Η Μ. Βρετανία γιορτάζει τα 450 χρόνια από τη γέννηση του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ. Ο Σαίξπηρ ήταν άγγλος ποιητής και θεατρικός συγγραφέας και θεωρείται ως ένας από τους σημαντικότερους δραματουργούς παγκοσμίως. Γεννήθηκε το Απρίλιο του 1564 και πέθανε στις 23 Απριλίου του 1616. Τα σωζόμενα έργα του, συμπεριλαμβανομένων και ορισμένων συνεργασιών, αποτελούνται από περίπου 38 θεατρικά έργα, 154 σονέτες, δύο μεγάλα αφηγηματικά ποιήματα και πολλά άλλα ποιήματα, αναφέρει η Wikipedia. 
Η ταινία «Άμλετ» που σκηνοθέτησε ο John Gielgud, με πρωταγωνιστή τον Ρίτσαρντ Μπάρτον, είναι απλά μια θεατρική παραγωγή, που έτυχε να κινηματογραφηθεί, αναφέρει ο αρθρογράφος. Η ιδέα του Gielgud ήταν να γυρίσει το έργο με τη μορφή γενικής πρόβας. Δεν υπάρχουν κοστούμια, οι χαρακτήρες φορούν απλά, καθημερινά ρούχα και ο Μπάρτον παίζει καθ’ όλη τη διάρκεια με ένα απλό, μαύρο πουλόβερ. Η κάμερα απλά ακολουθεί τον Μπάρτον και οι θεατές… μαγεύονται από τις υποκριτικές του ικανότητες. 2. Orson Welles, «Οι καμπάνες του μεσονυχτίου» (1966)
Πολλοί κριτικοί θεωρούν την ταινία «Οι καμπάνες του μεσονυχτίου» μία από τις καλύτερες που έκανε ποτέ ο Όρσον Γουέλς. Σε αντίθεση με άλλους κινηματογραφιστές, ο Γουέλς δε δοξάζει τον πόλεμο. Τον απεικονίζει ως κάτι χαοτικό, που συνοδεύεται από πολύ πόνο και θάνατο. 3. Peter Brook, «Βασιλιάς Ληρ» (1971)
Θεωρείται ως μία από τις κλασικότερες ταινίες στην ιστορία των κινηματογραφικών σαιξπηρικών δραμάτων, με τη σκηνοθετική υπογραφή του Πίτερ Μπρουκ. Ο πρωταγωνιστής της ταινίας Paul Scofield μεταφέρει μοναδικά το δράμα, την ένταση, την τρέλα, το πάθος, την τραγική μοίρα και την πτώση ενός μεγάλου βασιλιά. 4. Peter Hall, «Όνειρο θερινής νυκτός» (1968)
Ερωτικά φίλτρα, νεράιδες και ένας από τους πρωταγωνιστές μεταμορφώνεται σε γάιδαρο. Η κινηματογραφική μεταφορά του διάσημου έργου του Σαίξπηρ από τον Πίτερ Χολ προσφέρει μια μοναδική και αξέχαστη εμπειρία στους θεατές, κάνοντας τους να θέλουν να δουν την ταινία ξανά και ξανά και ξανά… 5. Baz Lurhmann, «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» (1996)
Ο σκηνοθέτης τοποθετεί την υπόθεση στο σήμερα στην πόλη Verona Beach στις ΗΠΑ. Δύο είναι οι μεγάλες και ισχυρές οικογένειες της πόλης: οι Μοντέγοι και οι Καπουλέτοι. Ένα άσβεστο μίσος υπάρχει ανάμεσα στους δύο αρχηγούς των οικογενειών, μίσος που έχει περάσει και στις νεώτερες γενιές. Το φλογερό ειδύλλιο ανάμεσα στη μοναχοκόρη του Καπουλέτου και το μοναχογιό των Μοντέγων μετατρέπει την πόλη σε κόλαση. Η ταινία του Lurhmann είναι μια μια μοντέρνα διασκευή του πασίγνωστου έργου του Σαίξπηρ, με πρωταγωνιστές το Λεονάρντο ντι Κάπριο και την Κλαιρ Ντενς. 6. Roman Polanski, «Μάκβεθ» (1971)
Η ταινία «Μάκβεθ» ήταν η πρώτη που έκανε ο Πολάνσκι μετά τη δολοφονία της συζύγου του Σάρον Τέιτ από την «Οικογένεια» Μάνσον. Ο Μάκβεθ δολοφονεί τον Βασιλιά του και τον διαδέχεται στον θρόνο. Ως αποτέλεσμα των ενοχών της, η γυναίκα του βασανίζεται από παραισθήσεις, ενώ ο γιος του δολοφονημένου βασιλιά αποφασίζει να ξεσκεπάσει τη συνωμοσία που στοίχισε τη ζωή του πατέρα του. Η κινηματογραφική μεταφορά της σαιξπηρικής αυτής τραγωδίας από τον Πολάνσκι είναι διαποτισμένη από μια πρωτόγονη βία, που στο έργο του Σαίξπηρ μόνο υπονοείται. 7. Laurence Olivier, «Ριχάρδος Γ΄» (1955)
Ο Σαίξπηρ παρουσιάζει τον Ριχάρδο τον Γ΄ ως έναν δολοπλόκο και κακό βασιλιά, ο οποίος δολοφόνησε τον αδερφό του και τους ανιψιούς του για να αποκτήσει εξουσία. Ο Λώρενς Ολιβιέ απέδωσε μοναδικά το χαρακτήρα του χάρη στο σπουδαίο υποκριτικό του ταλέντο. 8. Joss Whedon, «Πολύ κακό για το τίποτα» (2012)
Ο σκηνοθέτης Joss Whedon συνήθιζε να φωνάζει τα σαββατοκύριακα στο σπίτι του φίλους του –ηθοποιούς και μη- για ομαδικές αναγνώσεις έργων του Σαίξπηρ. Τελικά, αποφάσισε να σκηνοθετήσει μια κινηματογραφική μεταφορά του έργου «Πολύ κακό για το τίποτα». Τα γυρίσματα διήρκεσαν μόλις 12 ημέρες και έγιναν στο σπίτι του, το ίδιο διάστημα που βρισκόταν στο post-production για την ταινία «The Avengers». Στην αρχή σκόπευε να δημοσιοποιήσει την ταινία του στο διαδίκτυο, όμως τελικά αποφάσισε ότι ήταν αρκετά καλή και την έδωσε σε κινηματογραφικό στούντιο.
