Γιασεμί Κηλαηδόνη: Οι εποχές γεννούν τους ανθρώπους και τις ιστορίες

Το εμβληματικό μυθιστόρημα της Άλκης Ζέη, «Η αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα» μεταφέρθηκε πέρυσι για πρώτη φορά στη σκηνή, με το κοινό και τους κριτικούς να το υποδέχονται θερμά. Και τώρα επέστρεψε στο θέατρο «Μεταξουργείο» για δεύτερη χρονιά, με τη Γιασεμί Κηλαηδόνη, σε μια συγκλονιστική ερμηνεία, όπως άλλωστε μας έχει συνηθίσει εδώ και 25 χρόνια στο θέατρο.

Επιστρέφει, όμως, και η δεύτερη παράσταση, στην οποία την είδαμε πέρυσι, γνωρίζοντας, επίσης, επιτυχία, τα «Όνειρα γλυκά» σε σκηνοθεσία Μάξιμου Μουμούρη. Δύο εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους παραστάσεις και συνθήκες, με την Γιασεμί Κηλαηδόνη να περιμένει και η ίδια με μεγάλο ενδιαφέρον να δει πώς είναι «τη μία μέρα να καλείσαι να είσαι μία χήρα γυναίκα στο Αιγάλεω και την άλλη μία γυναίκα εξόριστη στο Παρίσι ή την Τασκένδη».

Αυτή την περίοδο, όμως, την βλέπουμε και στην τηλεόραση, μετά από πολλά χρόνια, κάνοντας μία μικρή συμμετοχή για λίγα επεισόδια στη σειρά του Alpha, «Άγιος Έρωτας», όπου υποδύεται τη μοναχή, Μελπομένη στο μοναστήρι που έστειλαν την Χλόη (Δανάη Παππά).

Η Γιασεμί Κηλαηδόνη, μίλησε στο Newsbeast με αφορμή τις δύο παραστάσεις, «Η αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα» και «Όνειρα γλυκά».

– Είχες πολλά χρόνια να κάνεις τηλεόραση.

Ναι, πολλά. Η τελευταία μου συμμετοχή στην τηλεόραση ήταν το 2004-6 που ήμουν στις «Φιλοδοξίες», μετά στις «Αέρινες Σιωπές». Είχα πολλά χρόνια να κάνω.

– Γιατί έτσι;

Κοίταξε, για πολλά χρόνια και η τηλεόραση δεν ήταν στα καλύτερά της. Τα τελευταία χρόνια η μυθοπλασία έχει πάρει τα πάνω της και γίνονται καλές παραγωγές. Είναι άλλος τρόπος υποκριτικής η τηλεόραση κι εγώ είμαι πολλά χρόνια πια στο θέατρο, 25 χρόνια κι ενώ μου αρέσει ο καλός κινηματογράφος και να βλέπω ως θεατής και η καλή τηλεόραση, είναι ένας εντελώς άλλος τρόπος προσέγγισης σε σχέση με το θέατρο.

– Το θέατρο το βρίσκεις πιο γοητευτικό;

Ναι, το θέατρο με γοητεύει περισσότερο. Είναι αυτή η άμεση επαφή, δουλεύεις με άλλον τρόπο. Κάνουμε περισσότερες πρόβες, το «κουράζουμε» πολύ το έργο πριν το ανέβασμα. Η τηλεόραση ειδικά με τον τρόπο που γίνεται, ώστε να βγει όλος αυτός ο όγκος των επεισοδίων, είναι μια άλλη αντιμετώπιση γενικότερα. Αλλά σίγουρα και η τηλεόραση, έχει ένα άλλο ενδιαφέρον.

– Ο μονόλογος πώς είναι; Γιατί σε βλέπουμε στο θέατρο πολύ συχνά σε μονολόγους.

