Ο Μότσαρτ συνομιλεί με τους DDC υπό καύσωνα στην Τεχνόπολη. Η υπερβολική ζέστη βέβαια δεν πτόησε τους φανατικούς του είδους, αλλά και τους ενδιαφερόμενους για τα πρωτοποριακά παντρέματα του κλασσικού με το breakdance.
Γράφει η Χαρά Κιούση
Ούτε εμπόδισε τους εκπληκτικούς χορευτές, που στάζοντας στην κυριολεξία, μπλέχτηκαν, τσακώθηκαν και τελικά συμμάχησαν μεταξύ τους σ’ ένα σώου που τα σπάει.
«Η υπερφίαλη μουσική» του Μότσαρτ τα βρήκε με την hip – hop κουλτούρα, καθώς οι πρώτες αντιδράσεις του υποτιθέμενου εκπληκτικού μουσουργού υποχώρησαν στη σκηνή, σ’ αυτό το αναπάντεχο πάντρεμα.
Δέκα χορευτές (ο ένας υποδύεται τον Μότσαρτ με κοστούμι εποχής και οι άλλοι εννέα είναι breakers) με χαρούμενα γελαστά πρόσωπα αυτοσχεδιάζοντας ενθαρρύνουν την αλληλοεπίδραση και τον κοινωνικό χαρακτήρα του street dance.
Αυθεντική αλλά και πειραγμένη κλασσική μουσική, άριες, rap και Djing, Scratch, σόουλ και τζαζ, κινήσεις κλασσικού χορού, ακροβατικά, πολεμικές τέχνες, power moves και freezes έδωσαν όλα μαζί συνοχή στο hip – hop. Αντιζηλίες, διεκδικήσεις, μάχη για τα μάτια μιας όμορφης εναλλάσσονται με το θυμό, τον πόνο, την περισυλλογή, τους δισταγμούς, την οδύνη, τον έρωτα, προκαλούν τις συμμορίες του δρόμου που τελικά συμφιλιώνονται στο urban Dance.
Εντυπωσιακοί φωτισμοί σε κίτρινο και μπλε, η εξαιρετική πιανίστρια Naoko Fukumoto, η υπέροχη σοπράνο Carlene Amy Dobish, η πρωτότυπη χορογραφία και η δυναμική των χορευτών, υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση του Christoph Hagel, έφεραν ένα εκπληκτικό αποτέλεσμα που ενθουσίασε τους πολυάριθμους θεατές.
Αν από κάπου έβλεπε κι ο Μότσαρτ σίγουρα θα ενθουσιαζόταν και θα παρασυρόταν συνθέτοντας νέα αριστουργήματα.
