Περιστατικά λογοκρισίας στον κινηματογράφο επί χούντας, μέσα από ντοκουμέντα που φυλάσσονται στα Γενικά Αρχεία του Κράτους, παρουσιάζει το Σάββατο η εφημερίδα «Έθνος». Κραυγαλέες περιπτώσεις, τραγελαφικές παρεμβάσεις, μοναδικά ντοκουμέντα με αφορμή την επέτειο της 17ης Νοεμβρίου…
Ακολουθούν ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα, όπως παρουσιάζονται από την εφημερίδα:
Έγγραφο της Αστυνομικής Διεύθυνσης Αθηνών τον Νοέμβριο του 1970 για την προβολή της ταινίας Woodstock (1970) και η απόφαση απαγόρευσης της ταινίας έναν μήνα αργότερα, καθώς «Αι προβαλλόμεναι εικόνες δικαιολογούν τας σημαερινάς αντικοινωνικάς και αναρχικάς αντιλήσεις των νέων…».
Μούτζες και βρισιές στο πυρ το εξώτερον από τους «ηθικούς» δικτάτορες. Στην άδεια προβολής της ταινίας «Σχολή για Σωφερίνες» (1964) με τον Θανάση Βέγγο απαιτούν «να περικοπή η σκηνή εις την αρχήν του έργου κατά την οποία οι δύο οδηγοί μουτζώνουν…».
Θύμα της αντικομμουνιστικής υστερίας πέφτει ακόμη και η Αλίκη Βουγιουκλάκη. Η ταινία «Η κόρη μου η σοσιαλίστρια» (1966) απαγορεύεται. «Δύναται να επιτραπεί η προβολή της κατόπιν περικοπών των σκηνών πορείας, συνθημάτων, στάσεων εργασίας του εργοστασίου κ.λπ.» αναφέρεται στη γνωμοδότηση.
Ιούνιος του 1968 και η ταινία «Η ώρα της μεγάλης κρίσεως» – Il jiudizio universal (1961σε σκηνοθεσία Βιτόριο ντε Σίκα κρίνεται «απαγορευτέα» απλούστατα «λόγω Μελίνας Μερκούρη».
Απόφαση έγκρισης της ταινίας «Ευδοκία» 91971) του Αλέξη Δαμιανού με διαγραφές στο κείμενο, όπως των λέξεων «παλιοκερατάς», «κερατάς», «ρουφιάνε με ρεζίλεψες» κ.λπ. Στο… εδώλιο ακόμη και η φράση «φτου γαμό το» (με την ορθογραφία του εγγράφου).
