Η μυστηριώδης εξαφάνιση των μαμούθ από την περιοχή της Ευρασίας στο τέλος της Εποχής των Παγετώνων εδώ και 12.000 χρόνια μπορεί να οφείλεται στο ότι πολλά έπασχαν από μία ασθένεια των οστών, οστεοπόρωση, οστεομαλακία, αρθρίτιδα.
Αυτή είναι η θεωρία ομάδας ρώσων επιστημόνων που μελετούν εδώ και 15 χρόνια το θέμα, σύμφωνα με δημοσίευμα της Les Echos, που έρχεται να προστεθεί στις άλλες υποθέσεις εργασίας των επιστημόνων για την εξαφάνιση των γιγάντιων θηλαστικών, την κλιματική αλλαγή και την γενίκευση της θήρας από τον άνθρωπο.
Έπειτα από την ανάλυση περισσότερων των 20.000 οστών και δοντιών που ανήκαν σε μαμούθ, οι επιστήμονες του Πανεπιστημίου του Τομσκ ανακάλυψαν ότι πολλοί σκελετοί έφεραν φθορές, όποια και να ήταν η ηλικία των ζώων.
Σε δύο νεκροταφεία μαμούθ, το 90% των ζώων εμφάνιζε μία ασθένεια των οστών, μία επιδημία που χωρίς αμφιβολία οφειλόταν στην φτωχή σε μέταλλα και ιχνοστοιχεία διατροφή, λόγω των εδαφών που περιείχαν όλο και λιγότερο μέταλλα.
Ο επικεφαλής της έρευνας Σεργκέι Λεχτίνσκι εξηγεί ότι οι ασθένειες αυτές καθιστούσαν ευάλωτα τα ζώα, αφού δεν είχαν την ικανότητα εξεύρεσης τροφής, ενώ, απομονωμένα, γίνονταν εύκολη λεία.
Οι συντάκτες της έρευνας υποστηρίζουν ότι η αλλαγή των οικοσυστημάτων στο τέλος της Πλειστοκαίνου (που τελείωσε εδώ και 11.000 χρόνια) μετέβαλαν το γεωχημικό περιβάλλον, με αποτέλεσμα την ευρείας κλίμακας έλλειψη ασβεστίου, μαγνησίου, νατρίου, σελένιου, ψευδαργύρου και άλλων στοιχείων που είναι ζωτικής σημασίας για την υγεία των οστών, των μυών και του δέρματος.
Τα οστά που μελετήθηκαν προέρχονται από ανασκαφές σε περιοχές που χαρακτηρίζονται για την περιεκτικότητά τους σε μακρο και μικροστοιχεία, οάσεις όπου τα μαμούθ συγκεντρώνονταν για να βρουν συμπληρώματα στη διατροφή τους γλείφοντας τα πετρώματα, τρώγοντας χώμα ή πίνοντας νερό από πλούσια σε άλατα πηγές. Αυτές οι περιοχές φαίνεται ότι προσείλκυσαν μεγάλα πλήθη στο τέλος της Πλειστοκαίνου και εξελίχθηκαν σε νεκροταφεία για τα μαμούθ.
«Είναι πολύ πιθανόν ότι αυτές οι σημαντικές περιβαλλοντικές συνθήκες διήρκεσαν περισσότερο από 15.000 χρόνια και αποδείχθηκαν μοιραίες για τον μεγαλύτερο εκπρόσωπο της χερσαίας πανίδας σε μεγάλα υψόμετρα. Ο μαλλιαρός ρινόκερος και η αρκούδα των σπηλαίων είναι πιθανόν ότι είχαν την ίδια τύχη» σύμφωνα με τον Σεργκέι Λεχτίνσκι.
