«Όταν ο Χοσέ Λουίς Ροντρίγκες Θαπατέρο ανακοίνωσε την Παρασκευή ότι οι γενικές εκλογές θα πραγματοποιηθούν στις 20 Νοεμβρίου, ο Ισπανός πρωθυπουργός δεν μπορεί να είχε οποιαδήποτε ψευδαίσθηση ότι οι τελευταίοι 4 μήνες της θητείας του θα ήταν εύκολοι», αναφέρει δημοσίευμα της New York Times.
«Αλλά πιθανότατα θα είχε φανταστεί ότι θα ήταν ικανός να απολαύσει τις καλοκαιρινές διακοπές του», συμπληρώνει η αμερικάνικη εφημερίδα.
Αντί αυτού, αναγκάστηκε την Τρίτη να ακυρώσει τα σχέδια του για να ανταποκριθεί στην πιο πρόσφατη κλιμάκωση της κρίσης του ευρώ – που καταπίνει την Ισπανία, της οποίας το κόστος του 10ετούς δανεισμού έπιασε το 6,3%. Πολύ υψηλό για το τελευταίο σχέδιο διάσωσης του ευρώ που αποφασίστηκε 11 μέρες πριν.
Ελάχιστοι στην Ισπανία θα έχουν εκπλαγεί με αυτή την εξέλιξη, ακόμη και αν η ταχύτητα με την οποία τα ισπανικά και ιταλικά ομόλογα έχουν εκτοξευθεί έχει προκαλέσει συναγερμό.
«Ήμουν στην Μαδρίτη την ημέρα που ανακοινώθηκε η συμφωνία και η ανησυχία ανάμεσα σε πολιτικούς αναλυτές, χρηματιστές και επιχειρηματίες ήταν χειροπιαστή», αναφέρει ο αρθρογράφος.
Υπήρχε ελάχιστη εμπιστοσύνη ότι η νέα συμφωνία για το ευρώ θα χάραζε μία γραμμή ενάντια στην κρίση. Η καλύτερη ευχή ήταν ότι ίσως θα αγόραζε αρκετό χρόνο για την εκλογή της νέας κυβέρνησης η οποία θα μπορούσε να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη των αγορών. Αυτό, πλέον δεν μοιάζει πιθανό.
Η αντίθεση με μία προηγούμενη επίσκεψη στην ισπανική πρωτεύουσα τον Ιούνιο του 2010, κατά τη διάρκεια ενός προηγούμενου επεισοδίου του ευρώ, ήταν εντυπωσιακή. Τότε, η αντίληψη ήταν κατά πολύ πιο φιλόδοξη από τις πραγματικές δυνατότητες της Ισπανίας σχετικά με τα μέσα και την ικανότητα της να διαχειριστεί τα δικά της προβλήματα.
Τον επόμενο χρόνο, η κυβέρνηση ξεκίνησε μια σειρά σκληρών μέτρων για τη διαχείριση της κρίσης, συμπεριλαμβανομένων βαθιάς λιτότητας για να περιορίσει το δημόσιο έλλειμμα στο 2.1% έως το 2014 από το 11% που ήταν το 2009 και μεταρρυθμίσεων για τις αποταμιεύσεις, τις συντάξεις και τους εργασιακούς νόμους.
Οι αγορές έδωσαν την έγκριση τους: Όταν η Πορτογαλία αναγκάστηκε τον Ιανουάριο να αναζητήσει την διάσωσή της, οι αποδόσεις των ισπανικών ομολόγων έμειναν αμετάβλητες. Η Ισπανία εμφανίστηκε πειστικά να έχει αποσυνδεθεί από την περιφέρεια του ευρώ.
Αυτό που άλλαξε την μοίρα της Ισπανίας αποφασιστικά ήταν η επιμονή της Γερμανίας, κατά τη διάρκεια της συζήτησης για την τελευταία διάσωση της Ελλάδας, σχετικά με την επιβολή της ζημίας σε όσους κρατούσαν κρατικά ομόλογα. Παρά τις τρομερές προειδοποιήσεις από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ότι κάτι τέτοιο θα δημιουργούσε αναπόφευκτο ρίσκο μετάδοσης, η Γερμανία αρνήθηκε να κάνει πίσω.
Οι αγορές σωστά συμπέραναν ότι οι διαβεβαιώσεις πως η Ελλάδα είναι μια ξεχωριστή (μοναδική) περίπτωση δεν μέτρησαν στις αποφάσεις τους. Το αποτέλεσμα ήταν να μεταφέρουν το ευρωπαϊκό δημόσιο χρέος σε μία «διάσωση ομολόγων» με τον κίνδυνο να λαμβάνεται υπόψη ως αναπόσπαστο μέρος οποιουδήποτε μελλοντικού πακέτου διάσωσης. Για μία χώρα όπως η Ισπανία, που παλεύει να αποδείξει την αξιοπιστία της, αυτό αποδείχτηκε βαθύτατα ζημιογόνο.
