Τι είναι το Πήδημα και τελικά, ο έρωτας είναι όπως παλιά;

Έξι άνθρωποι σε ένα μπαρ. Πενήντα λίρες χρέος. Μία τουαλέτα γυναικών. Ένας αιχμάλωτος που πρέπει να δικαιώσει τους υπόλοιπους. Και είναι παραμονή Πρωτοχρονιάς. Πέντε κορίτσια σε ντελίριο ξεσπούν, ξεπερνούν κάθε όριό τους, εκρήγνυνται βίαια και αφιλτράριστα, επιδίδονται σε πράξεις που ούτε φαντάστηκαν ποτέ ότι θα κάνουν. Βγαίνουν εκτός εαυτού; Ή βρίσκουν τον εαυτό τους για πρώτη φορά;

Αυτό είναι το «Πήδημα», το αιχμηρό έργο της Μάγκι Νέβιλ που ανεβαίνει στο θέατρο Πόρτα σε σκηνοθεσία Δημήτρη Αγιοπετρίτη- Μπογδάνου και είναι μία από τις φετινές παραστάσεις που σκίζουν. Μια αντί-κωμωδία χωρίς προφυλάξεις που μας υπενθυμίζει πως ναι υπάρχουν καλές κωμωδίες με έξυπνο χιούμορ.

Η νεανική παράσταση αποτολμά να θέσει το ερώτημα, ακριβώς όπως και οι χαρακτήρες του: πηδώντας από τον ωμό κυνισμό στην τρωτή αφέλεια, από τη βιαιότητα της αποξένωσης στην ελπίδα για σύνδεση.

Έξι ταλαντούχοι ηθοποιοί της νέας γενιάς (Τζωρτζίνα Λιώση, Νάνσυ Μπούκλη, Άγγελος-Προκόπιος Νεράντζης, Νίκη Σκιαδαρέση, Όλγα Σκιαδαρέση, Λύδια Τζανουδάκη) οικειοποιούνται το ευθύ βρετανικό χιούμορ και τις ακροβασίες της in-yer-face θεατρικής γλώσσας και φωτογραφίζουν την εποχή ακριβώς όπως είναι, γυμνή, ευάλωτη, απεγνωσμένη. Μαζί με τις εξωφρενικές μουσικές επί σκηνής από τις Σκιαδαρέσες, με τις χαρακτηριστικές τους μελωδίες και τους αιχμηρούς και τρυφερούς τους στίχους, προσκαλούν τον θεατή σε μία ασύλληπτη διάδραση. Αφηγούνται την παράκρουση, συμφιλιώνονται με τη συγκίνηση και τελικά συνυπάρχουν σε μία φάρσα μυτερή μα εύθραυστη.

Οι έξι πρωταγωνιστές της παράστασης συστήνονται στο Newsbeast, εξηγούν τι είναι αυτό που τους γοητεύει στον ρόλο τους, τι ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκαν όταν διάβασαν το έργο και απαντάνε στην ερώτησή μας για τον έρωτα. Εξάλλου, όπως αναφέρεται και στο σημείωμα της παράστασης: «Τι στο καλό συμβαίνει με τον έρωτα; Γιατί δεν είναι όπως παλιά;»

Νάνσυ Μπούκλη (Ντίλι)

-Ποια είναι η Ντίλι και τι σε γοητεύει σε αυτόν τον ρόλο;
Η Ντίλι, είναι μια κοπέλα γύρω στα 31, που βρίσκεται σε μια μεταβατική περίοδο της ζωής της μιας και έχει πρόσφατα έχει χωρίσει από έναν γάμο 10 χρόνων. Εκείνο το βράδυ της αλλαγής του χρόνου, νιώθει μοναξιά. Με γοητεύει σ’ αυτόν τον χαρακτήρα ότι σκηνικά κρύβει τα συναισθήματα της, αλλιώς φαίνεται κι αλλιώς είναι, δεν δείχνει αυτό που αισθάνεται. Σίγουρα βρίσκεται σε μια φάση της ζωής της πολύ μπερδεμένη, που επαναπροσδιορίζονται όλα και που δυσκολεύεται αρκετά. Είναι σαν να ξαναγεννιέται, σαν να αλλάζει δέρμα. Βλέπουμε έναν άνθρωπο που βοηθάει την φίλη της στο σχέδιό της και φαινομενικά το διασκεδάζει με τις φίλες της, αλλά στην πραγματικότητα νιώθει μόνη. Επίσης κάτι που είχε ενδιαφέρον για μένα είναι ότι με δυσκόλεψε αρκετά να την καταλάβω και να πάω προς το μέρος της, ίσως γιατί έχουμε αρκετά αντίθετες ενέργειες, όποτε και οι πρόβες ήταν για μένα και μια διαδικασία δικαίωσης και υπεράσπισης αυτής της κοπέλας.

