Πρεμιέρα η αυριανή ημέρα για το 10ο Φεστιβάλ Οπτικοακουστικών Τεχνών, από το Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Το Φεστιβάλ διοργανώνεται από δύο τμήματα της Σχολής Μουσικής και Οπτικοακουστικών Τεχνών του Ιονίου Πανεπιστημίου, το Τμήμα Τεχνών Ήχου και Εικόνας και το Τμήμα Μουσικών Σπουδών-Εργαστήριο Ηλεκτροακουστικής Μουσικής Έρευνας και Εφαρμογών.
Το Φεστιβάλ Οπτικοακουστικών Τεχνών ξεκίνησε για πρώτη φορά το 2006. Εμπνεύστριά του ήταν η τότε πρόεδρος και ιδρυτικό μέλος του Τμήματος Τεχνών Ήχου και Εικόνας του εργαστηρίου Διαδραστικών Τεχνών (inArts), Μαριάννα Στραπατσάκη.
«Το Φεστιβάλ ξεκίνησε με το σκεπτικό οι φοιτητές της πανεπιστημιακής Σχολής να έχουν τη δυνατότητα να προβάλλουν τις εργασίες τους, καθώς επίσης και τη δυνατότατη να έρθουν σε επικοινωνία και επαφή με καταξιωμένους καλλιτέχνες της Ευρώπης, αλλά και ευρύτερα του κόσμου. Οι δράσεις του Φεστιβάλ συμπεριλάμβαναν την πρόσκληση καλλιτεχνών διεθνούς φήμης, τη διοργάνωση επιστημονικής και καλλιτεχνικής διημερίδας και η προβολή των εργασιών των φοιτητών του Τμήματος μέσω εκθέσεων, συναυλιών, εγκαταστάσεων και διαδραστικών δρώμενων. Τα φεστιβάλ πραγματοποιούνταν σε συνεργασία με το εργαστήριο Ηλεκτροακουστικής Μουσικής του Τμήματος Μουσικών Σπουδών και έγιναν πολύ γρήγορα θεσμός, που αγκαλιάστηκε από όλους τους Κερκυραίους, αλλά και τα Αρχές του τόπου», ανέφερε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η κ. Στραπατσάκη.
Στο επταήμερο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Οπτικοακουστικών Τεχνών περιλαμβάνεται ένα ευρύ φάσμα καλλιτεχνικών, εκπαιδευτικών και επιστημονικών δράσεων, ενώ, ταυτόχρονα, αναδεικνύονται συνολικά τα αποτελέσματα της εκπαιδευτικής και ερευνητικής δραστηριότητας των δύο Τμημάτων στον χώρο των σύγχρονων Τεχνών του Ήχου και της Εικόνας.
«Δέκα χρόνια Φεστιβάλ Οπτικοακουστικών Τεχνών και μου φαίνεται σαν να ήταν χθες, όταν όλοι μας ήμασταν μία δεκαετία νεότεροι και η Ελλάδα μία άλλη χώρα» δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ το μέλος της Οργανωτικής Επιτροπής του 10ου Φεστιβάλ Οπτικοακουστικών Τεχνών και νυν πρόεδρος του Τμήματος Τεχνών Ήχου και Εικόνας του Ιονίου Πανεπιστημίου, Νταλίλα Ονοράτο.
«Ξεκινώντας πρόωρα το 2006, με δύο χρόνια πειραματικής λειτουργίας, προχωρήσαμε με μία ξεκάθαρη ιδέα, ότι το Φεστιβάλ είναι ένας θεσμός του Πανεπιστημίου, μία ομπρέλα, κάτω από την οποία η ακαδημαϊκή καλλιτεχνική κοινότητα ανοίγεται κοινωνικά, τόσο προς άλλα πανεπιστημιακά ιδρύματα, όσο και προς το ευρύτερο κοινό» τόνισε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η κ. Ονοράτο, επισημαίνοντας: «Η Κέρκυρα προσφέρει ένα ιδανικό περιβάλλον για αυτήν την εξωστρέφεια, εδώ που συναντήθηκαν τόσοι λαοί ιστορικά και καλλιεργήθηκε αυτή η σημαντική ετερογένεια, η οποία είναι απαραίτητη για τη διαδικασία της ανταλλαγής και της εξέλιξης. Λίγοι είμαστε από δω, μερικοί γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε σε άλλες χώρες, αλλά επιλέξαμε να μείνουμε και να εργαζόμαστε εδώ, συνεισφέροντας, όπως μπορούμε, έχοντας ως κοινό στοιχείο την αγάπη και τον σεβασμό προς την τέχνη».
Ο κεντρικός άξονας του 10ου Φεστιβάλ Οπτικοακουστικών Τεχνών, πλαισιώνεται, μεταξύ άλλων, από παρουσιάσεις ψηφιακών διαδραστικών οπτικοακουστικών έργων, εγκαταστάσεων και συναυλίες ηλεκτρονικής μουσικής καλλιτεχνών από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Επίσης, διοργανώνονται workshops και ενημερωτικές εκδηλώσεις, που στοχεύουν στην εξοικείωση με τις νέες οπτικοακουστικές τεχνολογίες, καθώς και τη σύγχρονη καλλιτεχνική έκφραση με χρήση νέων μέσων.
