Όπως ακριβώς μας είχε υποσχεθεί, το Netflix έφερε στις 30 Ιουνίου το πολυναμενόμενο «Αντού», ένα ισπανικό διαμαντάκι για την προσφυγική/μεταναστευτική οδύσσεια και τα όσα σημαίνει για τους τραγικούς πρωταγωνιστές της.
Εδώ έχουμε τρεις ιστορίες που λαμβάνουν χώρα στη Μελίγια, την ισπανική πόλη της βόρειας Αφρικής, που λειτουργεί και ως σύνορο μεταξύ Ισπανίας και Μαρόκου και ως μεγάλο σημείο τριβής μεταξύ των δύο χωρών.
Από το αρνητικά φορτισμένο αυτό έδαφος ξεκινά το μεταναστευτικό ταξίδι ως το Στενό του Γιβραλτάρ, το ίδιο το εισιτήριο για μια καλύτερη ζωή.
Το «Αντού» αφηγείται τρεις ιστορίες, όλες τους έχουν όμως στην καρδιά τους το όνειρο της Ευρώπης και τα δεινά που εγκυμονούν στην πορεία. Και παρά το γεγονός ότι μία ιστορία έχει για ήρωα ένα μικρό παιδί, η ταινία ισορροπεί γενναιόδωρα ανάμεσά τους, αφιερώνοντάς τους ίσο μερίδιο.
Ακόμα και αυτός ο συνοριοφύλακας που νιώθει τύψεις και ενοχές για το έργο του, ακόμα κι αυτός θα μας πει ισομερώς και μη γραμμικά συνήθως την ιστορία του.
Ένα βράδυ ο συνάδελφός του, θέλοντας να απωθήσει ένα πλήθος μεταναστών να περάσουν τα σύνορα, χτυπά έναν πρόσφυγα στο κεφάλι και πέφτει αμέσως νεκρός. Να πει την αλήθεια ή να σώσει αντιθέτως τον συνάδελφό του;
Με τέτοια ερωτήματα μάς φέρνει αντιμέτωπους το «Αντού», μια ταινία που δεν θα δεις με τσιπς και αναψυκτικό. Αλλά με καρδιά και ψυχή, για ένα από τα μεγαλύτερα δράματα της εποχής μας που κάποιοι θέλουν να περάσει στα «ψιλά»…
