Οι ανάγκες της πολεμικής περιόδου 1912-1913 άλλαξαν ριζικά τα δεδομένα σε ό,τι αφορά στη χρήση του αυτοκινήτου και στη σημασία του.
Οι παραγγελίες για τον εξοπλισμό του Στρατού και του Ναυτικού κατά την περίοδο 1907-1912 συνετέλεσαν αποφασιστικά ώστε οι Ένοπλες Δυνάμεις να καταστούν ο πλέον τεχνολογικά σύγχρονος μηχανισμός στη χώρα, με τη συμβολή και των ξένων στρατιωτικών αποστολών.
Σε ό,τι αφορά στην αυτοκίνηση, τα Φίατ Τερ, τα οποία είχαν αρχίσει αν παράγονται το 1912, συνιστούσαν τρόπον τινά την τελευταία λέξη της τεχνολογίας, εφοδιασμένα με ελαστικά από καουτσούκ και στους τέσσερις τροχούς, καινοτομία την εποχή εκείνη, αφού εξασφάλιζαν καλύτερη οδική συμπεριφορά, καλύτερη ποιότητα κύλισης, μικρότερη υπερθέρμανση των τροχών και μικρότερη φθορά στο οδόστρωμα.
Ακριβώς αυτά τα αυτοκίνητα παρήγγειλε, μεταξύ άλλων, ο Ελληνικός Στρατός. Επιπλέον, από τα 65 αυτοκίνητα που τότε κυκλοφορούσαν σε όλη την επικράτεια, επιτάχθηκαν 25, μαζί με τους οδηγούς τους, ενώ το βαρύ φορτηγό Ντε-Ντιόν Μπουτόν των τρεισήμισι τόνων εικάζεται ότι, είναι το πρώτο φορτηγό του Ελληνικού Στρατού.
Κατά τις επιχειρήσεις του 1912, τόσο στο μέτωπο της Μακεδονίας, όσο και σε αυτό της Ηπείρου, ο Ελληνικός Στρατός φαίνεται ότι διέθετε περίπου 100 αυτοκίνητα, από τα οποία 60 ήταν ελαφρά φορτηγά και τα υπόλοιπα επιβατικά. Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι, συνέστησαν καθοριστική περίοδο για τη διάδοση και δεξίωση της αυτοκίνησης στην Ελλάδα.
Ηλίας Καφάογλου
