O Κώστας Χαριτοδιπλωμένος στη συνείδηση όλων όσων μεγαλώσαμε στα ’80s και ’90s, είναι από τους πρωτεργάτες της ελληνικής ποπ σκηνής εκείνης της εποχής. Και ο μοναδικός έλληνας δημιουργός της γενιάς του που κατέκτησε την κορυφή των ευρωπαϊκών charts με το «Lost In The Night» και, παρόλο που είχε τη μοναδική ευκαιρία και μια πρόταση που δεν την απορρίπτεις για να κάνει διεθνή καριέρα, εκείνος την απέρριψε, επιλέγοντας να μείνει στην Ελλάδα που «αγαπά τόσο πολύ», όπως εξηγεί στο Newsbeast.
Με μια εντυπωσιακή πορεία στην εγχώρια μουσική σκηνή και πλήθος χρυσών και πλατινένιων δίσκων που τον κατατάσσουν στην ελίτ των ελλήνων συνθετών και τραγουδιστών, ο Κώστας Χαριτοδιπλωμένος μέχρι και σήμερα ξέρει καλά πώς να μας παρασύρει σε μοναδικές στιγμές διασκέδασης, ξεδιπλώνοντας παράλληλα το επικοινωνιακό του χάρισμα επί σκηνής, καθώς η αλληλεπίδραση που χτίζει με το κοινό του είναι αξιοσημείωτη!
Με αφορμή τις εμφανίσεις του στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο παρέα με τον Μιχάλη Ρακιντζή (τον έτερο πρωτεργάτη και πρωτοπόρο της ελληνικής ποπ), μίλησε στο Newsbeast για τους λόγους που απέρριψε τη δελεαστική πρόταση για καριέρα στο εξωτερικό μετά το «Lost In The Night», για την ελληνική ποπ, για τη μουσική σήμερα, αλλά και γιατί νοσταλγούμε τόσο έντονα τις δεκαετίες των ’80s και ’90s.
– Σας βρίσκουμε στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο με τον Μιχάλη Ρακιντζή. Πείτε μας λίγο για αυτή τη συνεργασία.
Κάνουμε πολύ καλή μουσική παρέα με τον Μιχάλη. Περνάμε όλη εκείνη την ωραία εποχή των 80s – 90s, με τραγούδια που όπως φαίνεται έχουν μείνει αξέχαστα στον κόσμο, ο οποίος έρχεται και περνάει ωραία: χορεύει, τραγουδάει, διασκεδάζει, ανεξαρτήτως ηλικίας. Αυτό, λοιπόν, γίνεται κάθε Σάββατο στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο.
– Αυτό που είπατε τώρα με τις ηλικίες, είχα πάει τις προάλλες σε ντίσκο και μου έκανε εντύπωση ότι ήταν πάρα πολλά νέα παιδιά που δεν είχαν καν γεννηθεί όταν ακούγονταν αυτά τα τραγούδια, τα οποία ήξεραν και χόρευαν. Τι είναι αυτό που κάνει τα νέα αυτά παιδιά να τους αρέσουν τα ίδια ακούσματα με εμάς;
Ναι, ναι πράγματι. Νομίζω ότι τους αρέσει αυτό που λέμε καλή μουσική με ρυθμό, με στίχο. Τους δίνει την ευκαιρία να χορέψουν, να τραγουδήσουν, να διασκεδάσουν, πράγμα το οποίο δύσκολα γίνεται στην εποχή μας με το είδος της μουσικής που επικρατεί σήμερα. Επίσης, όλα αυτά τα τραγούδια είναι μιας πιο ανέμελης, πιο ελεύθερης για τα συναισθήματα εποχής, που φαίνεται ότι περνάει μέσα από το DNA των ανθρώπων που μόλις την ακούνε, ωπ κάτι σαν να γεννιέται μέσα τους και τους αρέσει, έστω και αν την ακούσουν για πρώτη φορά κάποια νέα παιδιά, όπως είπατε κι εσείς.
– Ήταν, όμως και ο στίχος της εποχής εκείνης και η μουσική που δεν ήταν παρωδικά, είχαν μια διαχρονικότητα που τη βλέπουμε τώρα. Έτσι, δεν είναι;
Έλεγαν κάτι. Δεν έλεγαν, αν θέλετε αερολογίες, ούτε προσπαθούσαν οι στίχοι να είναι επιθετικοί, κοινωνικά μη αποδεκτοί. Ήταν στίχοι της καθημερινής μας ζωής, που μιλούσαν για αγάπη, για μια ανεμελιά που υπήρχε τότε, ακόμα και οι στίχοι που μιλούσαν για μια θλίψη, ήταν όλα φτιαγμένα με έναν τίμιο κι ευγενικό τρόπο.
