Τα σπίτια τους βούλιαξαν στη λάσπη. Οι περιουσίες τους χάθηκαν από τα ορμητικά νερά της κακοκαιρίας Daniel αλλά η ανθρωπιά τους και η αξιοπρέπειά τους δεν έσβησαν ούτε για ένα δευτερόλεπτο.
Δύο 24ωρα δίπλα στους πληγέντες της φονικής πλημμύρας που ρήμαξε τον θεσσαλικό κάμπο ήταν αρκετά για να μας κάνουν να καταλάβουμε πως η αξιοπρέπεια μερικών ανθρώπων δεν μπορεί να χαθεί ποτέ.
Σε κάθε περιοχή που πήγαμε… Καρδίτσα, Λάρισα, Βόλο… η εικόνα ήταν ίδια. Άνθρωποι με σκούπες στα χέρια και θλιμμένα πρόσωπα. Άνθρωποι που μόλις έβλεπαν κάποιον να τους πλησιάζει έτρεχαν να τον ρωτήσουν «ήρθατε για να καταγράψετε τις ζημιές;» και στο άκουσμα του «όχι» η απογοήτευση καθρεφτίζονταν στο βλέμμα τους.
Άνθρωποι που μιλούσαν για τα νερά που τους κυνηγούσαν, για τις λάσπες που σκέπασαν τα πάντα, για τα όσα έχασαν και ίσως δεν θα μπορούσαν να φτιάξουν ποτέ ξανα και το πρόσωπό τους σκοτείνιαζε. Άνθρωποι που μόλις δάκρυζαν σκούπιζαν με πείσμα τα δάκρυα τους και έλεγαν όλοι την ίδια φράση: «Εμείς ζούμε, υπάρχουν συνάνθρωποί μας που χάθηκαν».
Άνθρωποι οι οποίοι περιέγραφαν τις στιγμές που δεν θα ξεχάσουν ποτέ και παράλληλα άφηναν τον δικό τους πόνο στην άκρη για να ρωτήσουν από πού είμαστε και εάν θέλουμε κάτι. «Ήρθατε από μακριά, καθίστε να σας φέρουμε κάτι, ό,τι έχουμε, όλο και κάτι έχουμε» αυτά τα λόγια έβγαιναν από τα στόματα ανθρώπων που είχαν χάσει τα πάντα αλλά όχι την αξιοπρέπεια και την ανθρωπιά τους.
«Να μας θυμάσαι για να ξανάρθεις αλλά να είναι για χαρά»
«Να μας ξανάρθετε αλλά να είναι για χαρά» μας είπε ο κύριος Κωνσταντίνος στη Λάρισα πηγαίνοντας με να μας δείξει από μακριά το πλημμυρισμένο του σπίτι. «Πρόσεχε που πατάς, όλα εδώ είναι χάλια» μου έλεγε σε κάθε βήμα. Κάποια στιγμή τον έχασα από τα μάτια μου και ρωτούσα την κόρη του που είναι. Λίγα λεπτά αργότερα εμφανίστηκε κρατώντας στο χέρι του δύο λουλούδια, ένα αυγό και ένα μανταλάκι.
«Αυτά να τα πάρεις μαζί. Το αυγό είναι φρέσκο, το έβρασα σε γκαζάκι γιατί δεν έχουμε ρεύμα, τα λουλούδια τα έκοψα μόλις και το μανταλάκι το είχα πάνω μου όπως έφυγα από το σπίτι. Μάζευα ό,τι μπορούσα από τα ρούχα που είχα απλώσει. Πάρτα να μας θυμάσαι για να ξανάρθεις» μου είπε και με αποχαιρέτησε λες και με ήξερε χρόνια.
Δύο 24ωρα δίπλα σε αυτούς τους ανθρώπους που έχασαν τα πάντα αλλά δεν έχασαν την αξιοπρέπειά τους ήταν αρκετά για να καταλάβουμε πως τελικά όσο υπάρχει ανθρωπιά σε αυτόν τον κόσμο δεν χάνεται ποτέ και η ελπίδα…
