Γενικά δε ζηλεύω! Δεν έχω φθόνο μέσα μου. Χαίρομαι με την επιτυχία των άλλων. Επικροτώ και θαυμάζω αυτούς που προόδευσαν και πλούτισαν. Μου αρέσει όμως να επιλέγω κάποιους ανθρώπους που για μένα αποτελούν πρότυπα, και να φαντάζομαι τι θα έκανα αν βρισκόμουν στη θέση τους.
Ένας τέτοιος άνθρωπος, ένας άνδρας πρότυπο δηλαδή, είναι κατά τη γνώμη μου ο Δημήτριος Δασκαλόπουλος, πρόεδρος του ΣΕΒ κι εξέχων μέλος της κοινωνίας μας. Η πορεία και το κύρος του είναι λίγο-πολύ γνωστά σε όλους μας.
Γιός του ιδρυτή της ΔΕΛΤΑ, μιας εκ των μεγαλυτέρων ελληνικών βιομηχανιών, αποτελεί εδώ και αρκετά χρόνια τη διοικητική αιχμή του δόρατος της οικογενειακής επιχείρησης φωτίζοντας ταυτόχρονα το ευρύτερο πεδίο του ελληνικού επιχειρείν, καθώς φροντίζει με επιμέλεια να μοιράζεται το όραμα και τις ιδέες του με όλους όσους ενδιαφέρονται να ακούσουν, να διδαχθούν , να του μοιάσουν!
Εγώ, ελπίζω, είμαι ένας από αυτούς. Τολμώ λοιπόν να ονειρευτώ και να καταγράψω τις κινήσεις που θα έκανα αν είχα την τύχη να βρίσκομαι στη θέση του συγκεκριμένου ανδρός:
Κατ’ αρχάς, αν είχα κληρονομήσει μια τόσο μεγάλη και κερδοφόρα εταιρεία θα είχα φροντίσει να την ξεφορτωθώ πριν με πιάσει η κρίση! Αν τα κατάφερνα και εισέπραττα ένα ικανοποιητικό ποσό, τέτοιο που να μου επέτρεπε να ζήσω άνετα την υπόλοιπη ζωή μου -ας πούμε 500-600 εκατ. ευρώ- τότε θα άνοιγα τελείως διαφορετικούς ορίζοντες!
Θα ησχολούμην για παράδειγμα με την τέχνη. Αλλά όχι με τη συμβατική μορφή αυτής. Δεν θα αγόραζα δηλαδή Ρέμπραντ, Πικάσο, Μονέ ή Βαν Γκογκ. Δεν θα προκαλούσα την κοινωνία σπαταλώντας εκατομμύρια σε έργα αναγνωρισμένων καλλιτεχνών. Θα προσπαθούσα να αναδείξω νέες τάσεις κι απόψεις αγοράζοντας π.χ. επίχρυσα κατουρητήρια, όχι βέβαια για να εκμεταλλευτώ τη συμβατική αλλά μόνο την εικαστική χρηστικότητά τους.
Θα προσέφερα ακόμα κοινωνικό έργο.
Θα αναλάμβανα δράσεις με στόχο την επίτευξη κοινωνικής γαλήνης. Είναι εύκολο να το πετύχεις κάτι τέτοιο κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης; Όχι βέβαια! Δεν θα τα παρατούσα όμως. Θα προσπαθούσα να πείσω εργάτες και μισθοσυντήρητους να χρειάζονται λιγότερα, να ζητούν λιγότερα και να είναι happy με τα λιγότερα.
Δεν θα προσπαθούσα να τους φιμώσω. Τουναντίον! Σε κάθε δύσκολη στιγμή της χώρας, θα ζητούσα με πάθος να ακουστεί η φωνή του λαού. Όχι με διαδηλώσεις φυσικά αλλά με τον συνταγματικά προβλεπόμενο τρόπο, με δημοψήφισμα! Δεν θα λιγοψυχούσα μπροστά στην πιθανότητα ενός –ίσως- καταστροφικού αποτελέσματος για το μέλλον της χώρας όπως η έξοδος από το ευρώ και η επιστροφή στη δραχμή.
Αν αυτό αποφασίσει ο λαός, τότε, ναι, κι εγώ μαζί του. Μπορεί βέβαια μια τέτοια εξέλιξη εμένα να με βόλευε γιατί θα έφερνα λεφτά από το εξωτερικό και θα αγόραζα τη μισή χώρα τζάμπα, αλλά αυτό είναι καθαρά συμπτωματικό. Εγώ απλά θα ήθελα να γίνει σεβαστή η επιθυμία του σοφού λαού…
Εν πάση περιπτώσει, αυτά θα έκανα αν ήμουν στη θέση του ανδρός. Τώρα , εκείνος ως σαφώς ικανότερος και σοφότερος από τον μέσο άνθρωπο, σίγουρα θα δρούσε διαφορετικά…
Γράφει ο Πάτροκλος Κουδούνης
