Το Netflix είναι γνωστό για όλα τα καινούρια και υπέροχα που μας φέρνει.
Κάποιοι βέβαια το προτιμούν για τα παλιά και κλασικά, τα ορόσημα του σινεμά που δεν ξεπερνάς ποτέ.
Και η αλήθεια είναι πως η κατηγορία των κλασικών ταινιών είναι πλούσια, έχοντας αριστουργήματα με το τσουβάλι.
Μεταξύ αυτών το ολόλαμπρο διαμάντι «Η Οδύσσεια του Διαστήματος», ο «Νονός», το «Πέρα από την Αφρική», το «Κράμερ εναντίον Κράμερ», τον «Σπάρτακο» κ.λπ.
Τι άλλο έχει όμως το μενού που είναι ώρα να ξαναθυμηθείς;
«Ξένοιαστος καβαλάρης» (1969)
Ο αμερικανικός μύθος του Ντένις Χόπερ, με τον ίδιο και τους Πίτερ Φόντα και Τζακ Νίκολσον, γέννησε το ανεξάρτητο σινεμά, αλλά και μια ολόκληρη κουλτούρα. Αυτοί οι δυο χίπις που οργώνουν με τις μηχανές τους την επαρχιακή Αμερική άφησαν κληρονομιά μια ταινία-σταθμό του μοντέρνου σινεμά, ένα πραγματικό ροκ γουέστερν που βασίζει την ελευθερία των νιάτων στον ανοιχτό ορίζοντα, τα ατέλειωτα μίλια και τα ναρκωτικά.
Ανεξάρτητος και αδέσμευτος, ο «Ξένοιαστος καβαλάρης» έπνιξε στους καπνούς του την προκατάληψη και τον συντηρητισμό χαρίζοντας εκφραστική διέξοδο σε μια ολόκληρη γενιά. Μια σωστή κινηματογραφική κραυγή κατά του κομφορμισμού, μια αυθεντική εμπειρία «sex, drugs and rock & roll» με μόνη απαγόρευση αυτό το «απαγορεύεται το απαγορεύεται».
Ακόμα και για Όσκαρ προτάθηκε το «Easy Rider»…
«Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου» (1977)
Η ταινία που σφράγισε το υποείδος της επιστημονικής φαντασίας με τον πλέον απόλυτο τρόπο, το έπος του Στίβεν Σπίλμπεργκ άλλαξε τον τρόπο που αντιμετώπιζε ο κινηματογράφος την επαφή με εξωγήινες μορφές ζωής. Συγκινητικό μέσα στην επιτήδευσή του και στοχαστικό μέσα στην πρόδηλη αφέλειά του, το κλασικό sci-fi μας είπε πρώτα και πριν απ’ όλα μη φοβάστε το άγνωστο, ανατρέξτε στο παιδί που κρύβετε μέσα σας και αφεθείτε στο μεγαλείο του.
Κι όλα αυτά πυροδοτώντας ταυτοχρόνως και μια από τις μεγαλύτερες εσωτερικές μάχες στον ψυχισμό του θεατή: τα μάτια απορρίπτουν την ψευτιά των σκηνών, η καρδιά ωστόσο τις αγαπά ολοένα και περισσότερο. Ο λογικός νους λέει «όχι», η τρυφερή ψυχή λέει «ναι» και πάλι «ναι».
Τα πλάσματα από το Διάστημα δεν πρέπει κατ’ ανάγκη να είναι κακά, αν δεν είμαστε εμείς κακοί τουλάχιστον. Αυτή η συνάντηση θα αλλάξει τη ζωή όχι μόνο στους ήρωες της ταινίας. Πώς να μην προταθεί για 8 Όσκαρ;
«Πυρετός το Σαββατόβραδο» (1977)
Η ταινία που έκανε μονομιάς αστέρι τον Τζον Τραβόλτα είναι ταυτοχρόνως και ένα από τα καλύτερα μιούζικαλ όλων των εποχών. Ανάλαφρο και διασκεδαστικό, τυπικό δείγμα της 70s αισθητικής, έχει κάτι για όλους.
Γιατί μπορεί τη μέρα να είσαι ένας απλός καθημερινός άνθρωπος, υπαλληλάκος χωρίς μέλλον, το βράδυ μετατρέπεσαι όμως σε βασιλιά της πίστας! Η ντίσκο σού ανήκει, όπως και η ίδια η εποχή. Αξέχαστο, όπως κι αν το δεις…
