Βρήκαμε τη συνέντευξη αυτή του Nicky Hayden στο περιοδικό της Dainese «Legends». Το περιοδικό θα βγει φέτος σε τέσσερις εκδόσεις (ψηφιακές μόνον), μια ανά τρίμηνο, πρόκειμένου να γιορτάσει τα Σαραντάχρονα της ιστορικής ιταλικής εταιρείας.
Η θεματολογία του περιστρέφεται γύρω από τους ανθρώπους, τα γεγονότα και τα προϊόντα των δεκαετιών ’70, ’80, ’90 και ’00 που βοήθησαν να δημιουργηθεί ο θρύλος της Dainese.
Στο πρώτο τεύχος φιγουράρει σε μια σύντομη αλλά ενδιαφέρουσα συνέντευξη ο Nicky Hayden, ο Αμερικάνος παγκόσμιος πρωταθλητής του 2006 και νυν αναβάτης της Ducati –ένας από τις παλιοσειρές των MotoGP πλέον που ελπίζει να κερδίσει μερικούς ακόμα αγώνες πριν αποσυρθεί. Να κάποια αποσπάσματα από τη συνέντευξη του Nicky:
Βοηθά η εμπειρία στο MotoGP;
Ναι, είναι μεγάλη βοήθεια. Με τα χρόνια τσιμπάς από δω και από κει κάποια κολπάκια που σε βοηθούν τη μέρα του αγώνα. Όχι απαραίτητα να κάνεις τον ταχύτερο γύρο, αλλά να βγάλεις την απόσταση και να πάρεις ένα καλύτερο αποτέλεσμα.
Ποιους αγώνες απολαμβάνεις περισσότερο;
Ευχαριστιέμαι όλους τους αγώνες σε κάθε είδος πίστας, αλλά βέβαια ιδιαίτερα αυτούς στις αμερικάνικες πίστες. Είναι πολύ σπέσιαλ για μένα, η Laguna Seca για τη σχεδίασή της και η Ινδιανάπολη γιατί είναι η πίστα της ιδιαίτερης πατρίδας μου. Μού αρέσουν επίσης οι αγώνες στην Ιταλία, στο σπίτι της Ducati. Το Mugello είναι εξαιρετική πίστα και στο Misano η ατμόσφαιρα είναι συγκλονιστική.
Πώς προπονείσαι τον χειμώνα;
Η χειμερινή προπόνηση όσο πάει και γίνεται σκληρότερη. Οι μοτοσυκλέτες βελτιώνονται και άρα τις οδηγάμε ταχύτερα και με όλα τα ηλεκτρονικά που έχουν τώρα, φρενάρουμε όλο και πιο αργά, ενώ ανοίγουμε νωρίτερα και το γκάζι. Επίσης τα λάστιχα γίνονται διαρκώς καλύτερα, άρα μπορείς να γείρεις περισσότερο. Οι απαιτήσεις από το σώμα μεγαλώνουν, οπότε αναγκαστικά η προπόνηση γίνεται εντονότερη. Τώρα καταβάλω μεγαλύτερη προσπάθεια. Μού αρέσει να οδηγώ σε διάφορα είδη flat-track όποτε μπορώ, αλλά προπονούμαι και για δύναμη και για αντοχή.
Έχει κάνει ευκολότερη την οδήγηση των μοτοσυκλετών MotoGP η τεχνολογία;
Κάποιες φορές ναι, αλλά έχει αυξηθεί πολύ ο φόρτος εργασίας για την ομάδα. Έχουμε πολύ περισσότερο κόσμο από παλιότερα, ειδικά τα 2 τελευταία χρόνια, γιατί απλά τον χρειαζόμαστε. Προηγουμένως είχες έναν με δύο το πολύ κομπιουτεράδες, επειδή μπορούσαν να επέμβουν σε λίγα πράγματα. Τώρα μπορούν να αλλάξουν τόσα στη μοτοσυκλέτα που χρειαζόμαστε τους διπλάσιους. Μού αρέσει να μαθαίνω τα νέα ηλεκτρονικά συστήματα, αλλά μερικές φορές αφαιρούν την απόλαυση από την οδήγηση.
Πώς τα πας με τους άλλους αναβάτες;
Εχουμε καλή σχέση. Δεν έχω ιδιαίτερη κόντρα με κανέναν τους, αλλά ούτε και κολλητούς. Είναι κομμάτι δύσκολο να έχω φιλαράκια τους τύπους που πρέπει να ανταγωνιστώ στην πίστα κάθε Κυριακή. Υπάρχουν κάποιες κρυφές αντιπαλότητες βέβαια, ειδικά ανάμεσα στους αναβάτες της ίδιας ομάδας. Άλλες πάλι δημιουργούνται από παρεξηγήσεις και τρέφονται από σαχλαμάρες. Όπως μεταξύ του Dani και μένα. Ο κόσμος νομίζει ότι μισιόμαστε, αλλά το έχουμε πραγματικά ξεπεράσει.
Ποιους αναβάτες θαυμάζεις;
Είναι πολλοί που θαυμάζω. Κάποιους από τους παλιότερους δεν τους ξέρω, αλλά από αυτούς που έχω δει να αγωνίζονται και θαύμασα, τους μελέτησα. Ήμουν λάτρης του Bubba Shobert. Ήταν από τους αναβάτες του dirt-track που ήθελα να μοιάσω. Από τις πίστες θα έλεγα τον Kenny Roberts. Ήταν αυτός που άνοιξε τον δρόμο στους Αμερικάνους αναβάτες, όταν ήρθε στην Ευρώπη να κυνηγήσει το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Αυτός και ο Gary Nixon είναι δύο από τους μεγάλους μου ήρωες.
Και τι σού αρέσει περισσότερο στις μοτοσυκλέτες;
Τα πάντα. Μ’ αρέσει η ομαδική δουλειά, κι ο κόσμος και η οδήγηση. Πολλοί μού λένε, ‘α, θα πρέπει να τη βρίσκεις με την οδήγηση στον δρόμο’. Ναι, δε λέω, καλή είναι, όμως εμένα μ’ αρέσει να οδηγώ γρήγορα, στο όριο. Δηλαδή όταν είμαι σπίτι και οδηγάμε με τα αδέρφια μου, έχουμε πάντα χρονόμετρα μαζί μας (…) Μού ‘ναι πολύ δύσκολο να πηγαίνω βόλτα με 50χαω σαν καλό παιδί, γιατί θέλω όταν οδηγώ τη μοτοσυκλέτα να τής πίνω το αίμα!
Επιτέλους και μια αληθινή κουβέντα που δεν έχει γραφτεί από τους συμβούλους επικοινωνίας της ομάδας. Και βέβαια για τέτοιου είδους «ντόμπρες» κουβέντες δεν υπάρχει κανένας καλύτερος από τον Colin Edwards. Ελπίζουμε σε κάποιο επόμενο τεύχος του Legends να διαβάσουμε και για τον Texas Tornado.