Έχω κάνει τη μεγάλη προσωπική επιτυχία, σε ένα πολύ δύσκολο κείμενο το «Μαράν Αθά», το οποίο είναι από τις πιο επιτυχημένους μονολόγους που έχουν ανέβει στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Εκεί ήμουν 2,5 ώρες πάνω στη σκηνή κι έκανα 19 ρόλους, σε μια πάρα πολύ δύσκολη γλώσσα. Ήμουν τότε 32 χρονών. Ήταν μία τεράστια επιτυχία, παίχτηκε για τρεις σεζόν και όποτε το επαναλαμβάνω, σκίζει κι εμπορικά και καλλιτεχνικά. Ο μονόλογος είναι πολύ δύσκολο είδος, το δυσκολότερο, κατά την άποψή μου. Επειδή, λοιπόν, είχα αυτή την εμπειρία με το «Μαράν Αθά», όποτε καλούμαι να επαναλάβω έναν μονόλογο, όπως τώρα με την «Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα», επίσης ένα δύσκολο έργο, έχω την εμπειρία να ανταπεξέλθω. Και όσοι θεατές με έχουν δει και στα δύο, σχολιάζουν πως έχω ωριμάσει και σίγουρα αυτό με έχει βοηθήσει πάρα πολύ. Ο μονόλογος είναι πρωταθλητισμός. Πρέπει να βγεις με τον εαυτό σου, μόνος σου πάνω στη σκηνή, απέναντι στο κοινό, πάρα πολύ απαιτητικός.

– Και είσαι κι εκτεθειμένη πάνω στη σκηνή, δεν έχεις κάποιον συμπρωταγωνιστή όπου θα καλύψει ο ένας τον άλλον, έτσι;

Εκατό τοις εκατό, δεν έχεις καμία βοήθεια. Εγώ δίνω το 100% της ψυχής μου, και της ενέργειάς μου πάνω στη σκηνή, είτε κάνω μονόλογο, είτε όχι. Όταν είμαι πάνω στη σκηνή, είμαι εκεί. Και δεν σου κρύβω πως όλο αυτό είναι εξοντωτικό και τώρα που είναι 1,5 ώρα μονόλογος. Όμως, τελειώνοντας η παράσταση, είμαι πάρα πολύ γεμάτη και νιώθω μεγάλη ευχαρίστηση και τιμή που αρέσει τόσο πολύ στον κόσμο και πηγαίνει πολύ καλά. Γιατί, πια υπάρχουν χιλιάδες παραστάσεις,

– Ναι, όντως είναι πάρα πολλές οι παραστάσεις.

Ναι κι εγώ δεν είμαι κι ένα τηλεοπτικό πρόσωπο, οπότε ο κόσμος θα έρθει να με δει. Έχω καταφέρει, όμως, και αυτό για εμένα είναι η μεγάλη ανταμοιβή, να έχω ένα δικό μου κοινό που σε αυτά τα 25 χρόνια που είμαι στο θέατρο, με εμπιστεύεται και με ακολουθεί. Κάτι που δεν είναι αυτονόητο, ούτε εύκολο, ειδικά όταν δεν είσαι ένα πρόσωπο που δεν έχεις γίνει γνωστό μέσα από μία lifestyle εικόνα.

– Ναι, δεν είσαι ένα πρόσωπο εκτεθειμένο στα φώτα της δημοσιότητας, δεν σε βλέπουμε σε lifestyle εκπομπές και περιοδικά.

Καθόλου. Δεν μου αρέσει όλο αυτό, δεν το ακολουθώ, δεν το έκανα ποτέ. Δεν το έκαναν ποτέ ούτε οι δικοί μου. Κατάφεραν να είναι δύο πάρα πολύ διάσημοι άνθρωποι μέσα από τη δουλειά τους και καθόλου μέσα από το lifestyle κομμάτι. Όταν, λοιπόν, έχεις μεγαλώσει σε ένα τέτοιο περιβάλλον, καταλαβαίνεις πως εγώ δεν θα μπορούσα ξαφνικά να είμαι ένας άνθρωπος που θα με ενδιαφέρει η δημοσιότητα με την έννοια ότι προβάλλω την προσωπική μου ζωή.

– Πάνω σε αυτό που λες, και πέρυσι με την παράστασή σου, ίσχυε το «από στόμα σε στόμα», σε γκρουπ οι θεατές προέτρεπαν ο ένας τον άλλον να έρθει να τη δει.