-Τι σκέφτηκες όταν πρωτοδιάβασες το έργο;
Αυτό που μου άρεσε από την αρχή είναι ότι διάβασα ένα έργο με πολυφωνία. Ακούγονται και υπάρχουν όλοι οι χαρακτήρες, όλες οι προσωπικότητες και όλες οι απόψεις. Είναι όλοι άνθρωποι υπαρκτοί σε μια κοινωνία. Επίσης μου άρεσε πολύ αυτό το παιγνιώδες που έχει, το φρέσκο και το ζωντανό.

-Η ιστορία διαδραματίζεται μέσα σε μία τουαλέτα. Υπάρχει κάποιος συμβολισμός πίσω από την επιλογή του χώρου;
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κάποιος συμβολισμός, παρά μόνο του ότι βρίσκονται όλοι οι χαρακτήρες σ’ ένα μπαρ, συμβαίνει μια «απαγωγή», οπότε ένας χώρος εγκλεισμού, πιο ιδιωτικός και μικρός, μάλλον είναι μια τουαλέτα. Παρ’ όλ’ αυτά, αν το πάρουμε συμβολικά, όντως η τουαλέτα είναι ένα μέρος απόλυτης έκδυσης και έκθεσης, όπως γίνεται επί σκηνής. Βγαίνουν όλα στη φόρα. 

-Ο έρωτας είναι από μόνος του πολύπλοκος ή τον κάνουμε εμείς;
Νομίζω πως εξαρτάται από τον άνθρωπο και τη φάση που βρίσκεται, τις ανάγκες του και τι του εξυπηρετεί στη ζωή! Για μένα τώρα ο έρωτας είναι κάτι που με κινεί, με κάνει δημιουργική και χαρούμενη, μου τροφοδοτεί τον οργανισμό μου και μου ζεσταίνει την καρδιά. Πιο παλιά ίσως ήταν πιο πολύπλοκο, μυστήριο, ανεκπλήρωτο και πιο δύσκολο.

Τζωρτζίνα Λιώση (Τζι)

-Τι χαρακτήρας είναι η Τζι και τι σε γοητεύει σε αυτόν τον ρόλο;
Η Τζι είναι ένα κορίτσι που φαίνεται να έχει ταλαιπωρηθεί αρκετά στους έρωτες. Ήταν πάντα ένα παιδί που ανεχόταν, υποχωρούσε και πίστευε στις δεύτερες ευκαιρίες· μέχρι σήμερα. Η Τζι που γνωρίζουμε τη νύχτα του έργου είναι ο άνθρωπος που επειδή έχει βιώσει τη ματαίωση τόσες φορές φτάνει σε ένα δυσανάλογο ξέσπασμα σε σχέση με το συμβάν. Φαίνεται ένας άνθρωπος που απαιτεί και διεκδικεί με αποφασιστικότητα. Στην πραγματικότητα όλος αυτός ο δυναμισμός είναι που με έχει γοητεύσει κι εμένα στη Τζι με μια ελπίδα να μου δείξει το δρόμο να μιλώ για τα πράγματα που έχω ανάγκη χωρίς να φτάνω τον εαυτό μου στα άκρα. 