– Αισθάνεστε ότι είστε κατά κάποιον τρόπο από τους «πατριάρχες» της ελληνικής ποπ σκηνής, όπως την ξέρουμε μέχρι σήμερα; Γιατί, εκτός από τραγουδιστής, είστε και δημιουργός, ένας από τους βασικούς, ενώ βγάλατε και νέους καλλιτέχνες.
Η αλήθεια είναι ότι έγραφα για πολύ κόσμο και με αυτόν τον τρόπο χτίστηκε, αν θέλετε, η τότε ποπ μουσική σκηνή, που μέχρι και σήμερα υπάρχουν αντιπρόσωποί της. Ήταν μια σχολή που ήμουν ένας από τους πρωτεργάτες, όπως ήταν και ο Μιχάλης Ρακιντζής και ο Κώστας Μπίγαλης.
– Ανοίξατε τον δρόμο.
Ανοίξαμε έναν δρόμο τον οποίο ακολούθησαν πολλοί. Και πολλοί από αυτούς ήταν αξιόλογοι και υπάρχουν μέχρι και σήμερα.
– Εσείς τότε το αισθανόσασταν, καταλαβαίνατε αυτό που δημιουργούσατε;
Κοιτάξτε, όταν ξεκινάς, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο πολύ θα μετρήσει αυτό το έργο το οποίο κάνεις, γιατί ακόμη είσαι στη διαδικασία του χτισίματος. Κάνεις κάτι που σου αρέσει, βέβαια κι επειδή άρεσε και στον κόσμο, συνεχίζεις. Οπότε αυτό το πράγμα με τα χρόνια γιγαντώνεται. Γίνεται μια μουσική σχολή που τελικά, μέχρι σήμερα, κάνει τον κόσμο να περνάει ωραία.
– Και εμείς οι μεγαλύτερες γενιές να νοσταλγούμε αυτές τις εποχές. Γιατί πιστεύετε υπάρχει αυτή η νοσταλγία;
Εμείς που ζήσαμε αυτές τις πιο ανέμελες εποχές, τις συγκρίνουμε με τις σημερινές τόσο δύσκολες εποχές, όπου από παντού «μπάζει» το πράγμα. Θέλετε κοινωνικά, θέλετε οικονομικά, θέλετε οικολογικά; Απ’ όλες τις πλευρές κάτι δεν πάει καλά. Οπότε υπάρχει αυτή η νοσταλγία από εμάς. Και υπάρχει κάτι μαγικό και με τους νέους που ακούνε τη μουσική αυτή που δημιουργήθηκε πριν από 30-40 χρόνια και βλέπουμε ότι τους αρέσει.
– Εσείς είχατε την ευκαιρία να κάνετε πραγματικά διεθνή καριέρα με το «Lost in the night»…
Εγώ είχα την ευκαιρία, γιατί ξεκίνησα με ένα τραγούδι αγγλόφωνο, το «Lost in the night». Ξεκίνησα τη μουσική από χόμπι κι επειδή τότε ακούγαμε πολύ τη ντίσκο, έγραψα κι εγώ αυτό το τραγούδι το οποίο πήγε πολύ καλά και διεθνώς και στην Ελλάδα το αγάπησαν. Μάλιστα, δεν πίστευαν ότι το είχε κάνει Έλληνας.
– Αυτό θα σχολίαζα τώρα, όντως δεν το πίστευε κανείς, γιατί και η μουσική και η προφορά, όλο το πακέτο, ήταν ένα τραγούδι διεθνών προδιαγραφών.
Ακριβώς. Και σήμερα όταν παίζει, αρέσει πολύ.
– Το επιβεβαιώνω κι εγώ, στη ντίσκο που σας είπα προηγουμένως, μόλις το έβαλαν, έγινε χαμός.
Ναι, ναι το παίζω συνεχώς και αρέσει πολύ. Έχει μείνει μέχρι σήμερα.