Η πιο σπουδαία διαφήμιση για ένα έργο είναι αυτό, το «από στόμα σε στόμα». Κι εσύ ως θεατής κι εγώ ως θεατής για να διαβάσω ένα βιβλίο, να δω μια ταινία, μία παράσταση, θα εμπιστευτώ την κρίση ενός φίλου. Σίγουρα παίζει ρόλο και το κομμάτι της διαφήμισης, ως θέατρο «Μεταξουργείο», είμαστε ένα μικρό θέατρο που δεν μπορούμε να ανταγωνιστούμε τα μεγάλα ως προς το κονδύλι της διαφήμισης, όμως, επιλέγουμε να κάνουμε πάντα παραστάσεις, με επιλεγμένα κείμενα και καλές δουλειές, ποιοτικές και ο κόσμος όλα αυτά τα χρόνια μάς εμπιστεύεται.

– 25 χρόνια…

Ναι. Κι εγώ κλείνω 25 χρόνια στο θέατρο και το «Μεταξουργείο», είμαστε συνομήλικοι. Βέβαια, να πω ότι δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η «Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα» είναι από τα πιο εμβληματικά έργα που έχουν γραφτεί τον προηγούμενο αιώνα, η Άλκη Ζέη είναι από τις πιο σπουδαίες συγγραφείς Ελληνίδες και όχι μόνο, και είναι για εμένα τεράστια τιμή και χαρά, γιατί αυτό το μυθιστόρημα μεταφέρεται για πρώτη φορά στο θέατρο. Μου το εμπιστεύτηκαν η οικογένειά της και τους ευχαριστώ πάρα πολύ, που μου έκαναν αυτή την τεράστια τιμή να μου εμπιστευτούν αυτό το κείμενο, το οποίο είναι η ιστορία για τα 30 πιο σημαντικά χρόνια του προηγούμενου αιώνα στην Ελλάδα, δηλαδή από την Κατοχή μέχρι και τη δικτατορία, συμπυκνωμένα σε αυτό το βιβλίο. Είναι η ιστορία της Ελλάδας και η ιστορία μίας γυναίκας. Αυτό παρακολουθεί ο θεατής. Τριάντα χρόνια ζωής της Ελλάδας και αυτής της γυναίκας που αφηγείται στην ουσία τη ζωή της. Είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο.

– Ήταν δική σου ιδέα να ανεβάσεις το συγκεκριμένο έργο;

Ναι, θέλαμε να τιμήσουμε την Άλκη Ζέη, καθώς το 2023 ήταν τα 100 χρόνια από τη γέννηση της Άλκης Ζέη. Και θέλαμε κι εμείς ως «Μεταξουργείο» να κάνουμε κάτι γι’ αυτή τη σπουδαία γυναίκα. Ήταν, όμως, κι ένα βιβλίο που με είχε σημαδέψει, όταν ξεκίνησα να το διαβάζω στην εφηβεία μου, το διάβασα και μετά στη Σχολή και είχα την χαρά και την τιμή να διαβάσω αποσπάσματα σε μια παρουσίαση βιβλίου και ήταν εκεί και η ίδια η Άλκη Ζέη και ήταν πάρα πολύ γλυκιά και ζεστή, είχαμε γνωριστεί και μου είχε μιλήσει πολύ θερμά. Και πάντα ήταν ένα από τα κείμενα που είχα ξεχωρίσει και ήθελα να το κάνω. Οπότε ήρθε η στιγμή.

– Δεν είναι, όμως, ένα εύκολο έργο.

Ναι, σίγουρα. Όλα τα έργα έχουν δυσκολίες, πόσο μάλλον, ένα λογοτεχνικό κείμενο το οποίο μεταφέρεται στο θέατρο. Είναι όμως εξαιρετική και η διασκευή που έχουν κάνει ο Φώτης Μακρής, η Κλεοπάτρα Τολόγκου και η Στέλλα Κρούσκα. Πιστεύω πως ο θεατής παρακολουθεί μία ιστορία πολύ ενδιαφέρουσα. Μιλάει για την ιστορία της Ελλάδας και αυτό έχει ενδιαφέρον και για τους νέους ανθρώπους και μου κάνει εντύπωση που έρχονται και πάρα πολλά νέα παιδιά που έχουν μεγαλώσει με τα βιβλία της Άλκης Ζέη και βλέπω ότι περνάει αυτό και στους νέους ανθρώπους. Χαίρομαι ιδιαίτερα.

