Η περφόρμερ Skarin από την Σουηδία έδωσε μια πρώτοτυπη παράσταση στο κοινό της στη Στοκχόλμη. Η Skarin κλειδώθηκε για 72 ώρες σε ένα κλουβί, μόνη και γυμνή, με λιγοστά πράγματα μαζί της. Πλάνα που τραβήχτηκαν στην έκθεση στα τέλη του περασμένου μήνα, έδωσαν ένα στιγμιότυπο από το τι έκανε η Skarin κατά τη διάρκεια των τριών ημερών αυτοεγκλεισμού της.

Ένα απόσπασμα την έδειχνε εντελώς γυμνή με τα χέρια της υψωμένα στον αέρα, απολαμβάνοντας το ενθουσιώδες χειροκρότημα του κοινού. Σκοπός της παράστασης ήταν να καταφέρει η καλλιτέχνης να εξετάσει τον προσωπικό της εαυτό και τον ρόλο της ως ηθοποιός.

Σε άλλες στιγμές, η Skarin παίζει μέσα στο κλουβί, ποζάρει για φωτογραφίες και κοιτάζει το κοινό. Το πλήθος χειροκροτεί, ενώ στη συνέχεια επανεμφανίζεται, κρατώντας ένα μπουκάλι κρασί και πανηγυρίζοντας.

Η καλλιτέχνης θυμήθηκε μερικές από τις οδυνηρές στιγμές, μεταξύ των οποίων και όταν ξέσπασε σε κλάματα μπροστά στον ψυχολόγο της, τον οποίο είχε να δει τρία χρόνια. Είπε, επίσης, ότι την τελευταία ημέρα την επισκέφθηκε η μητέρα της και μοιράστηκαν μαζί ένα τσιγάρο.

Τα λόγια της Skarin για την παράστασή της

Μιλώντας στη MailOnline για την παράσταση, η Skarin εξήγησε: «Το “Actor in a Cage” ήταν μια 73ωρη θεατρική παράσταση που εξέταζε τη σχέση μεταξύ της προσωπικής μου ταυτότητας και του ρόλου μου ως ηθοποιού. Στόχος μου ήταν να δω αν θα μπορούσα να απελευθερωθώ από το κοινωνικό συμβόλαιο συγχωνεύοντας τον προσωπικό μου εαυτό με τον καλλιτεχνικό μου εαυτό. Για να το κάνω αυτό μπήκα σε ένα κλουβί. Ό,τι έκανα εκεί ήταν μέρος της θεατρικής παραγωγής».

«Κάθε άτομο στο κοινό έπρεπε να μου αφήσει ένα δώρο μέσα από μια καταπακτή. Αυτά τα δώρα γίνονταν η σκηνογραφία και τα σκηνικά της παράστασης. Το έργο έγινε ιδιαίτερα συλλογικό και τα δώρα έγιναν σημαντικοί παράγοντες στην παράσταση».

Η ίδια συνέχισε, λέγοντας πως «την τελευταία ημέρα, ο ψυχαναλυτής μου, τον οποίο είχα να δω τρία χρόνια, παρακολούθησε την παράσταση. Σε εκείνο το σημείο, ήμουν ιδιαίτερα συναισθηματικά φορτισμένη και ευάλωτη, στεκόμουν ημίγυμνη μπροστά του και έκλαιγα. Το κοινό είχε μπερδευτεί για το ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος και ξεκίνησε μια συζήτηση για την τέχνη, τη ζωή, το χάος και την τρέλα. Ο κόσμος γέλασε και έκλαψε. Την τελευταία μέρα η μητέρα μου μπήκε στο έργο και κάναμε ένα τσιγάρο μαζί».