Ο νέος δίσκος του Κωστή Μαραβέγια, ή των Maraveyas Illegal αν προτιμάτε, η «Λόλα», είναι σαν μια γυναίκα που ίσως την ερωτευτείς πρόσκαιρα αλλά τελικά δεν θα παντρευτείς. Να το πω απλά: μέχρι σήμερα η δισκογραφία του Κωστή Μαραβέγια δεν έχει καταφέρει να μεταφέρει τη γοητεία του δημιουργού της από τις μουσικές σκηνές στο hi fi του σπιτιού μας.
Και τι άλλο ήταν αυτό που πάθαμε με τον Κωστή Μαραβέγια πριν από 4-5 χρόνια παρά έρωτας; Κορίτσια της φιλοσοφικής, αγόρια του ΣΥΡΙΖΑ, λαϊκοί με καλό γούστο, ΒΠ που γουστάρουνε τα μπαράκια downtown, όλοι μαζί ερωτευτήκαμε το στιλάκι του: «δεν μασάει μία», φλερτάρει υπέροχα, δεν χωράει σε συμβάσεις, είναι «σαχλός απέξω -σοβαρός από μέσα», και απολύτως συντονισμένος με τα τεκταινόμενα στη μεσογειακή- world- ροκ μουσική της εποχής.
Μήπως τελικά ο Μαραβέγιας δεν είναι κάτι παραπάνω παρά ο Χατζηγιάννης του σκεπτόμενου (σχετικά πάντα) πλήθους; Ο Χατζηγιάννης είναι το παιδί της διπλανής πόρτας, είναι φιλαράκι, είναι «γκόμενος». Ο Μαραβέγιας είναι ένας σκεπτόμενος μποέμ, ένας διασκεδαστής χωρίς ντροπή, ένας ιδανικός γαμπρός, αν και τρελούτσικος. Και στις δύο περιπτώσεις, όμως, μιλάμε για την αποθέωση μίας εικόνας, δεν μιλάμε για ήχο, δεν μιλάμε για τραγούδια δυνατά, σημαντικά, αιώνια.
Ούτε η «Λόλα» (το cd, το βιβλίο δεν το διάβασα) κατάφερε να αλλάξει την πεποίθησή μου ότι όταν τον ακούς μόνο, χωρίς να τον βλέπεις να κάνει τα υπέροχα σούρτα φέρτα του στη σκηνή, ο Μαραβέγιας δεν είναι εξίσου συναρπαστικός: Το «Dickator des Marktes», το οποίο ο ίδιος προτάσσει με κάποια περηφάνια στον δίσκο, ακούγεται σαν τους Tiger Lillies σε μέρα χωρίς ιδιαίτερη έμπνευση. Το λάτιν «Το καλοκαίρι έφυγε» είναι τόσο οικείο εξ’ αρχής, που δεν νοιώθεις την ανάγκη να το ξανακούσεις. Το «Στο καλό» έχει παιδική μελωδία, και εφηβικό στίχο (με την κακή έννοια).
Το «Δεν Νιώθω Τίποτα (ΔΝΤ)» έχει τη σφραγίδα του χιούμορ του, αλλά δεν μεταφράζεται τόσο καλά στο cd όσο στη σκηνή. Για όλα τα παραπάνω τραγούδια, χρειάζεται να κλείσω τα μάτια μου και να τον φανταστώ στον «Σταυρό του Νότου», για να αντιληφθώ πού έγκειται η δύναμή τους. Αντιθέτως, τα πιο ενδιαφέροντα κομμάτια στον δίσκο -«Στην καταιγίδα», «Little Sister», μαζί με μια υπέροχη Nalyssa Green- είναι εκείνα που δεν προσφέρονται ιδιαίτερα να ενταχθούν στο συναρπαστικό του live. Είναι ωστόσο τα δυο τραγούδια από ολόκληρο το cd, που του δείχνουν σε ποια κατεύθυνση πρέπει να βαδίσει στο εξής.
Και από τούτη εδώ την τελευταία φράση μου προκύπτει η κεντρική ιδέα αυτού εδώ του πονήματος: όταν ο καλλιτέχνης πάψει να θεωρεί τη δισκογραφία του συμπληρωματική, ή απλώς δεξαμενή έμπνευσης για τις συναυλίες- events του, τότε ίσως γίνουν τα cd του, αυτά καθαυτά, events. Ως έχουν, ακούγονται απλώς ως «πρόσκληση για event». Παρομοίως, αν πάψει ο Κωστής Μαραβέγιας να μας πουλάει έρωτα, τότε ίσως μας αφήσει να τον αγαπήσουμε αληθινά.
Πηγή: tospirto.net