-Τι σκέφτηκες όταν πρωτοδιάβασες το έργο;
Όταν διάβασα το έργο για πρώτη φορά, η αρχική μου σκέψη ήταν: «Πωπω, οι ανθρώπινες σχέσεις είναι τόσο περίπλοκες!» Το έργο σε βάζει κατευθείαν μέσα στο χάος των ανθρώπινων σχέσεων, και με εντυπωσίασε αμέσως το πόσο ειλικρινές και αστείο είναι. Παρ’ όλα αυτά, επειδή πρώτη φορά το διάβασα στα αγγλικά, υπήρχαν στιγμές που αναρωτιόμουν: «Πρόκειται για μεταφορά ή μήπως απλώς δεν κατάλαβα την αργκό;» Ας πούμε ότι το λεξικό μου ήταν πάντα πρόχειρο! Όμως, όσο προχωρούσα, βρήκα τον εαυτό μου να συνδέεται πραγματικά με το χιούμορ και την ανθρώπινη πλευρά του έργου. Είναι ευφυές, αιχμηρό και δεν φοβάται να δείξει τις ατέλειες στον έρωτα και στις σχέσεις. Παρά τις αρχικές γλωσσικές μου δυσκολίες, με συνεπήρε ο τρόπος που ισορροπεί την κωμωδία με την αλήθεια.

-Τι είναι για εσένα η κωμωδία; Γιατί δεν βλέπουμε τόσο συχνά καλές κωμωδίες;
Η κωμωδία για εμένα είναι το δυσκολότερο είδος, να γραφτεί αλλά και να παιχτεί κι αυτός είναι ο λόγος που γενικά δεν βλέπουμε τόσο συχνά πλέον κωμωδίες. Ωστόσο για μένα και ως θεατής αλλά και ως ηθοποιός θα είναι πάντα το είδος στο οποίο έχω αδυναμία. 

-Αξίζει να εκδικηθείς για έναν έρωτα που αποδεικνύεται ότι δεν άξιζε;
Δεν αξίζει να εκδικείσαι (τελεία).

Όλγα Σκιαδαρέση (Μπεθ)

-Η Μπεθ τι χαρακτήρας είναι και τι σε γοητεύει σε αυτόν τον ρόλο;
Η Μπεθ είναι ένας κατασταλαγμένος άνθρωπος το οποίο μου αρέσει γιατί δεν πιστεύω ότι μπορεί ποτέ κανείς να είναι, οπότε αυτό έχει πολύ ενδιαφέρον να το παίξεις. Έχει πολύ χιούμορ είναι προστατευτική προς την αδερφή της, ταυτίζομαι. Έχει συντηρητισμούς σε κάποια πράγματα και ταυτόχρονα είναι ανοιχτόμυαλη, σε άλλα είναι οργανωμένη και οργανωτική και έχει σίγουρα το σύνδρομο της μεγάλης αδερφής και του πρώτου παιδιού. Όλοι οι χαρακτήρες του έργου είναι πολυδιάστατοι κανείς δεν έχει άδικο και κανείς δεν έχει δίκιο. Κανείς δεν είναι συμπαθητικός ή αντιπαθητικός. Δεν γίνεται να μην θες να συμμετέχεις σε κάτι τέτοιο. 

-Τι σκέφτηκες όταν πρωτοδιάβασες το έργο;
Ότι ξεχνάω τα αγγλικά μου. Γιατί ήταν στα αγγλικά. Για το έργο σκέφτηκα πόσο ωραίο που μιλάει για τις ανθρώπινες σχέσεις γιατί είναι ένα θέμα που θα μας αφορά πάντα και με σόκαρε το ποσό ομαλά ήρθε η ανατροπή στο φινάλε. 

-Ιδανικά, φεύγοντας από το θέατρο ο κόσμος, τι θα ήθελες να πάρει μαζί του από την παράσταση που μόλις είδε;
Ιδανικά θα ήθελα να φεύγει μουρμουρίζοντας κάποιο από τα τραγούδια μας. 

-Γιατί ο έρωτας δεν είναι όπως παλιά;
Εγώ πιστεύω ότι ο έρωτας είναι όπως παλιά. Πιστεύω ότι σε όλες τις ηλικίες και πάντα ο έρωτας θα έχει τα καλά του και τα κακά του. Είτε θα είναι τοξικός είτε ήσυχος είτε θα υπάρχουν εμπόδια είτε όχι. Πάντα θα είναι όμορφος και θα αξίζει την ταλαιπωρία. 

