Λένε πως «οι παρέες γράφουνε ιστορία» και η παρέα των Τερμιτών, έγραψε τη δική της ιστορία στην ελληνική ροκ σκηνή. Και ας μην μακροημέρευσε το συγκρότημα, πρόλαβε όμως, να αφήσει το αποτύπωμά του και μια κληρονομιά – θησαυρό στην ελληνική μουσική.
Σε μια εποχή που η νεολαία «διψούσε» για καλή μουσική κι εκφραζόταν μέσα από αυτή, οι Τερμίτες ήρθαν μέσα από τους ποιητικούς τους στίχους να μας τραγουδήσουν για τις αγάπες «που χάθηκαν στη σκόνη», ενώ προλάβαμε να ζήσουμε μαζί τους… «στην άκρη του απείρου στιγμούλα του ονείρου…».
Και σήμερα, σχεδόν 40 χρόνια μετά, ο Παύλος Κικριλής, ο οποίος μαζί με τον αδελφικό του φίλο – όπως χαρακτηριστικά λέει στο Newsbeast – Λαυρέντη Μαχαιρίτσα δημιούργησαν πρώτα οι δυο τους την PL Band (από τα αρχικά των ονομάτων τους), αποτυπώνει με την πένα του όλη αυτή τη διαδρομή στο πρώτο του βιβλίο «Τερμίτες: Το Ταξίδι» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Lebee Publications.
Ο αναγνώστης μεταφέρεται στη δεκαετία του 80’, στην εποχή που ανήκει στους ιδρυτές του συγκροτήματος των Τερμιτών. Με ονομασία από τα αρχικά τους ο Παύλος(Paul), ο Λαυρέντης (Lary) και ο Δημήτρης Βασαλάκης (Jimmy) διαμορφώνουν την PLJ Band και με την προσθήκη των Αντώνη Μιτζέλου και Τόλη Σκαματζούρα, συστήνονται για πρώτη φορά στο κοινό τους, με ξένο στίχο. Κι παρόλο που βιώνουν την αποτυχία με αυτό το συγκρότημα, γεύονται στη συνέχεια την επιτυχία με το όνομα Τερμίτες και στίχο ελληνικό, ενώ έχει προστεθεί ένα νέο μέλος στη μπάντα, ο Φίλιππος Σπυρόπουλος.
Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου βιβλίου, μιλήσαμε με τον Παύλο Κικριλή για το ταξίδι των Τερμιτών, τις δυσκολίες που πέρασαν, την ανέλπιστη επιτυχία που γνώρισαν, ενώ μας αποκάλυψε και τους λόγους που οδήγησαν στη διάλυση του θρυλικού συγκροτήματος.
– Πότε γεννήθηκε η ιδέα να γράψετε το βιβλίο;
Πρέπει να ήταν το 2002 όταν το ξεκίνησα με σκοπό να μείνει όλη αυτή η φάση της ζωής μου γραμμένη για να μπορούν τα παιδιά μου να δουν τι έζησα, τις αξέχαστες στιγμές και πόσα όνειρα έκανα μαζί με αυτή την παρέα που λέγεται «Τερμίτες».
– Ο τίτλος πώς προέκυψε;
Ο τίτλος προέκυψε αργότερα, όταν αποφάσισα να εκδοθεί σε βιβλίο και εννοεί αυτό ακριβώς που λέει… «Το ταξίδι»: η πορεία μας στον χώρο της μουσικής και τα ταξίδια στο εξωτερικό για την αναζήτηση διεθνούς καριέρας.
