Ευρω-μετάδοση: αυτό θα είναι το σύνδρομο του 2015; Ο φόβος αυτός έχει επεκταθεί και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Προκαλεί την πτώση της Wall Street , η οποία βρίσκεται στο κόκκινο από τις αρχές του χρόνου.
Προκαλεί επίσης μια φυγή προς ασφαλή καταφύγια, όπως είναι τα ομόλογα δεκαετούς διάρκειας του αμερικανικού, γερμανικού ή ιαπωνικού δημοσίου, που λόγω υπερβολικής ζήτησης αποδίδουν όλο και λιγότερο. Μοιάζει να είναι το ριμέικ μιας ταινίας που την έχουμε δει ήδη δύο φορές: την άνοιξη του 2010 και το καλοκαίρι του 2011.
Τώρα, γράφει ο ανταποκριτής της Repubblica στη Νέα Υόρκη, έχουμε φτάσει στο τρίτο κύμα πανικού, με επίκεντρο την Ευρώπη.
Χθες, οι δείκτες του αμερικανικού χρηματιστηρίου συνέχισαν να σημειώνουν πτώση. Και οι αιτίες που αναφέρονται περισσότερο είναι δύο: το πετρέλαιο και η Ελλάδα. Δύο θέματα που τα συνδέει ένα κοινό νήμα, το οποίο λέγεται αποπληθωρισμός.
Η τιμή του πετρελαίου κατρακυλάει ανεξέλεγκτα. Δεν υπάρχουν πλέον «ισχυρά χέρια» για να την επηρεάσουν, ο ΟΠΕΚ είναι σκιά του ολιγοπωλίου που ήταν κάποτε. Ο βασιλιάς της Σαουδικής Αραβίας Αμπντάλα διάβασε χθες μια ανακοίνωση με την οποία υπόσχεται να λάβει μέτρα.
Ο άνθρωπος αυτός, όμως, βρίσκεται στο νοσοκομείο και ίσως να είναι στα τελευταία του. Την ίδια στιγμή, στις Ηνωμένες Πολιτείες κλείνουν πολλές πετρελαιοπηγές, καθώς με τις σημερινές τιμές δεν είναι πλέον ανταγωνιστικές. Και ο Ομπάμα έχει την πολυτέλεια να απειλεί με βέτο κατά του σχεδίου XL Keystone, ενός πετρελαιοαγωγού που προορίζεται να ξεκινά από τον Καναδά και να καταλήγει στον Κόλπο του Μεξικού, καθώς πετρέλαιο υπάρχει πλέον παντού.
Σε έναν κανονικό και ήρεμο κόσμο, μια τέτοια εξέλιξη θα είχε νικητές και ηττημένους, με τη Δύση σαφώς σε θέση ισχύος. Θα έχαναν οι πετρελαιοπαραγωγές χώρες και εταιρείες και θα κέρδιζαν οι καταναλωτές και τόσοι άλλοι βιομηχανικοί τομείς για τους οποίους η ενέργεια έχει ένα κόστος. Το 2015, όμως, δεν ξεκίνησε σε έναν κόσμο κανονικό και ήρεμο. Η κατρακύλα της τιμής του πετρελαίου δεν τρομάζει τόσο και μόνο επειδή καταρρέουν οι μετοχές της Exxon και της Shell και απειλούνται με χρεοκοπία η Ρωσία και η Βενεζουέλα. Ο μεγαλύτερος φόβος οφείλεται στον αποπληθωρισμό. Η κάθετη πτώση της τιμής του πετρελαίου εισπράττεται ως αποτέλεσμα της έλλειψης ανάπτυξης στην Ευρώπη και την Ασία.
Υπάρχει μια διαφορά σε σχέση με τις δύο προηγούμενες κρίσεις πανικού που προήλθαν από την ευρωζώνη, γράφει ο Φεντερίκο Ραμπίνι. Η κυβέρνηση Ομπάμα, τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης και οι αναλυτές της Wall Street δεν θεωρούν βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα πιθανή τη διάλυση του ευρώ.
Οι εκλογές στην Ελλάδα και το περίφημο Grexit μόνο δευτερευόντως συζητούνται. Όλα αυτά όμως θεωρούνται σύμπτωμα ενός μεγαλύτερου κακού. Αυτό που τρομάζει την Αμερική είναι η παράλυση των μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών, η αδυναμία τους να αντιδράσουν στις εξελίξεις. Η προσοχή της Wall Street δεν επικεντρώνεται τόσο στην Αθήνα, όσο στη Φραγκφούρτη. Η Wall Street είναι πεισμένη ότι ο Ντράγκι, αν και εφόσον ξεπεράσει τις αντιστάσεις της Γερμανίας και του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, θα εφαρμόσει ένα πρόγραμμα αγοράς ομολόγων αξίας όχι μεγαλύτερης των 500 δισεκατομμυρίων ευρώ. Η Fed, αντίθετα, έχει αγοράσει ομόλογα αξίας 4,5 τρισεκατομμυρίων δολαρίων. Η διαφορά είναι τεράστια.
Το μόνο καλό νέο είναι η υποτίμηση του ευρώ, που έχει πέσει στο 1,19 έναντι του δολαρίου (ενώ είχε φτάσει και το 1,50). Το ασθενές ευρώ καθιστά πιο ανταγωνιστικές τις εξαγωγές της Ιταλίας, της Γαλλίας, της Ισπανίας ή της Γερμανίας. Για να υπάρχουν εξαγωγές, όμως, πρέπει να υπάρχει ζήτηση στον υπόλοιπο κόσμο.
Γι’αυτό και η ευρω-μετάδοση απειλεί να ακυρώσει τα πλεονεκτήματα της ανταγωνιστικής υποτίμησης. Η μοναδική αγορά που παρουσιάζει πλεονεκτήματα είναι η αμερικανική. Και οι New York Times καλούν τους πολίτες να πάνε για διακοπές στο Παρίσι, με το σούπερ δολάριο στις αποσκευές τους.