Νίκη Σκιαδαρέση (Σαλ)

-Ποια είναι η Σαλ και τι σε γοητεύει σε αυτόν τον ρόλο;
Η Σαλ στο έργο είναι η μικρή αδερφή της Μπεθ και φίλη με τα υπόλοιπα κορίτσια. Το έργο ξεκινάει με την Σαλ να έχει χωρίσει μόλις πέντε μέρες με το αγόρι της τον Στήβ, τον οποίο και περιμένει από στιγμή σε στιγμή να εμφανιστεί στην παμπ που γιορτάζουν την αλλαγή του χρόνο, επομένως ξεκινάει από την αρχή στα κόκκινα. Αυτό που με γοήτευσε στην Σαλ είναι ότι ηλικιακά είναι η μικρότερη στο γκερλ γρουπ και γι’ αυτό φέρει μια αφέλεια και μια αγαρμποσύνη που με ενδιέφερε να προσεγγίσω. Βιώνει κάποια πράγματα για πρώτη φορά πχ. τον χωρισμό, τον έρωτα, την προδοσία και έχει μια ενδιαφέρουσα διαδρομή μέσα στις λίγες ώρες που διαρκεί το έργο.  

-Τι σκέφτηκες όταν πρωτοδιάβασες το έργο;
Σκέφτηκα ότι παρόλο που γράφτηκε πριν από 20 κάτι χρόνια, παραμένει με έναν τρόπο επίκαιρο. Μας απασχολούν ακόμα τα ίδια πράγματα στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους, τα ίδια πράγματα στον έρωτα και στην αγάπη. Η ανάγκη μας για υπαρξιακή αναζήτηση και  για αναζήτηση ταυτότητας είναι διαχρονική.  

-Τι είναι αυτό που σας ενέπνευσε με την Όλγα από το έργο για να γράψετε τα τραγούδια;
Νομίζω το πόσο ασφαλείς και χαμένοι είναι όλοι οι χαρακτήρες και το πόσο προσποιούνται το αντίθετο. Στο έργο ο καθένας υποστηρίζει την πλευρά του και βρίσκει επιχειρήματα λες και είναι η μοναδική αλήθεια προκειμένου να αντέξει τις επιλογές του. Αυτό όμως τους εκθέτει όλους καθώς βγαίνουν στην φόρα όλες τους οι αδυναμίες. Ο σεξισμός τους, η ανεπάρκεια τους να αγαπήσουν, η ευθυνοφοβία τους. Όσο περισσότερο μιλάνε τόσο περισσότερο εκτίθενται, ενώ πιστεύουν ότι συμβουλεύουν ή ότι τα έχουν όλα λυμένα. 

-Πιστεύεις ότι έχει χαθεί ο ρομαντισμός σήμερα;
Δεν ξέρω πώς ήταν παλιά για να μπορώ να συγκρίνω. Σίγουρα η κάθε εποχή έχει τις δυσκολίες της, αλλά νομίζω πως ο πυρήνας δεν αλλάζει, απλά χρεώνουμε αλλού την ανεπάρκειά μας.

Λυδία Τζανουδάκη (Λίζα)

-Τι χαρακτήρας είναι η Λίζα και τι σε γοητεύει σε αυτόν τον ρόλο;
Είναι ένας ενωτικός χαρακτήρας, που λειτουργεί σαν πυροσβεστήρας στις κρίσεις και σαν συνδετικός κρίκος για τις φίλες της. Αυτό που με γοητεύει στη Λιζα είναι το πόσο δοτική είναι χωρίς να ζητάει ανταλλάγματα

-Τι σκέφτηκες όταν πρωτοδιάβασες το έργο;
Ότι οι άντρες κι οι γυναίκες θα είναι πάντα άλλοι κόσμοι.

-Τι είναι το Πήδημα;
Τόσο σε επίπεδο παράστασης όσο και σε ρεαλιστικό επίπεδο, είναι μια υπενθύμιση ότι είμαστε ζωντανοί κι ότι ο έρωτας έχει τεράστια δύναμη

-Πώς είναι ο έρωτας στην εποχή των social media και των διαφόρων εφαρμογών γνωριμίας;
Παραπλανητικός, σχετικά εύκολος και κατ’επεκταση βαρετός. Θα λεγα ότι είμαι λίγο old fashioned. Θεωρώ απείρως πιο ενδιαφέρον να παίζεις μπάλα στο γήπεδο παρά στο ps4.