– Γιατί δεν κάνατε καριέρα στο εξωτερικό, αφού είχατε αυτή την ευκαιρία και μπορούσατε;
Δεν ήθελα να φύγω από την Ελλάδα. Αγαπούσα τόσο πολύ την Ελλάδα. Έπρεπε να φύγω για εφτά χρόνια, τόσο ήταν το συμβόλαιο που μου προσέφεραν, και δεν μπορούσα να αποχωριστώ τους γονείς μου, τους φίλους μου, τα αγαπημένα μου μέρη, τις παρέες μου. Και αποφάσισα να μείνω εδώ και να αρχίσω να γράφω την ελληνική ποπ. Έτσι, το γύρισα και άρχισα να γράφω στα ελληνικά. Και κάπως έτσι ξεκίνησε να δημιουργείται -όπως είπατε κι εσείς- η ελληνική ποπ σκηνή.
– Οπότε, δεν υπάρχει και λόγος να έχετε μετανιώσει γι’ αυτή την απόφασή σας. Κάνατε κάτι που άξιζε, τελικά.
Καθόλου, δεν μετάνιωσα. Μπορεί να είχα βγάλει περισσότερα χρήματα, αλλά δεν θα είχα όλη αυτή την ικανοποίηση να είμαι στον τόπο μου που τον αγαπώ και που είναι από τις πιο όμορφες χώρες του κόσμου.
– Κι έχετε κάνει και πάρα πολλές συνεργασίες. Ας πούμε, εμένα στο μυαλό μου, έρχεται ως «αντισυμβατική» συνεργασία εκείνη με την Άντζελα Δημητρίου.
Ναι, ναι, τι είπατε τώρα. Αλλά ξέρετε κάτι; Το καλό τραγούδι, δεν πάει να είναι λαϊκό; Δεν πάει να είναι έντεχνο, ποπ; Είναι καλό τραγούδι. Και όταν δύο καλοί ερμηνευτές, από δύο διαφορετικές σχολές, πούνε ένα καλό τραγούδι, είτε είναι λαϊκό, είτε είναι ποπ, θα είναι επιτυχία.
– Κι έχετε γράψει και για τον Γιάννη Πουλόπουλο.
Ναι, ναι και για τον συγχωρεμένο Γιάννη Πουλόπουλο είχα γράψει. Και για τη συγχωρεμένη, τη Χριστιάννα.
– Δεν ήσασταν ένας αυστηρά ποπ δημιουργός, είχατε συνεργασίες και σε άλλα είδη μουσικής.
Ναι ακριβώς. Δεν έκανα διακρίσεις. Σε όλα τα είδη μουσικής υπάρχουν καλά πράγματα και υπάρχουν και κάποια που δεν είναι καλοφτιαγμένα. Εμένα αυτά που είναι καλοφτιαγμένα, ακόμα και αν είναι στο είδος της ελαφρολαϊκής μουσικής, δεν με ενοχλούν καθόλου.
– Έχετε γράψει πάνω από 500 τραγούδια. Από πού εμπνέεστε;
Από τα πάντα μπορεί να εμπνέεται κάποιος που γράφει μουσική. Από τον εαυτό του, από προσωπικά βιώματα, από κοντινών ανθρώπων, από κοινωνικά πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας. Από οποιοδήποτε συναίσθημα μπορεί να έχει ένας καλλιτέχνης, και τον κάνει να εκφραστεί γράφοντας μουσική για αυτό.
– Αυτή την περίοδο ετοιμάζετε κάτι στο στούντιο;
Πάντα, είμαι στο στούντιο. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς τη μουσική. Ετοιμάζω ενορχηστρώσεις φρέσκες στα παλιά μου κομμάτια που χρησιμοποιώ και στον χώρο που παίζουμε, αλλά και σε κάποιο digital άλμπουμ που ετοιμάζω να βγάλω και θα περιέχει κάποιες εκπληξούλες.