– Πάντως, διαβάζοντας και μόνο τον τίτλο του βιβλίου, αυτομάτως ταξιδεύουμε στη δεκαετία του ’80 και νιώθουμε έντονα αυτή τη νοσταλγία. Εσείς γράφοντας το βιβλίο, νιώσατε νοσταλγία για εκείνα τα χρόνια;
Νοσταλγία… τη ζω έντονα και επί σειρά ετών… χρόνια που δεν γυρίζουν πίσω και καταστάσεις που δεν γίνεται να ξαναβιώσω! Όμως, οι αναμνήσεις βάλσαμο στην ψυχή…
– Νιώσατε, ενδεχομένως, την ανάγκη να κάνετε συγχρόνως κι έναν απολογισμό; Ή ακόμα κι ένα ξεσκαρτάρισμα;
Αν υποθέσουμε ότι θα έκανα έναν απολογισμό, θα έλεγα ότι μάλλον πολύ καλύτερα ήρθαν τα πράγματα από ότι περίμενα, ιδιαίτερα μετά την αρνητική απάντηση από την Polygram στο Παρίσι. Κι αν μιλάμε για ξεσκαρτάρισμα, θα αφαιρούσα τους κακούς διοργανωτές συναυλιών που δεν ήταν και λίγοι… αθέτηση συμφωνιών, απλήρωτοι μετά από γεμάτες αίθουσες κλπ.
– Αυτό το ταξίδι ήταν εύκολο; Θα το ξανακάνατε; Και τι θα αλλάζατε αν είχατε την ευκαιρία να το επαναλάβετε;
Το ταξίδι ήταν πραγματικά πολύ δύσκολο απ όλες τις απόψεις, χωρίς χρήματα, με ένα μικρό αυτοκινητάκι και πέντε άτομα μέσα, προσπαθούσαμε να κατακτήσουμε τον μουσικό κόσμο… όνειρα, ελπίδες και αμέτρητο θάρρος και θράσος θα έλεγα. Όμως πραγματικά δεν θα άλλαζα τίποτα από αυτό. Διαβατήριο ζωής σε αυτούς που προσπάθησαν είτε πέτυχαν είτε όχι… έτσι είναι η ζωή!
– Με τους ίδιους ανθρώπους; Με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα ήσασταν και παιδικοί φίλοι και οι δυο σας στήσατε πρώτοι τη μπάντα P.L. Band…
Όχι μόνο φίλοι. Αδέλφια ίσως ταιριάζει καλύτερα η λέξη. Γνωριστήκαμε στην Πλάκα το 1972 σε ηλικία δεκαπέντε χρόνων και οι δυο και μετά από λίγο καιρό στήσαμε το πρώτο ντουετάκι μας με τίτλο P.L δηλαδή Paul και Larry. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή γεννήθηκαν και τα πρώτα μας όνειρα… πού να ξέραμε τι δρόμος μας περίμενε;
– Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας πρόλαβε να διαβάσει κάποιο μέρος του βιβλίου;
Ο Λαυρέντης το είχε διαβάσει όταν ακόμα ήταν στην αρχική του μορφή και με παρότρυνε να το τελειώσω. Ήθελε και ο ίδιος να προσθέσει κάποια κείμενα αλλά δυστυχώς δεν πρόλαβε. Του άρεσε πολύ και του θύμιζε από πού είχε ξεκινήσει και που είχε φτάσει.
– Πάντως, η αποτυχία ως PLJ Band δεν σας αποθάρρυνε, όπως και θα ήταν λογικό. Τι ήταν αυτό που σας πείσμωσε να συνεχίσετε;
Είχαμε αποτύχει εν μέρει, αλλά δεν τα παρατήσαμε. Το θέλαμε πολύ και πιστεύαμε στα όνειρα μας και καλά κάναμε, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων. Βέβαια, οι P.L.J Band βρήκαν τη δικαίωση μετά από πολλά χρόνια, καθώς ο δίσκος Armageddon θεωρείται σήμερα ένας συλλεκτικός δίσκος με παγκόσμιες αναφορές σε αυτόν. Για μένα ήταν ο καλύτερος δίσκος που κυκλοφορήσαμε ποτέ!
