Τα δελφίνια θεωρούνται από τα πιο ευφυή ζώα. Είναι κοινωνικά, οικοδομούν ισχυρούς προσωπικούς δεσμούς και επιδεικνύουν αλτρουιστική συμπεριφορά. Μένουν δίπλα σε άρρωστα ή τραυματισμένα μέλη της αγέλης τους ενώ βοηθούν και άλλα είδη- έχουν αναφερθεί περιστατικά με ανθρώπους και φάλαινες.

Όλα αυτά… στα χαρτιά. Γιατί για τους ψαράδες καρχαριών στο Περού, τα δελφίνια είναι απλά τα «γουρούνια της θάλασσας», όπως τα αποκαλούν. Δηλαδή, άφθονο, κατάλληλο και κυρίως, τζάμπα δόλωμα για το βασικό τους θήραμα που είναι οι καρχαρίες.

Ο δημοσιογράφος Jim Wickens εξασφάλισε μια θέση σε αλιευτικό, σε ένα τέτοιο αιματοβαμμένο ταξίδι. Για να καταγράψει, με κόστος για τον ίδιο, μια αδιανόητη σφαγή.

«Καθώς το σκάφος μας πλέει στον Ειρηνικό, τα δελφίνια αναδύονται στο νερό δίπλα μας παίζοντας με τα κύματα», γράφει στη Daily Mail.

«Σε κάθε άλλη περίπτωση θα ήταν ένα πανέμορφο θέαμα. Αλλά αυτή τη φορά δεν μπορούσα ούτε να τα κοιτάξω γνωρίζοντας αυτό που θα επακολουθούσε», αναφέρει. «Γιατί λίγο πάνω από τα παιχνίδια των δελφινιών στεκόταν ο καπετάνιος του αλιευτικού με το φονικό καμάκι του. Παρακολουθούσε με προσοχή το παιχνίδι των δελφινιών που βουτούσαν στο νερό κι έβγαιναν για να αναπνεύσουν. Υπήρξε μια μικρή παύση… Και τότε ‘χτύπησε’ εκτοξεύοντας το καμάκι στην πλάτη ενός καθώς κολυμπούσε. Το πλήρωμα του αλιευτικού ζητωκραύγασε.

Ο κάμεραμαν Ale κι εγώ παρακολουθούσαμε με τρόμο το δελφίνι να χάνεται μέσα στο ίδιο του το αίμα. Δύο ναύτες τράβηξαν το σχοινί ενώ το δελφίνι πάλευε για τη ζωή του. Αλλά δεν θα συνέβαινε κανένα θαύμα…

Ενώ εκείνο σπαρταρούσε ένα άλλο καμάκι τρύπησε το κεφάλι του. Τα σπλάχνα του είχαν βγει από το σώμα του εκεί που το είχε χτυπήσει το πρώτο καμάκι, το σώμα του ακόμα σπαρταρούσε.

Ένας από τους ναύτες πήρε το μαχαίρι του και άρχισε τη συνηθισμένη για τον ίδιο διαδικασία να κόβει τα πτερύγια και στη συνέχεια να γδέρνει το δελφίνι.

Το κυνήγι είχε τελειώσει, οι ψαράδες είχαν το δόλωμα που ήθελαν, το δελφίνι είχε πεθάνει και από ένα από τα ζώα που αποτελούν πλούτο για το ζωικό βασίλειο είχε μετατραπεί σε ένα σωρό κρέατος.

Κοίταξα τον Ale, η όψη του έδειχνε τη ναυτία που ένιωθε, όπως κι εγώ. Αλλά δεν μπορούσαμε να πούμε τίποτα. Είμαστε στον ωκεανό εν μέσω ψαράδων που θεωρούσαν αυτό που συνέβαινε απολύτως φυσιολογικό. Θα ήταν επικίνδυνο να δείξουμε οποιοδήποτε συναίσθημα. Αλλά τουλάχιστον είχαμε γίνει αυτόπτες μάρτυρες της σφαγής που ακούγαμε μόνο ως φήμη. Είχαμε πλέον αποδείξεις για τη σφαγή χιλιάδων δελφινιών από Περουβιανούς ψαράδες, οι οποίοι στη συνέχεια τα έκοβαν κομμάτια και τα χρησιμοποιούσαν ως δόλωμα για καρχαρίες.

