Η θεατρική παράσταση Brokeback Mountain στο Θέατρο Κνωσσός, σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Ρήγου, φέρνει στη σκηνή μια ιστορία γεμάτη συναίσθημα και πρόκληση, βασισμένη σε ένα έργο που ήδη χαίρει μεγάλης εκτίμησης λόγω της κινηματογραφικής μεταφοράς του ομώνυμου διηγήματος της Annie Proulx. Οι Δημήτρης Καπουράνης και Μιχαήλ Ταμπακάκης ενσαρκώνουν τους δύο κεντρικούς χαρακτήρες, οι οποίοι ξεδιπλώνουν μια περίπλοκη σχέση με ρεαλισμό και συναίσθημα. Αν και η μεταφορά της ιστορίας στη σκηνή είναι ένα απαιτητικό εγχείρημα, η παράσταση προσφέρει μια ενδιαφέρουσα εμπειρία, με στιγμές που αναδεικνύουν τόσο τις αρετές όσο και τις αδυναμίες της.
Οι δύο πρωταγωνιστές καταφέρνουν να αποδώσουν τη χημεία μεταξύ των χαρακτήρων, με την αλληλεπίδρασή τους να εξελίσσεται σε όλη τη διάρκεια της παράστασης. Αν και η πρώτη πράξη αφήνει την εντύπωση κάποιου δισταγμού, με την πρόοδο της ιστορίας οι ηθοποιοί δείχνουν να βρίσκουν τα πατήματά τους, συμπληρώνοντας ο ένας τον άλλον με τρόπο που ανέδειξε την τρυφερότητα και την ένταση της σχέσης τους.
Αυτή η σταδιακή ανάπτυξη δείχνει την προσπάθεια των ηθοποιών να βρουν τον δρόμο τους μέσα από τη σκηνοθετική καθοδήγηση, αν και η ανάγκη για περισσότερη εμπειρία ήταν αισθητή, ιδιαίτερα όσον αφορά τους δευτερεύοντες ρόλους, οι οποίοι δεν καταφέρνουν να υποστηρίξουν επαρκώς το κεντρικό δράμα.
Ο Μιχαήλ Ταμπακάκης ξεχωρίζει, κάτι που μπορεί να οφείλεται και στο γεγονός ότι ο ρόλος του είναι πιο πολύπλοκος. Καταφέρνει με λεπτότητα να αποδώσει την εσωτερική πάλη του χαρακτήρα του και τα ποικίλα συναισθήματα που βιώνει, τόσο μέσα από τη φωνή του όσο και μέσω της σωματικής του έκφρασης.
Η σκηνοθεσία, παρόλο που αντιμετωπίζει τις προκλήσεις του να μεταφέρει μια πολυσύνθετη ιστορία από τη μεγάλη οθόνη στη θεατρική σκηνή, είναι ένα από τα δυνατά σημεία της παράστασης. Η επιλογή χρήσης τριών ξύλινων τοίχων, αν και αρχικά ξενίζει, αποκτά νόημα όταν «πιάνεις» το συμβολισμό με την ντουλάπα (closeted Gay) και όταν αρχίζουν να προβάλλονται βίντεο στους τοίχους, υποστηρίζοντας το σκηνικό και συμβάλλοντας στη δημιουργία ατμόσφαιρας που μεταφέρει το κοινό στα τοπία του Brokeback Mountain. Η ζωντανή μπάντα που παίζει country τραγούδια ενισχύει περαιτέρω αυτή την ατμόσφαιρα, καθιστώντας την μια από τις πιο δυνατές πτυχές της παράστασης.
Ωστόσο, κάποιες επιλογές στη σκηνοθεσία προκαλούν προβληματισμό, όπως η σκηνή που ο πρωταγωνιστής μαθαίνει για τον θάνατο του Τζακ. Η συγκεκριμένη σκηνή, από τις πιο δραματικές της παράστασης, δεν απέδωσε το συναίσθημα στο έπακρο, καθώς η θέση του ηθοποιού στην άκρη της σκηνής και η απόσπαση από την παρουσία της συζύγου του Τζακ υπονόμευσαν τη δύναμή της. Μια καλύτερη τοποθέτηση, με τον πρωταγωνιστή στο κέντρο της σκηνής, θα μπορούσε να είχε προσφέρει μεγαλύτερο συναισθηματικό βάρος, ειδικά αν είχε χρησιμοποιηθεί μόνο το ηχητικό στοιχείο του τηλεφωνήματος.
Το γυμνό στην παράσταση αποτελεί άλλο ένα ζήτημα. Οι ηθοποιοί έμοιαζαν αμήχανοι, με αποτέλεσμα να προσπαθούν να κρύψουν το σώμα τους, δημιουργώντας αμηχανία και στο κοινό. Μου θύμισαν την εικόνα κάποιου που προσπαθεί να κρύψει έναν λεκέ περπατώντας περίεργα, κάνοντας έτσι την κατάσταση πιο αξιοπρόσεκτη.
Εφόσον η χημεία των ηθοποιών λειτουργούσε καλά και χωρίς πλήρες γυμνό, θα μπορούσε να είχε υιοθετηθεί μια πιο διακριτική προσέγγιση, όπως ένα εσώρουχο στο χρώμα του δέρματος, για να δημιουργηθεί η ψευδαίσθηση και να είναι και οι ηθοποιοί πιο άνετοι.
Εν τέλει, η χρήση γυμνού μοιάζει περισσότερο με κόλπο «marketing» για να τραβήξει βλέμματα (κάτι που το έχει πετύχει αν αναλογιστούμε τον ντόρο που έχει δημιουργηθεί στο διαδίκτυο με το συγκεκριμένο θέμα), παρά με ουσιαστική καλλιτεχνική απόφαση.
Η θεατρική απόδοση αυτής της ιστορίας, που βασίζεται σε μια εξαιρετική ταινία, έχει να αντιμετωπίσει τη δύσκολη πρόκληση της αναπόφευκτης σύγκρισης. Η σκηνοθεσία προσπαθεί να διαφοροποιηθεί και να προσφέρει κάτι μοναδικό, αλλά το αποτέλεσμα παραμένει κάπως αδύναμο, κυρίως λόγω των παραμέτρων που προαναφέρθηκαν. Παρά τις ατέλειες, η παράσταση καταφέρνει να μεταδώσει κάποια από τη μαγεία της ιστορίας και αξίζει να τη δει κανείς για την προσπάθεια και το συναισθηματικό της υπόβαθρο.
