Η αλήθεια είναι ότι μέχρι και τις απογευματινές ώρες της περασμένης Δευτέρας, οι εκτιμήσεις των περισσοτέρων αναλυτών ήταν πως η Ρωσία δεν θα επιχειρούσε εισβολή στην Ουκρανία. Μετά το διάγγελμα όμως διάρκειας 55 λεπτών του προέδρου της Ρωσικής Ομοσπονδίας Βλαντιμίρ Πούτιν, που επί της ουσίας τόνιζε πως γι’ αυτόν δεν υφίσταται το κράτος της Ουκρανίας και δεν αναγνωρίζει την τοπική κυβέρνηση, όλα έδειχναν πως ήταν αποφασισμένος να προβεί στη μεγαλύτερη πολεμική σύγκρουση που έχει διεξαχθεί στην Ευρώπη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο Πούτιν είχε προδιαγράψει τις κινήσεις του, κάνοντας αναφορές στη Μαριούπολη (όπου σήμερα ζουν περίπου 100.000 ομογενείς μας) και στην Οδησσό (που παραδοσιακά υπάρχει έντονο το ελληνικό στοιχείο και είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ιστορία μας, καθώς εκεί συστάθηκε η Φιλική Εταιρεία η οποία συνέβαλλε τα μάλα στο ξέσπασμα της Επανάστασης του 1821). Ο στόχος του Ρώσου προέδρου φαίνεται πως είναι το κλείσιμο της Αζοφικής θάλασσας, δηλαδή του βόρειου τμήματος της Μαύρης Θάλασσας που ενώνεται μέσω του πορθμού του Κερτς και συνορεύει από βόρεια με την Ουκρανία, ανατολικά με τη Ρωσία και δυτικά με τη χερσόνησο της Κριμαίας στην οποία από το 2014 οι Ρώσοι ασκούν πλήρη κυριαρχία (με την εν λόγω κίνηση να μην αναγνωρίζεται από την πλειοψηφία της διεθνούς κοινότητας και οι Ουκρανοί να τη θεωρούν εδώ και χρόνια, προσβολή της εδαφικής τους ακεραιότητας).

Ανοίγοντας κανείς τον χάρτη της περιοχής, δεν μπορεί παρά να εκτιμήσει πως αυτό που θέλει στην παρούσα φάση ο Πούτιν είναι να κλείσει την Αζοφική, να την κάνει δική του θάλασσα, προσαρτώντας μεταξύ άλλων και την ίδια την Μαριούπολη που αποτελούσε κάποτε το δεύτερο μεγαλύτερο λιμάνι στη νότια περιοχή της Ρωσικής Αυτοκρατορίας μετά από αυτό της Οδησσού. Παίρνοντας τυχόν την εν λόγω περιοχή, επί της ουσίας αποκλείει οριστικά την πρόσβαση της Ουκρανίας στη θάλασσα και την καθιστά μια περίκλειστη χώρα, ελέγχοντας με αυτό τον τρόπο και το μεγαλύτερο κομμάτι της βιομηχανικής της παραγωγής. Επί της ουσίας, η Ουκρανία δεν θα έχει βιομηχανική παραγωγή παρά μόνο αυτή που θα ελέγχεται από τους Ρώσους αυτονομιστές που ακολουθούν τις επιταγές του Πούτιν.

Το ερώτημα που τίθεται τώρα είναι πού θα προχωρήσει ο ρωσικός στρατός, μέχρι ποιου σημείου φτάνουν οι βλέψεις του. Θέλει να σταματήσει εκεί, ελέγχοντας πλήρως τις περιοχές αυτές όπου υπάρχει έντονο το ελληνικό στοιχείο ή σκέφτεται να προχωρήσει και στο Χάρκοβο (τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ουκρανίας όπου υπάρχει ρωσόφωνο στοιχείο) φτάνοντας μέχρι το Κίεβο για να τελειώνει οριστικά με τη συγκεκριμένη χώρα; Εάν επιχειρήσει να εισβάλλει στην πρωτεύουσα, η κατάσταση θα γίνει πολύ πιο δραματική απ’ ό,τι είναι σήμερα, καθώς εκεί ο πληθυσμός διακατέχεται πλήρως από αντιρωσικά αισθήματα και η αντίσταση θα είναι πολύ μεγαλύτερη. Κατά πολλούς μια τέτοια κίνηση εκ μέρους της Μόσχας θα αποτελούσε τρέλα, καθώς θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια ευρύτερη σύρραξη με τη Δύση.

Το Κρεμλίνο από την άλλη πλευρά δείχνει να μην υπολογίζει ιδιαίτερα τις οικονομικές συνέπειες που θα υποστεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση ή τις καταδίκες του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στη Ευρώπη, καθώς θεωρεί ότι οι Ευρωπαίοι δεν είναι έτοιμοι να «ματώσουν» πολύ για χάρη της Ουκρανία. Αν υπολογίζουν μια δύναμη αυτή τη στιγμή, είναι μονάχα οι Ηνωμένες Πολιτείες που είναι σε θέση να επιβάλλουν και τα σκληρότερα μέτρα.

  • Ο Γεώργιος Σαρρής είναι δημοσιογράφος – μέλος της ΕΣΗΕΑ, τιμηθείς από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με το Βραβείο Αθ. Μπότση για την αντικειμενική και με πληρότητα παρουσίαση ιστορικών πολιτικών θεμάτων.