– Μουσικά, αυτή η εποχή είναι καλή;
Τώρα μου βάζετε ένα δύσκολο ερώτημα. Αυτό το είναι «καλή», εξαρτάται για ποιους. Γιατί για κάποιους μπορεί να είναι καλή, σε κάποιους μπορεί να αρέσουν είδη που άλλοι δεν μπορούν να υποφέρουν. Αυτός που συνήθως κρίνει τι είναι καλό και το κρίνει ουσιαστικά, είναι ο χρόνος. Κάτι που θα μείνει στον χρόνο και θα τραγουδιέται 10 χρόνια μετά, να είστε σίγουρη ότι είναι καλό. Κάτι που μπορεί να πάει νούμερο ένα και κρατήσει ένα τρίμηνο, είναι παρωδικό. Είναι απλά, εμπορικό. Καλό είναι ουσιαστικά αυτό που θα επιβιώσει και θα ακούγεται χρόνια μετά. Τώρα, για τη σημερινή εποχή που με ρωτήσατε, πιστεύω ότι και σήμερα βγαίνουν καλά πράγματα, αλλά πιστεύω ότι βγαίνουν και πράγματα που δεν είναι αξιόλογα και δεν θα έβγαιναν εκείνη την εποχή που γράφαμε εμείς και πραγματικά περνούσαν από τα αυστηρά φίλτρα των δισκογραφικών εταιρειών, καθώς τότε η δισκογραφία υπήρχε και φιλτράριζε αυτά τα οποία περνούσαν στον κόσμο.
– Σήμερα είναι το Youtube και το TikTok οι «δισκογραφικές».
Ναι, τώρα όποιος θέλει βγάζει κάτι και το ανεβάζει. Άλλος κάνει τέχνη, άλλος κάνει χαβαλέ, άλλος κάνει το κέφι του. Εμείς δεν μπορούμε να τους κρίνουμε, θα τους κρίνει ο χρόνος αν είναι καλό αυτό που κάνουν.
– Πιστεύετε ότι σήμερα υπάρχει κάποιος διάδοχος του Χαριτοδιπλωμένου; Θα θέλατε να δείτε κάποιον διάδοχο του Χαριτοδιπλωμένου;
Μήπως είναι λίγο νωρίς να ψάχνουμε για κάτι τέτοιο και να περιμένουμε να ξεδιαλύνει λίγο το τοπίο; Να ξεχωρίσουν αυτά που αξίζουν, να μείνουν και από εκεί και πέρα να πούμε. Γιατί αυτό που λέτε, είναι να ψάχνουμε τον διάδοχο κάποιου που δουλεύει 40 χρόνια. Είναι δύσκολο, λοιπόν, ο «μικρός πρίγκιπας να γίνει βασιλιάς στη θέση του βασιλιά», αν δεν ωριμάσει. Εάν δεν περάσει και αυτός τις δοκιμασίες του, όπως τις περάσαμε κι εμείς. Πάλι είναι άκαιρο να πούμε ποιος είναι ο διάδοχος του Ρακιντζή, του Μπίγαλη, του Κορκολή. Ο χρόνος θα δείξει.
– Εσείς με το πέρασμα των χρόνων νιώθετε αυτή την ωριμότητα καλλιτεχνικά;
Βέβαια, γιατί με το πέρασμα των χρόνων μπορείς και κοιτάς με πιο πολλή σιγουριά πίσω και μπροστά, ενώ όταν ξεκινάς, είσαι με το κεφάλι κάτω και χτίζεις. Γιατί θέλει πολλή δουλειά όλο αυτό. Μη νομίζετε ότι είναι εύκολο να επιβιώσει κάποιος στη μουσική σκηνή και σε οποιονδήποτε τομέα των τεχνών, αν δεν κοπιάσει και ας έχει και ταλέντο.
– Αυτή την ωριμότητα τη βλέπετε και στη δημιουργία;
Η ωριμότητα που αποκτά κάποιος με το πέρασμα των χρόνων, σίγουρα αντικατοπτρίζεται και στο έργο του. Πλέον γράφει έχοντας υπόψη του και κάποια πράγματα που τον βοηθάνε. Όχι ότι υπάρχει κάποιο βιβλίο που σου λέει αυτό είναι σωστό και αυτό είναι λάθος, γιατί η έμπνευση είναι πάντα έμπνευση. Δεν υπάρχει κάποια συνταγή. Πάντα όσο έχεις κάποιος συναίσθημα και όρεξη, γράφει. Η ωριμότητα είναι για την αντιμετώπιση των πραγμάτων, πώς θα το κάνεις, πώς θα το πλασάρεις, πώς θα απευθυνθείς στον κόσμο.
