Τα φώτα σβήνουν. Ακούγονται αγριοπούλια, ο αχός της θάλασσας «κι’ ο φλοίσβος με τις υποσχέσεις του». Με τις υποσχέσεις του ποιητή που έγιναν εξομολογήσεις της εσωτερικής πληθωρικότητας και του ρομαντισμού που επηρέασε το έργο της Μαρίας Πολυδούρη.
Γράφει η Χαρά Κιούση
Οι πρώιμες φεμινιστικές της αντιλήψεις προκαλούν την συντηρητική κοινωνία. Η νεαρή φοιτήτρια της Νομικής και εργαζόμενη στην Νομαρχία γνωρίστηκε με τον Καρυωτάκη το 1922, εκείνος είναι 26 ετών και εκείνη 20. Ο έρωτας που γεννήθηκε ανάμεσά τους είναι σφοδρός και θυελλώδης, κι’ όταν εκείνη του κάνει πρόταση γάμου εκείνος αρνείται για να την προστατέψει, γιατί πάσχει από σύφιλη. Η επιμονή της να παντρευτούν και να μην κάνουν παιδιά τον
βρίσκει αντίθετο.
Εκείνη αμφιβάλλοντας για την ειλικρίνειά του αποφασίζει να χωρίσουν. Αργότερα γνωρίζεται κι’ αρραβωνιάζεται με τον
όμορφο και πλούσιο δικηγόρο Αριστοτέλη Γεωργίου. Ο έρωτας όμως που σιγοκαίει μέσα της για τον Καρυωτάκη την σπρώχνει στον χωρισμό κι αποφασίζει να φύγει στο Παρίσι να σπουδάσει ραπτική. Εκεί προσβάλλεται από φυματίωση κι’ έτσι επιστρέφει στην Αθήνα. Νοσηλευόμενη στο Σωτηρία μαθαίνει την αυτοκτονία του αγαπημένου της και σύντομα τον ακολουθεί, καθώς «οι τρίλλιες σβήνουν».
Η συγγραφέας με λόγο ποιητικό μπολιασμένο μ’ ευαισθησία μέσα από ένα σφιχτό τζογαδόρικο παιχνίδι πόκας, ιεραρχεί τις αξίες και τα συναισθήματα των προσώπων για να φτάσει αποφασιστικά στην τελική κίνηση από τον έρωτα στον θάνατο. Ρεαλιστικά βιογραφικά στοιχεία εμπλέκονται με ποιητικούς στίχους κι’ ο θεατής αισθάνεται τι σημαίνουν τα «νηπενθή» και το «μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα μόνο γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη».
Το τελικό αποτέλεσμα είναι συγκινητικό, διαποτισμένο και με τον λυρισμό που εκφράζει η ποίηση του Κ. Καρυωτάκη.
Στον αντίστοιχο ρόλο ο Βασίλης Χατζιδημητράκης, κομψά ντυμένος με γραβάτα, ερμηνεύει συγκλονιστικά τον αντιήρωα που υποδύεται με καχεκτική αυτοεκτίμηση και ανασφάλεια. Μελαγχολικός στην «υπερήφανη μοναξιά του» «απαισιόδοξος και σκοτεινός από πόνο, καθώς «δεν έβλεπε κανένα ιδανικό στην ζωή του».
Μ. Πολυδούρη η ‘Ελενα Σταματίου. Αποπνέει με υποκριτική αρχοντιά το ασίγαστο πάθος για ζωή, αλλά και το αίσθημα του ανικανοποίητου. Με εξάρσεις συναισθηματικές και συγκινησιακές, μ’ ευαισθησία και ρομαντική διάθεση, συναρπάζει τον θεατή. Εντυπωσιακά όμορφη, ακτινοβολεί ακόμα κι’ όταν αισθάνεται προδομένη , ταπεινωμένη κι’ ο
λόγος της πυροδοτείται από την υγρασία των ματιών της.
Η όμορφη μουσική ακολουθεί την ένταση και τον τόνο του συναισθήματος, ενώ ο απαλός φωτισμός δημιουργεί τα δικά του σκηνικά τοπία. Τα κοστούμια ακολουθούν την αισθητική της εποχής ενώ το σκηνικό με χαρακτηριστικά του στοιχεία συμβάλει στην ολοκλήρωση της ποιοτικής αυτής παράστασης. Δυο προσωπικότητες, δυο ζωές παράλληλες που δημιούργησαν κι’ αγαπήθηκαν παράφορα αλλά και αυτοκαταστροφικά.
Μια παράσταση που μέσα από την σκηνοθετική δουλειά του Ντέιβιντ Νεγρίν και την πηγαία υποκριτική κατάθεση των πρωταγωνιστών κατέθεσε το στίγμα της επιτυχίας.
Tαυτότητα της παράστασης
Κείμενο-Σκηνοθεσία: Κέλλυ Πήλιουρα
Σύνθεση: Φοίβος Κουντουράκης – Θανάσης Ευθυμίου
Σκηνικά-Κοστούμια: Ντέιβιντ Νεγρίν
Επιμέλεια κίνησης: Έυα Μιχαλά
Σχεδιασμός Φωτισμού: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου
Β. Σκηνοθέτη: Ρομπέρτα Βέγκα
Β. Σκηνογράφου: Μαρία Κούρτη
Φωτογραφία: Ζήσου Πέτρος
Video Παράστασης: Χρήστος Γκίνης
Μοντάζ: Χρήστος Βατάκης
Graphic design: Κωνσταντίνος Γιατράκος
Social Media: Plethos Innovative Promotion
Ερμηνεύουν: Έλενα Σταματίου, Βασίλης Χατζιδημητράκης