– Και είναι επίκαιρο με την έννοια πως βρισκόμαστε σε ένα κομβικό σημείο, σε ένα διχαστικό κλίμα που καλό είναι να κοιτάμε και πίσω στο παρελθόν.

Νομίζω, ότι δεν μπορείς να πας μπροστά, αν δεν κοιτάς πίσω. Όχι, με την έννοια να είσαι κολλημένος στο παρελθόν, αλλά να γνωρίζεις το παρελθόν σου για να μπορέσεις να προχωρήσεις και αποφύγεις λάθη που έχουν γίνει, να βρεις καλύτερους τρόπους να αντιμετωπίσεις την κατάσταση που ζεις τώρα. Και για το κομμάτι της Αριστεράς, η Άλκη Ζέη ήταν στρατευμένη και μιλάει κυρίως και για το κομμάτι αυτό και την ιστορία που βλέπουμε να επαναλαμβάνεται, κάποιες παθογένειες που έχει αυτός ο χώρος οι οποίες δυστυχώς δεν λύνονται εύκολα. Αλλά δεν αφορά μόνο το κομμάτι της Αριστεράς, αφορά όλη τη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας και κανείς βλέπει μοτίβα που επαναλαμβάνονται.

– Η ιστορία κύκλους κάνει….

Ακριβώς και καλό είναι να την γνωρίζουμε για να συνεχίσουμε κι εμείς ως νεότερες γενιές. Και να καταλάβουμε πόσο δοκιμάστηκαν αυτοί οι άνθρωποι. Αυτή η γενιά πέρασε πραγματικές δυσκολίες, τώρα μπορεί να περνάμε δυσκολίες, όμως μιλάμε για εξορίες, για βασανιστήρια, για εκτελέσεις, για Κατοχή, πείνα. Δεν μπορούμε καν να τα διανοηθούμε, είναι εντελώς άλλες ιστορικές πραγματικότητες. Και καλό όταν τα διαβάζουμε, να καταλαβαίνουμε τι πραγματικά πέρασαν αυτοί οι άνθρωποι και να μη γκρινιάζουμε και βαρυγκωμάμε με το παραμικρό οι νεότερες γενιές, γιατί έπεσε ας πούμε το facebook και δεν έχουμε δύο ώρες ίντερνετ. Λέω εγώ τώρα, γιατί βλέπω γύρω μου διάφορα τέτοια. Βέβαια, δεν είναι έτσι όλος ο κόσμος. Υπάρχει και κόσμος που σκέφτεται και αντιδρά.

– Εκείνοι ήταν και μία γενιά με ιδανικά.

Ήταν και οι εποχές. Γιατί οι εποχές γεννούν τους ανθρώπους και τις ιστορίες. Όταν έχεις να κάνεις με έναν πόλεμο και μετά με έναν εμφύλιο, αν δεν έχεις κάπου να βασιστείς και να πιστέψεις σε κάτι, δεν μπορείς να συνεχίσεις να ζεις. Αυτοί οι άνθρωποι στρατεύτηκαν στην Αντίσταση γιατί δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς, ήταν η ζωή τους αυτή, ήταν αντιμέτωποι με αυτό. Δεν είχαν την πολυτέλεια να κάθονται και να σκέφτονται: έχω ένα ιδανικό, να πιστέψω αυτό.. Ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου γι’ αυτούς.

– Αυτό το βλέπουμε μέσα στην παράσταση;

Ξεκάθαρα. Αυτή την πορεία παρακολουθούμε, αυτής της γυναίκας που είναι μία εκπρόσωπος της γενιάς εκείνων των ανθρώπων που πέρασαν όλο αυτό το κομμάτι. Ήταν πολιτική εξόριστη για 20 χρόνια, πήγε στη Μόσχα, στην Τασκένδη, μετά πήγε αυτοεξόριστη στο Παρίσι, όταν έγινε η δικτατορία και μέσα από τις διηγήσεις της γνωρίζουμε την ιστορία όλου του τόπου.

