«Να μας φοβούνται. Η αντίδραση της νεολαίας στις παρελάσεις ήταν μόνο η αρχή. Θα δούν κι άλλα. Αυτό να γράψεις και τίποτε άλλο». Οι μαθητές της Γ’ Λυκείου του 19ου Λυκείου στην Κυψέλη είναι κοφτοί. Παιδιά απολυμένων, μεταναστών, βιοπαλαιστών δεινοπαθούν σε μια χώρα που δεν υπόσχεται τίποτα στους νέους. Το μόνο που τους απομένει, όπως λένε, είναι το φιλότιμο, η αξιοπρέπεια.

Στην παρέλαση της 28ης, έχοντας ενημερωθεί για τη δανειακή σύμβαση της 26ης Οκτωβρίου και τις θυσίες που θα κληθεί να κάνει ο λαός, σήκωσαν μαύρες κορδέλες μπροστά στους επισήμους. Το κύμα αντιδράσεων απ’ άκρη σ’ άκρη της χώρας σηματοδότησε εκείνη την ημέρα την κλιμάκωση μιας λαϊκής αντίδρασης που εκδηλώνεται με κάθε ευκαιρία εδώ και μήνες.

«Κλέψαν τα όνειρά μας. Με ελικόπετρο θα φύγουν. Να μας δώσουν πίσω οι Γερμανοί όσα μας χρωστάνε. Τις αποζημιώσεις από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τι γίναν αυτές; Οι σφαγές, το πλιάτσικο στις περιουσίες των Ελλήνων;» αναρωτιέται η Αγγελλική Β.

Το σχολείο τους δεν έκανε ποτέ κατάληψη και όπως αναφέρεται στο ρεπορτάζ της εφημερίδα «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», δείχνουν περήφανοι γι’ αυτό. «Είναι καλύτερο και από ιδιωτικό. Μπαίνουμε σε χώρους καθαρούς. Οι καθηγητές μας είναι άψογοι. Τους σεβόμαστε όπως μας σέβονται κι αυτοί. Δεν επεμβαίνουν ποτέ στη γνώμη μας» τονίζει ο Φάνης Ν., πρόεδρος του 15μελούς.

Η ομάδα των παιδιών γνωρίζει ότι οι καταιγιστικές όσο και πρωτοφανείς πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών έχουν ως αφετηρία την αγανάκτηση του κόσμου, τη συσσωρευμένη οργή του. Κάποιοι, όσοι είχαν συμφέρον, μίλησαν για κατευθυνόμενες αντιδράσεις. Από κόμματα, από καθηγητές, από ομάδες…

«Οι μαύρες κορδέλες ήταν δείγμα αγανάκτησης της σημερινής νεολαίας. Δεν χρειαζόμαστε καθοδηγητές. Ήταν αποκλειστικά πρωτοβουλία των μαθητών και δεν φέρει ευθύνη κανένας ανώτερος. Αυτά που έγιναν στις παρελάσεις δεν ήταν τίποτα απ’ αυτά που θα μπορούσαν να γίνουν. Δεν θίξαμε κανέναν. Ήταν μια πολιτισμένη, πολιτική κίνηση. Ήταν η οργή για τους γονείς μας που μοχθούν. Ας ετοιμάζονται για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Εκεί θα δείξουμε τι μπορούμε να κάνουμε» τονίζει η Ερμιόνη Τ.

Μεταξύ των παιδιών, κάποια με δυο γονείς άνεργους. Άλλα, παιδιά πολύτεκνων οικογενειών. «Η μάνα μου έπαιρνε 2.000 ευρώ, τώρα φέρνει στο σπίτι 500 με το ζόρι» συμπληρώνει η Βάσω Σ. «Να πάρουν μέτρα που θα ευνοήσουν τους μαθητές, τους νέους. Ζητάμε βιβλία για να δώσουμε πανελλήνιες, και όχι DVD. Ζητάμε να πάρουμε πίσω αυτά που μας έκλεψαν» λέει.

Ενέργειες που παρασάγγας απέχουν απ’ όσα… δεν γίνονται στην Ελλάδα του Μνημονίου. Όπως σημειώνει η Βάσω Αρτινοπούλου, καθηγήτρια του Πάντειου Πανεπιστημίου, οι νέοι πτυχιούχοι εγκαταλείπουν τη χώρα. «Εξαγωγή ανθρώπινου δυναμικού, για την επιμόρφωση του οποίου έχουν επενδυθεί εκατομμύρια ευρώ. Οσοι είναι ακόμη φοιτητές βλέπουν τον τίτλο σπουδών τους χωρίς αντίκρισμα, όχι μόνο υπό την απειλή της ανεργίας, αλλά επειδή φοιτούν σε πανεπιστήμια και με δασκάλους που πρώτα η ίδια η πολιτεία έχει απαξιώσει».

Πιστεύει ότι οι μαθητές των άλλων βαθμίδων εκπαίδευσης βιώνουν καταστάσεις ανοίκειες προς την ηλικία τους. «Ακόμη και παιδιά του δημοτικού βιώνουν ολοένα και συχνότερα την ανεργία των γονέων, την αποστέρηση, την αγωνία για το μέλλον. Στο λεξιλόγιό τους περιλαμβάνεται πλέον η οικονομική κρίση, οι μίζες, τα ονόματα των πολιτικών, τα δακρυγόνα και τα χημικά, η ανασφάλεια…»