Μιλώντας με όρους θαλάσσιας βιολογίας, όλο αυτό αποτελούσε διπλή καταστροφή. Τα δελφίνια, πολλά είδη των οποίων είναι προστατευόμενα, σφαγιάζονται για να πιαστούν καρχαρίες, πολλά είδη των οποίων είναι απειλούμενα!
Πιστεύεται πως είναι η μεγαλύτερη σφαγή δελφινιών στον κόσμο και ήμουν αποφασισμένος να δω με τα μάτια μου αν ήταν αλήθεια και να έχω αποδείξεις γι’ αυτή.

Έπειτα από μήνες διαπραγματεύσεων κατάφερα να εξασφαλίσω μια θέση σε αλιευτικό, με αντάλλαγμα τη συνεισφορά στο κόστος των καυσίμων και φυσικά υπό τον όρο της ανωνυμίας.

Οι ψαράδες του Περού αποκαλούν τα δελφίνια «γουρούνια της θάλασσας» καθώς με το κρέας τους αποτελούν ιδανικό δόλωμα για τους καρχαρίες. Και κυρίως, δωρεάν δόλωμα για τους καρχαρίες.

Ο καπετάνιος ήταν απόλυτα ειλικρινής σχετικά με τα δολώματά του. ‘Το κρέας του δελφινιού είναι ιδανικό για τους γαλάζιους καρχαρίες. Όταν το κόβεις, το δελφίνι αιμορραγεί πολύ. Ο γλαυκοκαρχαρίας αγαπά το λίπος και τα δελφίνια διαθέτουν πολύ. Το ξέρω πως το κυνήγι των δελφινιών είναι παράνομο. Αλλά για μένα, είναι μια αναγκαιότητα για να κρατάω τα κόστη χαμηλά, επειδή τα δολώματα για καρχαρίες είναι πολύ ακριβά’, είπε. Συνήθως σκοτώνει δύο με τρία δελφίνια σε κάθε ταξίδι του. Κάνει δώδεκα ταξίδια το χρόνο. Αν σκεφτεί κανείς πως υπάρχουν 500 αλιευτικά στο Περού, πάνω από δέκα χιλιάδες δελφίνια σκοτώνονται κάθε χρόνο για να γίνουν δόλωμα.

Το κρέας των καρχαριών πωλείται σε αγοραστές που περιμένουν το σκάφος να επιστρέψει στο λιμάνι και προορίζεται για τα πιάτα σε πολλές χώρες του κόσμου. Τα πτερύγια προορίζονται για την Άπω Ανατολή όπου φτιάχνεται με αυτά σούπα…»

Αυτή θα ήταν η δεύτερη σφαγή που θα παρακολουθούσε ο δημοσιογράφος . Με τα αγκίστρια στο νερό- περίπου χίλια, όπως αναφέρει- το πλήρωμα απλά καθόταν και περίμενε τα θηράματά του.

«Δύο ώρες αργότερα ένα ασημένιο-μπλε σώμα άρχισε να φαίνεται μέσα στο νερό», συνεχίζει ο Wickens. « Ήταν ο πρώτος μας καρχαρίας. Το θέαμα θα ήταν υπέροχο αν δεν ήταν ήδη σχεδόν πνιγμένος- οι καρχαρίες χρειάζεται να κολυμπούν για να αναπνέουν. Το πλήρωμα τον ανέβασε στο σκάφος κι εκείνος σπαρταρούσε. Ένας ναύτης του έκοψε το ρύγχος. Το σπαρτάρισμα σταμάτησε. Του άνοιξε την κοιλιά, τον καθάρισε κι άρχισε να τον πλένει.

Περισσότεροι από δέκα καρχαρίες είχαν ακριβώς την ίδια τύχη το ίδιο βράδυ. Μεταξύ αυτών ένας καρχαρίας αλωνιστής, είδος που πρόσφατα χαρακτηρίστηκε απειλούμενο. Για μια στιγμή ήταν ένα πανέμορφο πλάσμα της θάλασσας, έτοιμο να γίνει ένας σωρός κρέας.

Αλλά τα πράγματα θα γίνονταν ακόμα χειρότερα. Όταν οι ναύτες άνοιξαν την κοιλιά ενός γλαυκοκαρχαρία, δεκάδες πλήρως σχηματισμένα μικρά χύθηκαν έξω. Αυτό ήταν πέρα από τις αντοχές μας που δοκιμάζονταν τρεις ημέρες. Ζητήσαμε από το πλήρωμα να ρίξει τα μικρά, που ακόμα ζούσαν, πίσω στη θάλασσα. Γέλασαν, όπως είναι λογικό για εκείνους η ιδέα ήταν απλά αστεία. Ωστόσο τα έριξαν ξανά στο νερό. Οι πιθανότητες επιβίωσής τους ήταν πολύ μικρές, αλλά τουλάχιστον θα είχαν μια ευκαιρία».