Ένα παγόνι «τσιρίζει», ένας πίθηκος σκαρφαλώνει σε ένα δέντρο και ένα ασιατικό λιοντάρι –από τα ελάχιστα που έχουν απομείνει στην άγρια φύση- περιπλανιέται στα σκονισμένα μονοπάτια του καταφυγίου όπου φιλοξενείται για να γλιτώσει από τις απειλές της σύγχρονης εποχής.

Στα περιφραγμένα όρια του καταφυγίου στο ινδικό κρατίδιο Γκουζαράτ, τα λιοντάρια επιβιώνουν και σώζονται από την εξαφάνιση.

Πριν από έναν αιώνα, είχαν απομείνει λιγότερα από 50 στην άγρια φύση. Σήμερα πάνω από 400 τριγυρνούν στο πάρκο και καμιά φορά και στα κοντινά χωριά.

Ωστόσο η ανάκαμψη του πληθυσμού του ασιατικού λιονταριού δεν είναι δεδομένο ότι θα συνεχιστεί και οι επιστήμονες προειδοποιούν ότι υπάρχει κίνδυνος τα άτομα του είδους να λιγοστέψουν και πάλι.

Στριμωγμένα όλα μαζί στο καταφύγιο, τα ασιατικά λιοντάρια είναι πιο ευάλωτα στις ασθένειες και τις φυσικές καταστροφές.

Τα διαθέσιμα εδάφη που μπορούν να διεκδικήσουν τα νεότερα μέλη είναι ελάχιστα, γεγονός που αυξάνει τις πιθανότητες για συγκρούσεις, ενώ συχνά τα αρσενικά σκοτώνουν τα νεογέννητα.

Οι περιβαλλοντολόγοι συμφωνούν ότι σύντομα πρέπει να βρεθεί ένα δεύτερο σπίτι για τα ζώα που φιλοξενούνται στο καταφύγιο, ωστόσο το μέλλον των ασιατικών λιονταριών –που κάποτε κυριαρχούσαν στα δάση από το Μαρόκο και την Ελλάδα μέχρι τη Μέση Ανατολή και την ανατολική Ινδία- εξαρτάται από τη γραφειοκρατία.

Η ιστορία του ασιατικού λιονταριού

Η διάσωση του ασιατικού υποείδους του λιονταριού είναι συναισθηματικό ζήτημα για την Ινδία. Τα ασιατικά λιοντάρια έχουν σχεδόν το ίδιο μέγεθος με τα αφρικανικά ξαδέρφια τους, αν και τα αρσενικά έχουν λιγότερο φουντωτή ουρά.

Μέχρι τον 20ο αιώνα οι κυνηγοί τροπαίου τα είχαν σχεδόν αφανίσει. Το τελευταίο ασιατικό λιοντάρι έξω από το κρατίδιο Γκουζαράτ δολοφονήθηκε στο Ιράν το 1942.

Οι προσπάθειες για τη διάσωση του είδους στο Γκουζαράτ ξεκίνησαν το 1901 με την απαγόρευση του κυνηγιού, ενώ λίγο αργότερα δημιουργήθηκε σε έκταση 1.400 τετραγωνικών χιλιομέτρων το καταφύγιο «Gir Sanctuary», όπου συνέρρεε πλήθος τουριστών για να δει από κοντά τα ασιατικά λιοντάρια.

Την ίδια περίοδο χτίστηκε και ένα κτηνιατρείο και ο πληθυσμός των λιονταριών, που πλέον προστατεύονταν και από τους λαθροθήρες, άρχισε και πάλι να ακμάζει.

Σταδιακά άρχισαν και οι ντόπιοι να ενδιαφέρονται για την προστασία των λιονταριών. Οι αγρότες τα καλοδέχονταν στα χωράφια τους και οι νιόπαντροι πίστευαν ότι τους φέρνουν καλή τύχη.

Ωστόσο όσο ο πληθυσμός τους αυξανόταν τα λιοντάρια έβγαιναν από τα στενά όρια του καταφυγίου αναζητώντας τροφή και νερό.

Μάλιστα η ξηρασία τη δεκαετία του 1980 εξουθένωσε τα λιοντάρια, που πραγματοποίησαν 120 επιθέσεις και τη διετία 1989 – 1991 σκότωσαν 21 ανθρώπους.

Άμεση ανάγκη για νέο καταφύγιο

Σήμερα κάποιοι από τους φύλακες του καταφυγίου στο Γκουζαράτ αφήνουν τα λιοντάρια, που πλέον ασφυκτιούν στο πάρκο, να φύγουν για να γλιτώσουν.

Τα λιοντάρια χρειάζονται άμεσα ένα νέο καταφύγιο για να διασφαλιστεί ότι θα συνεχιστεί η γενετική διαφοροποίηση.

Εκτός αυτού τα ζώα πρέπει να προστατευτούν από ασθένειες και φυσικές καταστροφές.

Σύμφωνα με επιστημονικά στοιχεία η δεξαμενή γονιδίων του ασιατικού λιονταριού ρηχαίνει επικίνδυνα, γεγονός που σημαίνει ότι αν μια ασθένεια πλήξει ένα λιοντάρι, γρήγορα θα μεταδοθεί και στα υπόλοιπα.

Ωστόσο το Γκουζαράτ υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει λόγος για τη μεταφορά λιονταριών έξω από το κρατίδιο και πως μια ασθένεια δεν αποτελεί απειλή.

Για να δώσουν στα λιοντάρια περισσότερο χώρο οι Αρχές δημιούργησαν και ένα δεύτερο μικρό καταφύγιο στις ακτές, όμως οι περιβαλλοντολόγοι υποστηρίζουν ότι οι δυο πληθυσμοί εξακολουθούν να βρίσκονται σε πολύ κοντινή απόσταση μεταξύ τους.

Για να αντιμετωπίσει και το πρόβλημα της δεξαμενής γονιδίων, που όλο και ρηχαίνει, το ινδικό κρατίδιο άρχισε να εφαρμόζει προγράμματα αναπαραγωγής ασιατικού λιονταριού σε ζωολογικούς κήπους, κάτι που επίσης αντιμετωπίστηκε με μεγάλη επιφύλαξη από τους περιβαλλοντολόγους.

Το ασιατικό λιοντάρι κατάφερε να γλιτώσει την εξαφάνιση τον 19ο αιώνα, όμως σήμερα απειλείται και πάλι. Άραγε θα τα καταφέρει αυτή τη φορά;

Πηγή: econews.gr