Η επικεφαλής στρατηγική αναλύτρια της IJ Partners, Μιράντα Ξαφά, αντικρούει την άποψη αρκετών οικονομολόγων, όπως ο Nouriel Roubini και ο Ken Rogoff, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ είναι μία επιλογή που θα την έφερνε σε τροχιά ανάπτυξης και βιωσιμότητας, θεωρώντας μάλιστα ότι είναι «μυωπική αντίληψη».
Σε άρθρο της στο VoxEU, η Ξαφά, επισημαίνει ότι οι συνέπειες μίας τέτοιας εξέλιξης θα είναι μικρές, και δεν θα βοηθήσουν πραγματικά τη χώρα.
Το πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων είναι αυτό που θα κάνει τη διαφορά στην ελληνική οικονομία και όχι η έξοδος από το ευρώ.
Το πρώην μέλος του ΔΣ του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου αναφέρει ότι το πρόγραμμα της Ελλάδας στην ουσία είναι ένα μεταβατικό στάδιο προς μία οικονομία που θα κυριαρχεί η ιδιωτική πρωτοβουλία.
Θα πρέπει να θεωρηθεί ισάξιο της μετάβασης από μία κομμουνιστική οικονομία. Το νέο πρόγραμμα του ΔΝΤ και της ΕΕ περιλαμβάνει ένα ευρύ σχέδιο διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που στοχεύει στη μεγαλύτερη ευελιξία στην αγορά εργασίας και στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας.
Στην πραγματικότητα, το νέο ελληνικό πρόγραμμα παρομοιάζει με ένα μεταρρυθμιστικό σχέδιο που ακολουθήθηκε από μία πρώην σοβιετική χώρα περίπου στο 1990.
Περιλαμβάνει ιδιωτικοποιήσεις, διοικητική μεταρρύθμιση, αλλαγές στην αγορά εργασίας, και προβλέπει την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών για να εξασφαλιστεί ότι η αναδιάρθρωση του χρέους δεν θα αποσταθεροποιήσει το τραπεζικό σύστημα. Ενώ όλα αυτά είναι θετικά για τη μεσοπρόθεσμη ανταγωνιστικότητα και την ανάπτυξη, ωστόσο η μεταρρυθμιστική αυτή διαδικασία θα είναι μακρά και δύσκολη πολιτικά.
Η επιστροφή στη δραχμή και δεν θα κάνει τίποτα για να αλλάξει πραγματικά τον τρόπο λειτουργίας της αγοράς στην Ελλάδα. Αυτό συμβαίνει γιατί ο καλπάζον πληθωρισμός που θα υπάρξει αυτόματα με την έξοδο από το ευρώ, θα διοχετεύσει όλη την πίεση στους φτωχούς και δεν θα παράσχει κανένα κίνητρο στους Έλληνες πολιτικούς να αλλάξουν τον τρόπο με τον οποίο διοικούν.
Εάν η Ελλάδα φύγει από την Ευρωζώνη, η αναπόφευκτη προσαρμογή σε ένα χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο θα υπάρξει με άδικο τρόπο αναπόφευκτα. Άτομα με χαμηλό εισόδημα είναι περισσότερο ευάλωτα στον πληθωρισμό, επειδή δεν διαθέτουν εισόδημα σε ξένο νόμισμα.
Την ίδια ώρα θα εποφεληθούν οι μεγάλοι οφειλέτες – μεταξύ των οποίων και τα δύο κύρια πολιτικά κόμματα, τα οποία έχουν δανειστεί το τριπλάσιο του ετήσιου προϋπολογισμού τους.
Είναι επίσης αμφίβολο ότι η Ελλάδα θα προσελκύσει πολλές επενδύσεις από το εξωτερικό. Ποιος θα εγγυηθεί τη σταθερότητα της δραχμής μετά την υποτίμηση της;
Σίγουρα δεν είναι το ίδιο πολιτικό σύστημα που έφερε την Ελλάδα στο χείλος της καταστροφής. Κανένας Έλληνας εξαγωγέας, ξενοδοχείο ή εστιατόριο θα θέλει να μετατρέψει το ευρώ σε δραχμές, γνωρίζοντας ότι αύριο η δραχμή θα αξίζει λιγότερο από ό,τι σήμερα. Η δραχμή θα είναι το βασικό νόμισμα για τους δημόσιους υπαλλήλους και συνταξιούχους μόνο. Το αποτέλεσμα θα ήταν το οικονομικό χάος και πιθανόν η ανεξέλεγκτη κοινωνική έκρηξη.
Τέλος, η Ξαφά απαντά και στο ερώτημα για το τι οδήγησε την Ελλάδα σε αυτό το χάλι. Το αναποτελεσματικό, ανίκανο, διεφθαρμένο πολιτικό κατεστημένο της, το οποία θεωρεί την πολιτική ως μέσο για ευνοϊκές παροχές σε ομάδες ειδικών συμφερόντων με αντάλλαγμα την εξαγορά ψήφων.
