Ο θεσμός της Τοπικής Αυτοδιοίκησης έχει μακρά και πλούσια ιστορία στον τόπο μας, αρκούντως περιπετειώδη.
Η διαχείριση των κοινοτικών και δημοτικών υποθέσεων από όργανα ανεξάρτητα από την κρατική εξουσία εισάχθηκε στην Ελλάδα από τη βαυαρική αντιβασιλεία με Βασιλικό Διάταγμα τον Δεκέμβριο του 1833.
Η μικρή Ελλάδα διαιρέθηκε σε δήμους, επαρχίες και νομούς και ο λαός θα αποφάσιζε υποτίθεται άμεσα και αδιαμεσολάβητα για τους τοπικούς του άρχοντες. Όχι ακριβώς! Έγινε βλέπετε φανερό από την πρώτη στιγμή ότι η τοπική αυτοδιοίκηση παραήταν ευαίσθητη για να αποκοπεί από την κεντρική εξουσία, μια κατάσταση που συνεχίστηκε για σειρά δεκαετιών.
Ήδη από τις πρώτες δημοτικές εκλογές του 1834, που διενεργήθηκαν στον νομό Αργολιδοκορινθίας, και τις δημοτικές εκλογές του 1835, που ήταν και οι πρώτες που έλαβαν χώρα σε όλη την επικράτεια, η εκλογή δημάρχου γινόταν με έμμεσο τρόπο.
Οι Έλληνες ψήφιζαν για την εκλογή δημοτικών συμβούλων και η κεντρική κυβέρνηση επέλεγε έναν από τους τρεις πρώτους, ο οποίος αναλάμβανε καθήκοντα δημάρχου. Η έμμεση εκλογή δημάρχου από τους δημοτικούς συμβούλους ίσχυσε μέχρι και τις δημοτικές εκλογές του 1964, με εξαίρεση τις σημαδιακές του 1954, όταν οι δήμαρχοι βγήκαν κατευθείαν από τη λαϊκή βούληση.
Στην Επταετία, οι δήμαρχοι διορίζονταν από τους συνταγματάρχες και έπρεπε να περιμένουμε τη Μεταπολίτευση ώστε να εκλέγονται οι δήμαρχοι άμεσα από τον λαό με το γνωστό σύστημα των δύο γύρων. Οι δήμαρχοι, γιατί οι νομάρχες ήταν μια άλλη ιστορία!
Έπρεπε να φτάσουμε στο 1994 για να συμβεί η αποφασιστική τομή στην εκλογική ιστορία της τοπικής αυτοδιοίκησης. Με πρωτοβουλία της κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου, οι νομάρχες εκλέχτηκαν για πρώτη φορά από τη λαϊκή βάση.
Οι δημοτικές και κοινοτικές εκλογές περιλάμβαναν πια και τον όρο νομαρχιακές…
