Την περίπτωση ο υπερχρεωμένος ευρωπαϊκός Νότος να επιλέξει την έξοδο από την ευρωζώνη εξετάζει η Wall Street Journal, επιχειρώντας να δώσει απάντηση στο ερώτημα «πότε οι Ευρωπαίοι θα πουν “αρκετά”».

Η ανεργία στην Ισπανία έχει φτάσει το 27%. Οι νέοι εγκαταλείπουν την Πορτογαλία και την Ιρλανδία, ενώ ένας στους τέσσερις Έλληνες δηλώνει ότι δυσκολεύεται να πληρώσει για το φαγητό του, επισημαίνει η WSJ, αποτιμώντας τις συνέπειες των αυστηρών πολιτικών λιτότητας.

Ωστόσο, παρά τις συνέπειες της ύφεσης η Ευρώπη δεν έχει κανένα σχέδιο για την επιστροφή των ανθρώπων στην αγορά εργασίας. Παρά την υποκινούμενη από τη Γερμανία στρατηγική διαφυγής από την κρίση, τα κράτη του Νότου εξακολουθούν να παλεύουν με τις περικοπές κοινωνικών δαπανών, την μείωση μισθών και την συγκράτηση των τιμών προκειμένου να γίνουν ξανά ανταγωνιστικές.

Τονίζει ακόμη πως οι Ευρωπαίοι έχουν διαμαρτυρηθεί για τη λιτότητα. Αλλά παρά κάποιες ανησυχίες, καμία χώρα δεν έχει αποχωρήσει από το ευρώ. Η στήριξη για την παραμονή στο ενιαίο νόμισμα παραμένει υψηλή, αν και υπάρχει έντονη δυσαρέσκεια για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ποσοστό μεγαλύτερο του 60% των Ισπανών, Ελλήνων, Ιταλών και Γάλλων θέλουν να κρατήσουν το ενιαίο νόμισμα, σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύθηκε αυτό το μήνα από το Pew Research Center.

Σύμφωνα με τον αρθρογράφο, τα αποθέματα υπομονής των Ευρωπαίων είναι μεγάλα, αλλά όχι ανεξάντλητα. «Όταν οι άνθρωποι καταλάβουν ότι δεν υπάρχει φως στο τέλος του τούνελ, θα αρχίσουν να βλέπουν με πιο καθαρό μυαλό το κόστος και τα οφέλη της παραμονής στο ενιαίο νόμισμα Και τη στιγμή που θα γίνει αυτή η συζήτηση, οι αλλαγές θα μπορούν να συντελεστούν εξαιρετικά γρήγορα», σχολιάζει ο Simon Tilford, επικεφαλής οικονομολόγου του Κέντρου για την Ευρωπαϊκή Μεταρρύθμιση.

Σε ό,τι αφορά τη σύγκριση με την Αργεντινή, η εφημερίδα τονίζει ότι δεν είναι μοντέλο για την Ευρώπη, αλλά αποτελεί μια προειδοποιητική ιστορία.

Τεχνικά, η Αργεντινή είχε το δικό της νόμισμα να επιστρέψει, αλλά το να εγκαταλείψει την ισοτιμία με το δολάριο θεωρήθηκε ότι ήταν αρκετά βασανιστικό για να το αναλάβει, καθώς σχεδόν όλα τα χρέη και τα επιχειρηματικά της συμβόλαια ήταν σε αμερικανικό νόμισμα. Μετά από τρία χρόνια ύφεσης ωστόσο, οι Αργεντινοί εμφανίστηκαν να αποφασίζουν μαζικά πως ότι και να έρθει στη συνέχεια, δεν θα μπορούσε να είναι χειρότερο από την ατελείωτη ύφεση που χρειάστηκε για να διατηρήσουν τα πέσος τους σε αντιστοιχία με το δολάριο.

Σε μια γαλήνια νύχτα του Δεκεμβρίου 2001, η μεσαία τάξη βγήκε στους δρόμους του Μπουένος Άιρες σε μια έκρηξη οργής. Οι ταραχές σε ολόκληρη τη χώρα «έριξαν» την κυβέρνηση από την εξουσία. Η Αργεντινή χρεοκόπησε λίγο αργότερα.