Το αυτοκίνητο άλλαξε τον κόσμο τόσο ριζικά που πια είναι δύσκολο να φανταστείς πώς μετακινούνταν οι πρόγονοί μας.
Κακώς βέβαια, γιατί αυτοί όργωναν τους δρόμους με χάρη, φινέτσα και άφθονες δόσεις αυτοκινητιστικής τρέλας!
Σήμερα τα τετράτροχα είναι λίγο-πολύ καθορισμένα σε επίπεδο σχεδιασμού, μορφής και χαρακτηριστικών.
Γι’ αυτό και είναι πάντα ενδιαφέρον να δούμε τι θα γινόταν αν η δημιουργική μανία των παλιότερων ημερών της αυτοκίνησης έπιανε.
Πώς θα ήταν άραγε τα τετράτροχα του σήμερα αν γενικεύονταν τρέλες όπως οι παρακάτω;
Αυτοκίνητο, όπως λέμε… χαρταετός
Το είπαν άμαξα-χαρταετό (Charvolant) γιατί ήταν ακριβώς αυτό, μια άμαξα που κινούνταν αποκλειστικά με τη βοήθεια των χαρταετών! Ήταν μια εφεύρεση ενός άγγλου καθηγητή Γυμνασίου, ο οποίος είχε εντυπωσιαστεί από τη δύναμη των χαρταετών να μετακινούν μικρά αντικείμενα και θέλησε να τη δοκιμάσει σε κάτι σαφώς μεγαλύτερο!
Ο Τζορτζ Πόκοκ οραματίστηκε ένα όχημα που θα μετακινούνταν με τη χάρη και τη μεγαλοπρέπεια του χαρταετού, όταν ο καιρός το επέτρεπε φυσικά. Παρά το ανατρεπτικό της ιδέας, μαθαίνουμε ότι αρκετές τέτοιες άμαξες όργωναν τη βρετανική ύπαιθρο στα χρόνια του, αφού εξαιτίας μάλλον του παράξενου της εφεύρεσης, ο κόσμος θέλησε να δοκιμάσει την τύχη του.
Ο εφευρέτης πίστευε εξάλλου ακράδαντα ότι η δημιουργία του ήταν ο πιο διασκεδαστικός τρόπος ανθρώπινης μετακίνησης όλων των εποχών και είχε βάλει σκοπό ζωής να τη δει να χρησιμοποιείται ακόμα και σε στρατιωτικές και ναυτικές εφαρμογές. Ο Βασιλικός Στρατός παρουσίασε ωστόσο το αντεπιχείρημα που σφράγισε τη μοίρα της άμαξας-χαρταετού: τι γίνεται όταν θες να πας στην αντίθετη κατεύθυνση του ανέμου;
Άμαξα χωρίς άλογα που μοιάζει σαν να έχει άλογα
Εκεί στις πρώτες μέρες της αμερικανικής αυτοκίνησης, τα πρώιμα τετράτροχα άρχισαν να μοιράζονται τους ίδιους δρόμους με τις άμαξες, φέρνοντας πολλές αναποδιές στις μετακινήσεις και τις μεταφορές, μιας και τα άλογα τρόμαζαν από τον ήχο του κινητήρα. Το ακανθώδες πρόβλημα πυροδότησε τη δημιουργική μανία του Ουράια Σμιθ, φανατικού προτεστάντη και μέλους της αίρεσης των Αντβεντιστών της Έβδομης Ημέρας.
Ο Σμιθ που λέτε σχεδίασε ένα αυτοκίνητο που έφερε ένα μεγάλο ξύλινο άλογο στο καπό του, πιστεύοντας πως τα άλογα τρόμαζαν από τη μορφή του αυτοκινήτου και όχι τον θόρυβό του! Και ως πρώτη επίδειξη της πολυχρηστικότητας, το κούφιο αλογίσιο κεφάλι λειτουργούσε ως ντεπόζιτο καυσίμου. Η λογική του εφευρέτη ήταν πάναπλη: αν το αυτοκίνητο έμοιαζε με άλογο, τότε τα πραγματικά άλογα δεν θα τρόμαζαν στη θέα του.
Και βέβαια μέχρι να καταλάβαινε το άλογο ότι είχε κάνει λάθος, μπερδεύοντας το αμάξι με το είδος του δηλαδή, ο κίνδυνος θα είχε περάσει και το περήφανο ζώο δεν θα είχε πια κανέναν λόγο να τρελαθεί (μη γελάτε, αυτή ήταν η γραμμή σκέψης του δημιουργού).
Εντελώς ακατανόητα(!), το εντυπωσιακά γελοίο αυτό αμάξι δεν έπιασε ποτέ εμπορικά…
Ένα τιμόνι, τι τιμόνι
Ήταν το 1965 όταν οι μηχανικοί της Ford αποφάσισαν να κάνουν τρέλες, αντικαθιστώντας το παραδοσιακό τιμόνι με δυο μικρούς τροχούς χειρός που περιστρέφονταν σαν τηλεφωνικό καντράν. Το καινοτόμο σύστημα υποσχόταν πιο άνετο και εύκολο χειρισμό, καλύτερη θέα στον δρόμο και απείρως πιο άνετο παρκάρισμα.