– Στην παράσταση ποια είναι τα πρόσωπα;

Περνούν πολλά πρόσωπα. Η Ελένη είναι η βασική αφηγήτρια και ο Αχιλλέας είναι ο μετέπειτα άντρας της, ήταν ο καθοδηγητής της στην οργάνωση. Γίνομαι, όμως και άλλα πρόσωπα, αλλά οι βασικοί ήρωες είναι αυτοί οι δύο, οι οποίοι έρχονται στη συνέχεια σε μία σύγκρουση, ιδεολογική και όλη τους η σχέση δοκιμάζεται. Αυτοί οι δύο άνθρωποι παντρεύονται, ο Αχιλλέας φεύγει αντάρτης και ξαναβρίσκονται μετά από 10 χρόνια, οπότε πρέπει να πιάσουν όλο αυτό το νήμα και αν μπορεί αυτή η σχέση να προχωρήσει. Αυτή η γυναίκα μέσα σε αυτά τα 10 χρόνια έχει αλλάξει κι έχει γίνει ένας άλλος άνθρωπος, ο Αχιλλέας έχει ζήσει άλλες καταστάσεις και τι συμβαίνει μεταξύ τους, θα το δει ο κόσμος όταν έρθει στο θέατρο.

– Οπότε, βλέπουμε και το κομμάτι των σχέσεων, μέσα σε ταραγμένα χρόνια;

Βέβαια, βλέπουμε όλες αυτές τις δοκιμασίες και πώς αντέχανε σε αυτές με όλα όσα περνούσαν και το κόστος που είχε γιατί δεν ήταν εύκολο και για εκείνους. Γι’ αυτό και θεωρώ ότι οι άνθρωποι σήμερα πολύ εύκολα εγκαταλείπουν μία σχέση, λες και τότε δεν είχαν θέματα οι άνθρωποι. Γενικά, ήταν άνθρωποι που πάλευαν περισσότερο και στο κομμάτι των σχέσεων. Το έργο μιλάει και για το κομμάτι της γυναικείας χειραφέτησης και της αυτοδιάθεσης της γυναίκας που είναι πάρα πολύ επίκαιρο και η Άλκη Ζέη είχε την τόλμη να μιλήσει γι’ αυτό σε χρόνια που ήταν ταμπού να μιλήσει μία γυναίκα ότι μπορεί να διαθέτει το σώμα της και την ερωτική της ζωή όπως ένας άντρας. Τότε, δεν ήταν καθόλου αυτονόητο.

– Τα «Όνειρα γλυκά» είναι η άλλη παράσταση που θα σε δούμε φέτος στο θέατρο και η οποία επιστρέφει για δεύτερη χρονιά, επίσης μετά από μεγάλη επιτυχία, πέρυσι. Περί τίνος πρόκειται;

Είναι ένα κείμενο που έγραψε ο Μιχάλης Μαλενδράκης, το πρώτο του θεατρικό και είναι μία σύγχρονη ιστορία μιας οικογένειας στο Αιγάλεω. Είμαι η μητέρα δύο αγοριών που έχουμε ένα συνοικιακό ζαχαροπλαστείο, ο πατέρας έχει σκοτωθεί πριν λίγους μήνες σε ένα δυστύχημα και η οικογένεια καλείται να αντιμετωπίσει το παρόν και το μέλλον. Η μητέρα με τον μεγάλο γιο είναι πολύ κολλημένοι στην επιχείρηση και δεν θέλουν να αλλάξουν σελίδα, ενώ ο μικρός γιος είναι η φωνή που μας σπρώχνει να προχωρήσουμε παρακάτω. Να σημειώσω εδώ πως ο Δημήτρης Σέρφας και ο Νίκος Μπουκουβάλας που υποδύονται τους γιους μου, είναι εξαιρετικοί συνάδελφοι.

