει σε κείμενό της η λέκτορας του ΑΠΘ και διδάσκουσα του μαθήματος Καινοτομία – Επιχειρηματικότητα και Βιώσιμη Τουριστική Ανάπτυξη Χαρίτα Βλάχου, το βρέφος ενώ σε άλλες παραδόσεις ήταν πολύ ήσυχο, σε ένα και μοναδικό μάθημα ήταν ιδιαίτερα αναστατωμένο.
Η λέκτορας τότε πήρε αγκαλιά το μωρό και συνέχισε την παράδοση του μαθήματος, με το δύο μηνών κοριτσάκι να παραμένει ήσυχο για την επόμενη 1,5 ώρα.
Διαβάστε αναλυτικά την ανάρτησή της
«Ήταν αρχές Μαρτίου όταν η μαθήτρια Χριστίνα Γυφτάκη με ρώτησε ευγενικά και δύσπιστα αν θα μπορούσε να παρακολουθήσει το μάθημα Master «Καινοτομία – Επιχειρηματικότητα και Βιώσιμη Τουριστική Ανάπτυξη» κρατώντας στην αγκαλιά της την 2 μηνών κορούλα της. Δέχτηκα αμέσως και χωρίς δεύτερη σκέψη γιατί ξέρω καλά τι σημαίνει να θέλεις να προχωρήσεις στις σπουδές σου ενώ είσαι μητέρα.
Κατά τη διάρκεια του εξαμήνου η μητέρα συμμετείχε ενεργά άλλοτε με ερωτήσεις που είχε και άλλοτε με απαντήσεις σε διάφορες ερωτήσεις που έκανα ενώ το μωρό, η μικρή Ζωή, δεν ακούστηκε ούτε μια φορά!
Στην τελευταία διάλεξη, που αφορούσε την ανάλυση των πεδίων του business canvas, η μικρή Ζωή ήταν πολύ αναστατωμένη και η μητέρα της προσπαθούσε με αγωνία να την ηρεμήσει.
Πλησίασα τη μητέρα σε μια προσπάθεια να τη χαλαρώσω και τη ρώτησα πειρακτικά: «Γιατί η μικρή Ζωή διαφωνεί με αυτά που λέω… Να της το εξηγήσω κατ’ ιδίαν;». Άπλωσα αυθόρμητα τα χέρια μου και πήρα το μωρό στην αγκαλιά μου, συνεχίζοντας την ανάλυσή μου στο business canvas…
Η μικρή αμέσως ηρέμησε και για την υπόλοιπη 1,5 ώρα του μαθήματος που την κράτησα δεν έβγαλε ήχο!
Η πρόκληση του να διδάσκεις δύο γενιές ταυτόχρονα είναι μεγάλη …..αλλά το μήνυμα είναι ακόμα μεγαλύτερο!
Ας στηρίξουμε όλους όσους αγωνίζονται για μια ευκαιρία για εκπαίδευση, ειδικά ας στηρίξουμε τις γυναίκες και τις μητέρες που παλεύουν να τα καταφέρουν σε πολλούς διαφορετικούς ρόλους! Το αξίζουν!
Ευχαριστώ πολύ τους μαθητές που (έστω και εν αγνοία μου!) απαθανάτισαν αυτή τη στιγμή και με εξέπληξαν στέλνοντάς μου τις φωτογραφίες για να το θυμάμαι!».