Άγγελος-Προκόπιος Νεράντζης (Ματ)

-Τι τύπος είναι ο Ματ και τι σε γοητεύει σε αυτόν τον ρόλο;
Συναντάμε τον Ματ παραμονή Πρωτοχρονιάς σε μια παμπ να πίνει το ποτό του με τους φίλους του και ξαφνικά η βραδιά του αλλάζει γιατί η πρώην κοπέλα του με τις φίλες της τον κλειδώνουν σε μια γυναικεία τουαλέτα, σαν τιμωρία για το γεγονός ότι την απάτησε και της χρωστάει 50 λίρες. Δεν νομίζω ότι απ’ το έργο έχουμε μια ακριβή περιγραφή του ποιος είναι ο Ματ γιατί τον βλέπουμε σε μια πολύ ειδική συνθήκη όπου η πίεση, το ασφυκτικό περιβάλλον και η ένταση τον κάνουν λέει και να κάνει πράγματα περισσότερο ως αντίδραση σε αυτό που του συμβαίνει παρά ως καθαρή δική του δράση. Παρότι προσπαθεί να είναι κυρίαρχος και δυνατός είναι στιγμές που μας φανερώνουν τις πληγές και τα κενά του τα οποία και ίδιος γνωρίζει αλλά αντιμετωπίζει λίγο επιφανειακά. Με γοητεύει στον Ματ ότι βρίσκεται σε μια συνθήκη άδικη για εκείνον αλλά συνεχώς τα κάνει μαντάρα.

-Τι σκέφτηκες όταν πρωτοδιάβασες το έργο;
Οι 5 γυναίκες του έργου έχουν το δίκιο με το μέρος τους, κρατάνε την ιστορία στα χέρια τους αλλά είναι αυτός ο τρόπος να αντιμετωπίζουμε την δικαιοσύνη;

-Ένας άντρας «όμηρος» σε ένα wc και απέναντί του πέντε γυναίκες, αποτελεί ένα καλό στόρι για μια κωμωδία. Η αντίθετη συνθήκη: μία γυναίκα «όμηρος» πέντε ανδρών και μόνο ως εικόνα προκαλεί ένα σφίξιμο στο στομάχι. Πώς το εξηγείς αυτό;
Κάθε βδομάδα έχουμε μια γυναικοκτονία. Δεν νομίζω ότι μια γυναίκα σε μια τουαλέτα και 5 αντρες που την κρατούν κλειδωμένη μπορεί να αποτελέσει συνθήκη κωμωδίας. Ούτε καν το ένας με μία. Υπάρχει η εμπειρία της πραγματικότητας που δεν επιτρέπει να νιώσουμε άνετα με αυτή την κατάσταση. Αντιθέτως η αντιστροφή που έχουμε στο έργο μας δίνει την ασφάλεια ότι ο Ματ δεν κινδυνεύει, αντιθέτως μπορούμε να γελάσουμε με την κατάσταση που βγαίνει εκτός ελέγχου και αυτόν που είναι έρμαιο της.

-Λένε πως οι άντρες σήμερα δεν φλερτάρουν όπως παλιά, γιατί φοβούνται. Έχει δόση αλήθειας αυτό;
Αυτό είναι κάτι πολύ γενικό για να μπορώ να το απαντήσω και σίγουρα δεν θέλω να εκπροσωπήσω τους άντρες γενικά και να πω ναι ή όχι. Αν βέβαια αυτό σημαίνει ότι έχει αλλάξει ο τρόπος του φλερτ και οι άντρες είναι πιο μαζεμένοι και πιο ευγενικοί μακάρι να ισχύει.

Ταυτότητα παράστασης

Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Αγιοπετρίτης–Μπογδάνος

Παίζουν: Τζωρτζίνα Λιώση, Νάνσυ Μπούκλη, Άγγελος-Προκόπιος Νεράντζης, Νίκη Σκιαδαρέση, Όλγα Σκιαδαρέση, Λυδία Τζανουδάκη

Παραστάσεις: Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00
Διάρκεια: 120’
Εισιτήρια: nkt.gr & more.com
Η παράσταση είναι κατάλληλη για θεατές άνω των 15 ετών

Θέατρο Πόρτα
Μεσογείων 59, Αθήνα