Η ετήσια παρουσία του Φεστιβάλ αποτελεί κομβικό στόχο της σχολής Μουσικής και Οπτικοακουστικών Τεχνών, η οποία αποτελείται από τα Τμήματα Τεχνών Ήχου και Εικόνας και Μουσικών Σπουδών. Διεθνούς φήμης καλλιτέχνες και δημιουργοί συγκεντρώνονται στην Κέρκυρα, όπου κατά τη διάρκεια της εβδομάδας παρουσιάζουν τα έργα τους σε εκθέσεις και πραγματοποιούν εργαστήρια σχετικά με το αντικείμενό τους. Αυτή η ευκαιρία, εκτός από τις δυνατότητες που παρέχει στους φοιτητές του Τμήματος, προπτυχιακούς, μεταπτυχιακούς και υποψηφίους διδάκτορες, να έρθουν σε επαφή με καταξιωμένους καλλιτέχνες, προσελκύει το ενδιαφέρον πολλών πολιτών της τοπικής κοινωνίας, οι οποίοι παρακολουθούν τα διάφορα δρώμενα που διαδραματίζονται σε ιστορικούς χώρους και σημεία της πόλης, με την υποστήριξη του δήμου Κέρκυρας και της Περιφέρειας Ιονίων Νήσων.
Παράλληλα με τα καλλιτεχνικά δρώμενα, στο φετινό Φεστιβάλ θα διεξαχθεί και διεπιστημονικό συνέδριο με θέμα «Ταμπού-Παράβαση-Υπέρβαση στην Τέχνη και την Επιστήμη», στο οποίο θα συμμετάσχουν καταξιωμένοι επιστήμονες και καλλιτέχνες από όλον τον κόσμο, Αμερική, Ευρώπη και Αυστραλία και θα περιληφθούν θεωρητικές εισηγήσεις και παρουσιάσεις καλλιτεχνικού έργου. Το διεθνές συνέδριο στοχεύει στην ενδυνάμωση του διαλόγου γύρω από ζητήματα που σχετίζονται με τη φύση του απαγορευμένου και του οριακού, όπως εκφράζονται στην επιστήμη και την τέχνη.
«Το θέμα φέτος ταιριάζει στην ψυχολογία της κοινωνίας και πώς αντιμετωπίζουμε εμείς τα πράγματα. Είμαστε δημιουργικοί; Τι μπορούμε να κάνουμε όταν υπάρχουν προβλήματα, να γκρινιάζουμε; Αυτό μπορεί να το κάνει ο καθένας. Επομένως, όταν είναι δύσκολα τα πράγματα χρειάζεται να ξεπερνάμε τον εαυτό μας, προσφέροντας μέσω των πράξεων μας, αποφεύγοντας την τοξικότητα της εποχής μας. Ταμπού είναι όταν σου λένε ότι κάτι δεν γίνεται ή δεν μπορείς να κάνεις για λόγους που δεν έχουν να κάνουν πάντα με ορθολογιστικούς παράγοντες. Οπότε, η απλή σκέψη του να οργανώσεις κάτι όταν όλα γύρω σου φαίνεται να λένε ότι δεν γίνεται, είναι μία πραγματική παράβαση. Όταν έχεις όραμα και απλώνεις τα χέρια σου και δεν βλέπεις κάτι χειροπιαστό, αλλά παρ’ όλα αυτά επιμένεις να βαδίζεις στο σκοτάδι γιατί σε φωτίζει η ιδέα ότι όλα θα πάνε καλά, και ας μην ξέρεις ακριβώς πώς, τότε γίνεται η υπέρβαση. Και αυτό είναι κολλητικό, σαν μία καρδιά που εκπέμπει σήμα και ξαφνικά καταλαβαίνεις ότι δεν είσαι πλέον μόνος και ότι υπάρχουν και άλλοι που θέλουν να μοιραστούν αυτήν τη στιγμή, δημιουργικότητας μαζί σου» είπε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η κ. Ονοράτο.
«Πολλές φορές, μέσα από το σκοτάδι λάμπει πιο πολύ το φως. Βασισμένοι σε αυτήν την αντίθεση, σχεδιάσαμε την επικοινωνιακή μας εκστρατεία. Επιλέξαμε ένα σχέδιο του Leonardo ως αρχή, το αγέννητο παιδί, που είναι ένα σημαντικό μοτίβο και στο κινηματογραφικό έργο του Kubrick. Έχουμε στα χέρια μας κάτι εύθραυστο που λέμε εκπαίδευση, τέχνη, κοινωνία. Και είναι στη δική μας ευχέρεια εάν θα τα αγκαλιάσουμε όλα αυτά ή εάν θα τα αφήσουμε να πέσουν. Η σύγχρονη τέχνη μάς επιτρέπει να συνειδητοποιήσουμε τον κόσμο γύρω μας και αυτό δεν είναι εύκολο, γιατί η τέχνη δεν είναι μία απλή εσωτερική διακόσμηση, αντίθετα, συχνά μάς ζορίζει. Μόνο, όμως, μέσω αυτού του προβληματισμού, βγαίνοντας από την ψευδο-ισορροπία της συνήθειας, μπορούμε να ξεπεράσουμε την απομόνωση και ταυτόχρονα τον εαυτό μας» πρόσθεσε.