Η παράσταση διαπραγματεύεται αυτό: πόσο έτοιμοι είμαστε να αλλάξουμε την πραγματικότητά μας και τη ζωή μας, από τι υλικά είναι φτιαγμένα τα όνειρά μας και πόσο εύπλαστα είναι. Αν μπορούμε να προχωρήσουμε ή αν μένουμε κολλημένοι στο παρελθόν, με ό,τι κόστος αυτό συνεπάγεται. Όταν είναι μία δυσβάσταχτη και δύσκολη καθημερινότητα γιατί οι άνθρωποι δεν παίρνουν το ρίσκο για να φύγουνε από αυτή τη δύσκολη συνθήκη. Είναι ένα πολύ ωραίο κείμενο. Πήγε και αυτό εξαιρετικά καλά πέρυσι και ανυπομονώ να ξεκινήσουμε.

– Πώς είναι να παίζεις σε δύο εντελώς διαφορετικά και χρονικά τοποθετημένα, αλλά και στην ιστορία τους έργα;

Είναι αυτά τα μαγικά του επαγγέλματος. Τη μία μέρα καλείσαι να είσαι μία χήρα γυναίκα στο Αιγάλεω και την άλλη να είσαι μία γυναίκα εξόριστη στο Παρίσι ή την Τασκένδη. Είναι πολύ ενδιαφέρον όλο αυτό. Και αυτό είναι το ωραίο στη δουλειά του ηθοποιού, η δυνατότητα που μας δίνεται μέσα από τα κείμενα να μεταμορφωνόμαστε.

– Τα «Όνειρα Γλυκά» έχουν να κάνουν με τις οικογενειακές σχέσεις;

Ναι, είναι η σχέση αυτών των τριών ανθρώπων. Η σχέση όλων τους έχει πολύ ενδιαφέρον, όπως και των δύο αδελφών, με τον μικρό να προσπαθεί να ξεκουνήσει τον μεγάλο, ο οποίος ως πρώτο παιδί είναι πιο δεμένος με την οικογένεια. Κι έχει όλο αυτό το ενοχικό των πρώτων παιδιών, ότι πρέπει να αναλάβουν και την επιχείρηση των γονιών, πάρα πολύ ελληνικό και σύνηθες, ότι οπωσδήποτε το μεγάλο το παιδί να πάρει το μαγαζί. Ο μικρός προσπαθεί να τους πείσει να πουλήσουν το μαγαζί, η μάνα δεν θέλει. Η γειτονιά δεν τους θέλει-δεν θα αποκαλύψω τον λόγο. Είναι όλο αυτό το κομμάτι των διαπροσωπικών σχέσεων. Είναι μια παράσταση που έχει και πολύ χιούμορ και έχει αξία και ο τρόπος που το έχει δει ο Μάξιμος Μουμούρης, είναι εξαιρετική η σκηνοθεσία και χαίρομαι που συνεργάζομαι μαζί του. Είναι μεγάλη χαρά για εμένα που με σκέφτηκε για τον ρόλο και ο Μάξιμος επειδή είναι και ο ίδιος ηθοποιός, απόλαυσα πολύ και το κομμάτι με τις πρόβες. Οι ηθοποιοί, ξέρεις, όταν είναι και σκηνοθέτες, έχουν μία άλλη οπτική, έναν άλλο τρόπο προσέγγισης.

– Αυτή είναι μία δεμένη οικογένεια; Επειδή είμαστε και σε μία εποχή με την έξαρση της βίας ανηλίκων, έχει μπει στο τραπέζι της συζήτησης και κατά πόσο ευθύνεται η οικογένεια.

Δεν είναι εύκολο καθόλου και το ανακαλύπτω κι εγώ κάθε μέρα ως μητέρα μιας κόρης 8 χρόνων. Και ο, τι και αν έχουμε ακούσει από φίλους, γνωστούς, δεν είναι το ίδιο όταν γίνεσαι εσύ ο ίδιος γονιός. Είναι μία εντελώς διαφορετική κατάσταση, πολύ δύσκολη, θέλει πολλή προσοχή, με την έννοια ότι στο μεγάλωμα του παιδιού πρέπει να είσαι εκεί, να είσαι παρών. Δεν μπορείς να ευνουχίσεις το παιδί, ούτε να το εγκλωβίσεις. Στην πιο μικρή ηλικία είναι απόλυτα εξαρτημένο από εσένα, όμως πότε σταματάει αυτό για τον γονιό; Οι νεότερες γενιές, έχοντας κάνει και μια δουλειά με τον εαυτό μας – θέλω να ελπίζω οι περισσότεροι άνθρωποι – και βλέποντας και τα λάθη που έκαναν οι δικοί μας, για το καλό μας και με την καλύτερη πρόθεση, να γίνουμε καλύτεροι.