– Με την ωριμότητα του σήμερα, επαγγελματικά, αν γυρίζατε τον χρόνο πίσω, θα αλλάζατε κάτι;
Κοιτάξτε, είναι μια ερώτηση που μου έχουν κάνει πολλές φορές και αυτό που απαντάω είναι πως αυτά που έκανα θα τα επαναλάμβανα σίγουρα. Γιατί, για να τα κάνω, υπήρχε κάποιος λόγος. Η φύση και ο άνθρωπος έχουν μία σχέση. Για να γίνουν όλα αυτά, ξέρετε, συνωμοτεί και η φύση, το σύμπαν για να σε κάνει να γράψεις, να εκφράσεις το ταλέντο σου, να έχεις λίγη τύχη. Γιατί χρειάζεται να έχεις και τύχη. Όλα, λοιπόν, όσα έγιναν, πιστεύω ότι καλώς έγιναν. Και από τη στιγμή που το αποτέλεσμα είναι ένα πολύ ζεστό χειροκρότημα που παίρνεις από τον κόσμο που όλα αυτά τα χρόνια σε βλέπει και σου δίνει αγάπη, ε, είναι μεγάλη υπόθεση. Ίσως η καλύτερη ανταμοιβή.
– Και αυτό είναι το «προνόμιο» που έχετε εσείς οι καλλιτέχνες σε σχέση με εμάς τους υπόλοιπους. Εσείς οι καλλιτέχνες, όταν έρχεται η ώρα του απολογισμού, έχετε το χειροκρότημα ως απόδειξη κατά κάποιον τρόπο ότι τα κάνατε καλά.
Ναι ακριβώς, την έγκριση αν θέλεις. Αν ήταν σωστό αυτό που έκανα. Και να σας πω κάτι με ειλικρίνεια, αυτή τη στιγμή πάω και εμφανίζομαι κάπου περιστασιακά, αλλά κάθε χρόνο, το κάνω γιατί θέλω να είμαι κοντά στον κόσμο. Γιατί κάνει καλό και σε εμένα. Δεν το κάνω για να ζήσω, γιατί δόξω τω Θεώ μπορώ να ζήσω. Το κάνω γιατί μου δίνει ενέργεια. Είναι πηγή ζωής για τον καλλιτέχνη.
– Κι εσείς είστε από τους επικοινωνιακούς τραγουδιστές πάνω στη σκηνή. Έχετε μία διάδραση με τον κόσμο.
Ναι, πράγματι. Και ίσως ο κόσμος νιώθει ότι είσαι εκεί γι’ αυτόν και σε αγαπάει περισσότερο έτσι.
– Νιώθει μια οικειότητα.
Ακριβώς. Γιατί υπάρχουν και κάποιοι καλλιτέχνες, δεν ξέρω γιατί, που είναι σαν να σνομπάρουν τον κόσμο, το παίζουν λίγο αφ’ υψηλού.
– Βλέπουν τη σκηνή σαν θρόνο….
Ναι. Αλλά κάτσε και λίγο, βρε παιδάκι μου, αυτός που σε ανέβασε στον «θρόνο» είναι ο ίδιος ο κόσμος. Μία να σου δώσει, θα σε ρίξει κάτω.
– Εσείς δεν είχατε έπαρση…
Ποτέ μου δεν είχα έπαρση ή αν θέλετε αγοραφοβία. Πήγαινα στο μανάβικο, στο σούπερ μάρκετ, με αναγνώριζαν και απορούσαν κι έλεγα: ένας από εσάς είμαι, δεν είμαι κάτι παραπάνω. Και αυτό κάνει τον κόσμο να λέει πως αυτός άνθρωπος έχει και ήθος. Και ο κόσμος τα μετράει αυτά πολύ. Γιατί μπορεί να τρελαίνεται με ένα σουξέ, όμως, όταν γνωρίζει τον καλλιτέχνη λίγο καλύτερα, είτε μέσα από συνεντεύξεις, είτε από συμπεριφορές του γενικά, εκεί ή τον εγκρίνει ή τον πετάει.
– Τον απομυθοποιεί.
Ακριβώς, είναι κάποιες φορές που ο κόσμος δεν μπορεί να ταυτιστεί με κάποιους καλλιτέχνες με τις συμπεριφορές τους. Γιατί δεν αρκούν μόνο τα σουξέ, οι καλλιτέχνες πρέπει να έχουν και ήθος.
Πληροφορίες παράστασης
Μιχάλης Ρακιντζής, Κώστας Χαριτοδιπλωμένος
Από Σάββατο 2 Νοεμβρίου
Έναρξη: 22:30
Εισιτήρια: 10 ευρώ (bar), 30 ευρώ (τραπέζι)
Προπώληση: more.com.
Κρατήσεις: 210 9315600
ΓΥΑΛΙΝΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ
Λεωφόρος Ανδρέα Συγγρού 143, Νέα Σμύρνη
