Με αφορμή τη σοβαρή κατάσταση της υγείας του απεργού πείνας Νίκου Ρωμανού, γεννάται το ερώτημα: Ποια είναι τα όρια, η κόκκινη γραμμή, που αν ξεπεραστεί ο γιατρός είναι υποχρεωμένος να παρέμβει για να σώσει τη ζωή ενός απεργού πείνας;
Ο συνήγορος του 21χρονου Φρ. Ραγκούσης έχει εκφράσει την άποψη πως είναι πιθανό να υπάρξει μεθόδευση με στόχο τη σίτιση του νεαρού παρά τις δεσμεύσεις του διοικητή του νοσοκομείου πως κανείς δεν θα επέμβει.
Μάλιστα, ο κ. Ραγκούσης έχει καταγγείλει ως «ξεκάθαρο βασανιστήριο» την αναγκαστική σίτιση με ορό παρά τη θέληση του απεργού πείνας.
Ανατρέχοντας σε νόμους και κώδικες διαπιστώνεται ότι υπάρχει σχετική πρόβλεψη που αφορά περιπτώσεις που μπορούν να χαρακτηριςτούν «ζωής και θανάτου».
Τόσο ο κώδικας της ιατρικής δεοντολογίας όσο και ο νομοθέτης έχουν προβλέψει με σαφήνεια πως οι γιατροί είναι υποχρεωμένοι να προχωρήσουν σε ιατρικές πράξεις για να διασφαλίσουν τη ζωή ενός ασθενή ακόμη στην περίπτωση απεργίας πείνας.
Όταν ο απεργός πείνας φτάνει σε οριακό σημείο για την ίδια του τη ζωή, τότε ουσιαστικά ισοδυναμεί με απόπειρα αυτοκτονίας , όπως ορίζει το άρθρο 12 του κώδικα ιατρικής δεοντολογίας το οποίο αναφέρει ότι πρόκειται για τη μοναδική εξαίρεση όπου δεν απαιτείται η συναίνεση του προς τους γιατρούς για να προχωρήσουν σε ιατρικές πράξεις.
Επίσης, σύμφωνα με το νόμο 3418/2005 αλλά και το άρθρο 306 του Ποινικού Κώδικα, οι γιατροί οφείλουν να σώσουν τη ζωή ενός ασθενή, διαφορετικά θα διωχθούν για έκθεση σε κίνδυνο ασθενούς. Επιπλέον, το άρθρο 31 του σωφρονιστικού κώδικα προβλέπει ακριβώς την ίδια αντιμετώπιση και στις περιπτώσεις απεργίας πείνας κρατουμένων.
