Από τις 16 Μαρτίου (έως τις 23/3) διανύουμε την Παγκόσμια Εβδομάδα Οδικής Ασφάλειας και κανείς στην «χώρα της αφασίας» δεν το έχει πάρει είδηση.

Στην Ελλάδα, τη χώρα που εκτός από πρωταθλήτρια χρέους των τελευταίων πέντε ετών, είναι πρωταθλήτρια στα τροχαία τον τελευταίο μισό αιώνα, κανείς δεν ασχολείται με την οδική ασφάλεια, εκτός ίσως από κάποιες ιδιωτικές πρωτοβουλίες αμφιβόλου κινήτρου και αποτελέσματος.

Σε μια πατρίδα μόλις 10 εκ. κατοίκων, που η οικονομική κρίση έλυσε τα τελευταία τρία χρόνια το έντονο κυκλοφοριακό πρόβλημα τρελαίνοντας τους συγκοινωνιολόγους όλου του κόσμου (δεν είχαν φανταστεί ποτέ ότι με δυο μνημόνια λύνεις το κυκλοφοριακό πρόβλημα), εξακολουθούν να σκοτώνονται περισσότεροι από 800 άνθρωποι (οι 500 σε ηλικίες 18-55) και να τραυματίζονται σοβαρά τουλάχιστον 1.000 το χρόνο, εξ αιτίας των τροχαίων ατυχημάτων.

Κι όμως. Κανείς επίσημος φορέας δεν ευαισθητοποιείται στην κατεύθυνση της δραστικής μείωσης αυτής της μάστιγας που αποδεκατίζει εδώ και 50 τουλάχιστον χρόνια τον πληθυσμό της χώρας μας, επιβαρύνοντας με αμέτρητα δισ. ευρώ τα ταμεία λόγω των αμέσων και εμμέσων οικονομικών επιπτώσεων των τροχαίων.

Αυτός είναι και ο λόγος που σχεδόν κανένα από τα ΜΜΕ ενημέρωσης δεν αναφέρθηκε στο γεγονός, παρά το ότι σε όποια στατιστική ανάλυση ανατρέξουμε, η Ελλάδα φιγουράρει στην πρώτη τριάδα της Ευρώπης των 27, όσον αφορά τους δείκτες των τροχαίων. Με λίγα λόγια σκοτωνόμαστε αργά και σταθερά από μόνοι μας, πριν προλάβουν να μας σκοτώσουν τα μνημόνια που επιβάλλουν οι δανειστές σε συνεργασία με το ντόπιο υπηρετικό προσωπικό τους.

Στη χώρα της Ευρώπης με τη μεγαλύτερη ηλιοφάνεια, την πλέον καθαρή ατμόσφαιρα και τις λιγότερες ομίχλες, χάνουν τη ζωή τους ή -ακόμα χειρότερα- μένουν ισοβίως ανάπηροι περισσότεροι από 2.000 άνθρωποι το χρόνο, χωρίς να ιδρώνει το αυτί κανενός.

Στη χώρα όπου οι ορολογίες «κυκλοφοριακή αγωγή» και «οδηγική παιδεία» είναι παντελώς άγνωστες, παρασύρονται το χρόνο και πεθαίνουν 130 πεζοί, οι περισσότεροι των οποίων είναι μικρά παιδιά και κανείς ποτέ δεν σκέφτηκε μήπως το μάθημα «κυκλοφοριακής αγωγής» πρέπει να γίνει υποχρεωτικό στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Τελευταία «προσπάθεια» επί κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή, όταν σε μια μεγαλειώδη βεγγέρα στην Αίγλη του Ζάππειου, η τότε υπουργός Παιδείας η κ. Μαριέτα Γιαννάκου-Κούτσικου μάς είχε… απειλήσει ότι, από το σχολικό έτος 2005-2006 το δοκιμασμένο πανευρωπαϊκά πρόγραμμα «ο δρόμος κι εγώ», θα εφαρμοζόταν στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση της χώρας. Φυσικά ποτέ δεν έγινε τίποτα.

Με την ίδια κυβέρνηση και στα τέλη του 2006 επέστρεψαν στα ταμεία της ΕΕ, 22 εκ. ευρώ που προορίζονταν στο Γ’ Κ.Π.Σ. για τη δημιουργία 8 Κέντρων Οδικής Ασφάλειας για τον εκσυγχρονισμό της εκπαίδευσης και εξέταση υποψηφίων οδηγών. Τα χρήματα αυτά δεν απορροφήθηκαν ποτέ γιατί μαζί με τους υπουργούς Μεταφορών και Οικονομικών (που κατάλαβαν την χρησιμότητά τους και υπέγραψαν τις σχετικές διατάξεις), έπρεπε να υπογράψει και ο τότε ΥΠΕΧΩΔΕ κ. Σουφλιάς, που όμως δεν πείστηκε για την… χωροταξική πλευρά του θέματος και το πουλάκι πέταξε, αφήνοντας τους υποψήφιους οδηγούς να πηγαίνουν στις Σχολές Οδηγών για να «πάρουν δίπλωμα» και όχι να μάθουν να οδηγούν, ή -ακόμα χειρότερα- να το παίρνουν από το σπίτι έναντι σχετικής «αμοιβής».

Σήμερα, 10 χρόνια μετά, το μόνο στην Ελλάδα που θυμίζει την παγκόσμια εβδομάδα οδικής ασφάλειας, είναι οι δραστηριότητες ιδιωτικού φορέα που λίγα χρόνια πριν αφέθηκε από το αρμόδιο υπουργείο, να τοποθετήσει πινακίδες επικινδυνότητας σημείων στο εθνικό (Κορίνθου-Πατρών) και μη δίκτυο της χώρας.

Θα αναρωτηθείτε ίσως, που είναι το επιλήψιμο του θέματος; Μα είναι απλό.

Η προσπάθεια ομοιογενοποίησης σε παγκόσμιο επίπεδο της κυκλοφοριακής σήμανσης είναι ακρογωνιαίος λίθος της οδικής ασφάλειας. Πόσο μάλλον που οι πινακίδες αυτές είναι τεράστιες, τραβούν την προσοχή των οδηγών που προσπαθούν να διαβάσουν τι είναι αυτό που ξαφνικά «ξεφύτρωσε» μπροστά τους αποσπώντας την προσοχή τους από το δρόμο, και είναι γραμμένες μόνο στα Ελληνικά, σε μια χώρα που υποδέχεται ετησίως 17 εκ. τουρίστες…

Αυτά τα λίγα σαν ψήγματα της ασυμβατότητας του ελληνικού κράτους σε σχέση με την ευρωπαϊκή κοινότητα (στην οποία μάλιστα θέλουμε πάση θυσία να ανήκουμε…) και στον τομέα της οδικής ασφάλειας.

Έναν τομέα που κοστίζει στα ταμεία του κράτους πολλά δισ. ετησίως και οδηγεί σταθερά -σε συνδυασμό με το έντονο δημογραφικό μας πρόβλημα- στον αφανισμό του ντόπιου πληθυσμού στα χρόνια που έρχονται.

Με λίγα λόγια: Δεν υπάρχει λόγος να ανησυχούμε για την ανθρωπιστική κρίση που δημιουργούν τα μνημόνια οδηγώντας στον αφανισμό του έθνους. Αυτόν τον έχουν αναλάβει δεκαετίες τώρα, τα τροχαία ατυχήματα που δεν απασχολούν κανένα μας, ειδικά δε τους αρμόδιους με την όποιας προέλευσης κυβέρνηση της χώρας.