– Ήταν και άλλες εποχές των γονιών μας.

Ναι, και σίγουρα έκαναν το καλύτερο για εμάς. Δεν υπάρχει γονιός που να μην προσπαθεί για το παιδί του, εκτός από τις εξαιρέσεις που θέλουν να βλάψουν το ίδιο τους το παιδί. Η αγάπη του γονιού είναι η υπέρτατη, δεν υπάρχει άλλη τέτοια ανιδιοτελής σχέση αγάπης. Οπότε, τα λάθη που έχουν κάνει οι προηγούμενες γενιές, εμείς τα αναγνωρίζουμε και κοιτάμε να μην τα επαναλάβουμε.

Λίγα λόγια για την «Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα»

Η κεντρική ηρωίδα, η «αρραβωνιαστικιά», καταφεύγει στη μνήμη. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να αφηγηθεί την εμπειρία της αλλά και την εμπειρία της γενιάς της, προσπαθώντας να βρει το νόημα της Ιστορίας. Σ’ όλη αυτή την διαδρομή, η ηρωίδα αναπλάθει εμπειρίες από την προπολεμική Ελλάδα, από τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου, από την Κατοχή, την Αντίσταση, τον Εμφύλιο, τη μετεμφυλιακή περίοδο και τη Χούντα των Συνταγματαρχών, αλλά και από τα σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα (μετανάστευση, πολυπολιτισμικές κοινωνίες κ.ά.).

Ερμηνεία: Γιασεμί Κηλαηδόνη
Σκηνοθεσία: Φώτης Μακρής
Διασκευή: Στέλλα Κρούσκα, Κλεοπάτρα Τολόγκου, Φώτης Μακρής

Παραστάσεις: κάθε Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 19:00 έως 29 Δεκεμβρίου
Προπώληση: more.com
Πού: Θέατρο Μεταξουργείο, Ακαδήμου 14 & Κεραμεικού

Λίγα λόγια για την παράσταση «Όνειρα Γλυκά»

Δύο αδέρφια έχουν στριμώξει τα όνειρά τους σ’ ένα παλιό ζαχαροπλαστείο στο Αιγάλεω. Η μητέρα τους προσπαθεί να τους κρατήσει αφοσιωμένους στην οικογενειακή επιχείρηση, αλλά η σκιά του πρόσφατου και τραγικού θανάτου του πατέρα απειλεί την οικογενειακή αρμονία. Ο Μάριος, ο μεγάλος αδερφός, αναγκάστηκε να πιάσει από μικρός δουλειά στο ζαχαροπλαστείο. Ο Λευτέρης, ο μικρός, είχε την πολυτέλεια να σπουδάσει και να εργαστεί σε κορυφαίες κουζίνες. Η μητέρα πριν από χρόνια είχε τη δυνατότητα να τα αλλάξει όλα. Δεν το έκανε και έζησε μια ζωή πλάι σ’ ένα καλά κρυμμένο μυστικό.
Με αυτά τα υλικά δεν μπορεί να υπάρξει εύκολη συνταγή.
Μπορούν να υπάρξουν, όμως, ερωτήματα:
Γιατί δεν αλλάζουμε τις ζωές μας, όταν δεν μας αρέσουν;
Γιατί υπομένουμε την καθημερινότητά μας σαν να είναι τιμωρία;
Οι στενοί δεσμοί της ελληνικής οικογένειας προστατεύουν ή εγκλωβίζουν;

Σκηνοθεσία: Μάξιμος Μουμούρης
Συγγραφέας: Μιχάλης Μαλανδράκης
Πρωταγωνιστούν: Γιασεμί Κηλαηδόνη, Δημήτρης Σέρφας, Νίκος Μπουκουβάλας
Παραστάσεις: Από 25 Νοεμβρίου και κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00
Προπώληση: more.com
Πού: Θέατρο ΠΟΛΗ – Δάνης Κατρανίδης, Φώκαιας 4, πλ. Βικτωρίας, Αθήνα