Η προσπάθεια εξάλλου που απαιτούνταν από τον οδηγό για χειρισμό του νέου τιμονιού (Wrist-Twist) ήταν μηδαμινή σε σχέση με το παραδοσιακό και βαρύ μηχανικό τιμόνι. Τώρα ο οδηγός θα χρησιμοποιούσε μόνο τον πήχη του χεριού, τον καρπό και τις παλάμες του για να οδηγεί την τετράτροχη μαούνα, εκεί που πριν η οδήγηση απαιτούσε όλο το χέρι, τον λαιμό, ακόμα και τον κορμό του οδηγού.
Αξίζει ίσως να αναφέρουμε ότι ο δημιουργός του συγκεκριμένου τύπου τιμονιού ήταν μηχανικός πυραύλων και παραδεχόταν πως δεν ήξερε τίποτα από αυτοκίνητα…
Παγίδες πεζών που είπαν συστήματα ασφαλείας
Συσκευές ασφάλειας πεζών τις είπαν και τις κότσαραν στους προφυλακτήρες των αυτοκινήτων για να πιάνουν τους πεζούς που χτυπούσαν με το τσουβάλι οι πρώιμοι οδηγοί! Ο σχεδιασμός τους είχε μάλιστα εμπνευστεί από την προστατευτική μάσκα που έφεραν οι μηχανές των τρένων στο μπροστινό τους τμήμα για να απομακρύνουν τα εμπόδια από τις ράγες. Εντελώς αντίθετα δηλαδή απ’ ό,τι όφειλαν να κάνουν οι πεζο-παγίδες!
Όπως κι αν έχει, οι εν λόγω προστατευτικές μάσκες της τρενομηχανής είχαν εμφανιστεί το 1838 και κατέληξαν σε ένα σωρό εφαρμογές για πολλά και διάφορα. Πουθενά δεν βρήκαν βέβαια μεγαλύτερη απήχηση από το μέλημα για την προστασία των πεζών και τα τόσα είδη που κυκλοφόρησαν αποδεικνύουν πόσο αχτύπητες ήταν άλλοτε. Με διάφορες μορφές και πάμπολλες λειτουργίες, οι πεζο-παγίδες είχαν πολλές φορές σχήματα καρέκλας, ώστε να φτυαρίζουν τον πεζό από τον δρόμο και να τον αναπαύουν βολικά στην εξωτερική πολυθρόνα!
Άλλες πάλι τσουλούσαν απλώς τον πεσμένο πεζό μπροστά από τις ρόδες μέχρι να σταματήσει το αμάξι. Παρά το θεαματικά αστείο της εφεύρεσης, οι πεζο-παγίδες έσωσαν πολλές ζωές, καθώς μιλάμε για τα πρώτα χρόνια της αυτοκίνησης, όταν όλα ήταν παρθένα, ανεξερεύνητα και εντελώς επικίνδυνα…
Ο πέμπτος «έξυπνος» τροχός
Ακόμα και μπόλικα χρόνια πείρας δεν εξασφαλίζουν ότι μπορεί κάποιος να παρκάρει σε κάθε συνθήκη. Πολύ κρίμα δηλαδή που δεν έπιασε η εφεύρεση του Μπρους Γουόλκερ ήδη από τη δεκαετία του 1950, καθώς θα έλυνε τα χέρια σε όσους δυσκολεύονται με τις μανούβρες.
Το σύστημα της πέμπτης ρόδας του παρκαρίσματος κατέβαζε υδραυλικά την πρώην ρεζέρβα (και πλέον κανονική ρόδα), τοποθετημένη κάτω από το πορτμπαγκάζ, κάνοντας το παρκάρισμα παιχνιδάκι. Ο ταλαίπωρος εφευρέτης παρουσίασε τη δημιουργία του σε όλα τα μεγάλα σαλόνια αυτοκινήτου το 1953, έχοντας εφαρμόσει το σύστημα στο δικό του αμάξι, αν και οι αυτοκινητοβιομηχανίες δεν ενθουσιάστηκαν.
Ο φουκαράς ο Γουόλκερ πέρασε τα επόμενα 20 χρόνια προωθώντας την εφεύρεσή του και προσπαθώντας να πείσει τους ιθύνοντες για την αποτελεσματικότητά της. Προσάρμοσε το σύστημά του και το κότσαρε σε πάμπολλα αυτοκίνητα, το υπέβαλλε σε αναθεωρήσεις και δραστικούς μετασχηματισμούς, αλλά μάταια.
Κάποια στιγμή του είπαν πως αν δεν βρει τρόπο να εφαρμόζεται ο πέμπτος τροχός σε κάθε αυτοκίνητο χωρίς αλλαγές στο αμάξωμά του, τότε το σύστημα δεν θα έπιανε εμπορικά. Και όπως ξέρουμε εκ του αποτελέσματος, δεν βρήκε τον τρόπο…