– Την επιτυχία μετά, με τους Τερμίτες την περιμένατε; Ή ήταν κάτι που ξεπέρασε τις προσδοκίες σας;
Αν ξεπεράστηκαν, λέει. Ποιος από εμάς περίμενε ότι δεκαπέντε χιλιάδες κόσμος στο Ειρήνης και Φιλίας το 1998 θα τραγουδούσε «Πόσο σε θέλω»! Βέβαια, για να έρθει αυτή η επιτυχία περάσαμε μέσα από πολλές καταστάσεις που ίσως είναι καλύτερα να τις ζήσει κανείς διαβάζοντας το βιβλίο «Τερμίτες – Το Ταξίδι».
– Η πιο δύσκολη στιγμή ήταν εκείνη που διαλύθηκαν οι Τερμίτες; Μέχρι και σήμερα, για να είμαι ειλικρινής, πολλοί δεν έχουμε καταλάβει γιατί διαλύθηκε το συγκρότημα.
Πράγματι, ήταν δύσκολη στιγμή. Δεν γινόταν αλλιώς, κάπως έπρεπε να επιβιώσουμε οικονομικά, ενώ οι Τερμίτες ήταν γνωστοί στο Ελληνικό κοινό, τα χρήματα ήταν από λίγα έως αμυδρά δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες! Έτσι ήρθε η απόφαση, ίσως όχι ομόφωνα αλλά έγινε και να σου πω την αλήθεια, ίσως ήταν καλύτερα, όλα τελειώνουν κάποτε. Τουλάχιστον, εμείς τελειώσαμε στα πάνω μας.
– Πάντως, δεν ξέρω αν είναι η εντύπωσή μου, αλλά στην Ελλάδα δύσκολα μακροημερεύουν τα συγκροτήματα. Ισχύει αυτό;
Μάλλον, έτσι είναι. Για πολλούς τα συγκροτήματα είναι το άλλοθι τους, μια μέρα σε κάποια ροκ συναυλία για να είναι «in» και την άλλη μέρα πετάνε λουλούδια σε κάποιο σκυλάδικο. Υπάρχουν όμως ακόμα συγκροτήματα από το παρελθόν που αντιστέκονται επίμονα και με επιτυχία σε όλη αυτή τη μουσική κατάντια που επικρατεί στη χώρα μας!
– Οι μεταξύ σας σχέσεις επηρεάστηκαν μετά τη διάλυση;
Ο κάθε ένας πήρε τον δρόμο του. Εγώ βρήκα κάποιες επαγγελματικές ευκαιρίες και μετακόμισα στη Βουλγαρία το 2000, από τότε ζω εκεί, όμως η φιλία μας παρέμεινε δυνατή, κυρίως αυτή με τον Λαυρέντη μέχρι τη μέρα που μας άφησε. Με τα άλλα παιδιά, όταν βρισκόμαστε, μιλάμε για τα παλιά και αναπολούμε…
– Αλήθεια, μεγαλύτερη σημασία έχει το ταξίδι ή ο προορισμός;
Το έχω ξαναπεί, σημασία έχει και το ταξίδι για όλα αυτά που βλέπεις και βιώνεις αλλά και ο τελικός προορισμός σαν ανακούφιση της διαδρομής και πάλι από την αρχή… ταξίδι, προορισμός…
– Η δική σας «Ιθάκη» ποια είναι;
Να σου πω την αλήθεια «Ιθάκη» για μένα δεν υπάρχει … συνέχεια ένα ταξίδι στη ζωή και όπου βγει…
– Τελικά, η ζωή χάθηκε στη σκόνη;
Όλα σκόνη γίνονται, αλλά τίποτα δεν χάνεται… η ζωή είναι μέρος του σύμπαντος. Απλά ο στίχος αυτός αφορούσε τους φίλους που χάθηκαν στη «σκόνη».
Το βιβλίο, «Τερμίτες: Το Ταξίδι» του Παύλου Κικριλή κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις Lebee Publications.
