Μπορεί να φαίνεται παράδοξο το γεγονός ότι αυτοί που κερδίζουν παραβιάζοντας τον νόμο θέλουν να παρέμβουν δραστικά στη νομοθετική εξουσία, η πρακτική του εγκλήματος ωστόσο το ακριβώς αντίθετο υποδεικνύει.
Άρωμα τέτοιων σκανδάλων κυκλοφορεί συχνά-πυκνά στις παγκόσμιες ειδήσεις, αν και όλοι σπεύδουν να συγκαλύψουν τις κατηγορίες, καθώς όχι μόνο θα σημάνει το τέλος της πολιτικής ζωής του ανδρός, αλλά θα τον φέρει και στο εδώλιο του κατηγορουμένου.
Παρά ταύτα, υπάρχουν υποθέσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας και μερικές από αυτές έχουν γίνει σταθμοί υπόγειων διαπραγματεύσεων και περίεργων διαδρομών, αν η παρασκηνιακή συνεργασία δεν είναι πάντα αυτό που φαίνεται εκ πρώτοις.
Πολιτική και μαφία χέρι-χέρι λοιπόν σε πέντε θρυλικά ενσταντανέ της παγκόσμιας γεωπολιτικής σκακιέρας…
Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, οι συνεργάτες του και η σικελική μαφία
Είναι αλήθεια ότι η παντοδύναμη σιτσιλιάνικη Κόζα Νόστρα έπαιζε ανέκαθεν τον δικό της ρόλο στην ιταλική πολιτική και η πολύκροτη δικαστική μάχη για τη διερεύνηση της γκαγκστερικής επιρροής στα πολιτικά πράγματα της χώρας που είχε ξεκινήσει ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 αυτό μόνο αποδεικνύει. Μεταξύ των κατηγορουμένων ήταν ο στενός φίλος του Μπερλουσκόνι, χρόνια σύμβουλός του αλλά και γερουσιαστής του κόμματος Φόρτσα Ιτάλια, Μαρτσέλο Ντελ’ Ούτρι, η υπόθεση του οποίου τελεσιδίκησε το 2014 και ο ίδιος καταδικάστηκε σε 7 χρόνια πίσω από τα κάγκελα για έξωθεν στήριξη της μαφίας!
Στους κατηγορουμένους ήταν και ο πρώην υπουργός Εσωτερικών, Νίκολα Μαντσίνο, ο οποίος εγκαλείται για την απόπειρα συγκάλυψης των σχέσεων κυβέρνησης-οργανωμένου εγκλήματος, αλλά και ένας δεύτερος πρώην υπουργός, ο Καλότζερο Μανίνο. Ήταν ο φόνος δύο δικαστών που κυνηγούσαν τη μαφία το 1992 που πυροδότησε την πρωτοφανή εισαγγελική διερεύνηση και από τα χρονικά της δίκης πληροφορήθηκε εμβρόντητος ο κόσμος για τις παρασκηνιακές διαβουλεύσεις κράτους και υπόκοσμου. Οι «νονοί», εκμεταλλευόμενοι την επιρροή τους, ζήτησαν καλύτερους όρους κράτησης για τα φυλακισμένα αδέρφια τους, προσφέροντας ως αντάλλαγμα λιγότερο αιματηρές συμπλοκές! Ο ιταλικός Άρειος Πάγος επικύρωσε την καταδίκη του συνεργάτη του Σίλβιο Μπερλουσκόνι στη βάση του ότι «είχε αδιάκοπες επαφές με την Κόζα Νόστρα από το 1974 μέχρι το 1992», λειτουργώντας ως μεσάζοντας ανάμεσα στη σικελική μαφία και τον ίδιο τον πρωθυπουργό.
Το Ανώτατο Δικαστήριο επιβεβαίωσε ότι ο Μπερλουσκόνι «κατά τη διάρκεια της προαναφερόμενης χρονικής περιόδου, κατέβαλε στους αρχινονούς τεράστια χρηματικά ποσά». Η απόφαση του ιταλικού Αρείου Πάγου επιβεβαιώνει αυτό που όλη η Ιταλία γνώριζε επί 20 χρόνια αλλά κανείς δεν μπορούσε να αποδείξει, ότι δηλαδή ο επί τρεις φορές πρωθυπουργός της χώρας Σίλβιο Μπερλουσκόνι συνεργαζόταν στενά με τη σικελική μαφία ήδη από τη δεκαετία του 1970. Όπως αποκαλύφθηκε από τα χρονικά της δίκης, ο Μπερλουσκόνι, που στους κύκλους της Κόζα Νόστρα κυκλοφορούσε με το ψευδώνυμο «Δον Τεφλόν» («Αντικολλητικός Δον» δηλαδή!), συνεργαζόταν με τους μαφιόζους ήδη από την αρχή της επιχειρηματικής του καριέρας…
Ο «Λευκός Λύκος» εμπλέκεται ενεργά στην πολιτική της Ταϊβάν
Ένας από τους πλέον διαβόητους βαρόνους του οργανωμένου εγκλήματος της Ταϊβάν, ο «νονός» Τσανγκ Αν-Λο με το προσωνύμιο «Λευκός Λύκος», πέρασε 10 ολόκληρα χρόνια σε αμερικανικές φυλακές μετά την καταδίκη του για εμπορία ναρκωτικών. Βγαίνοντας από τη στενή, απελάθηκε πίσω στη γενέτειρά του, όπου μπλέχτηκε από την πρώτη στιγμή σε κύκλωμα νοθείας διαγωνισμών και εκβιασμών, κάτι που τον ανάγκασε σε αυτοεξορία στην Κίνα για δύο σχεδόν δεκαετίες, ώστε να αποφύγει τη δίωξη. Θεωρώντας πως όλα είχαν ξεχαστεί, το 2013 επέστρεψε στην Ταϊβάν, αν και συνελήφθη επιτόπου. Όχι ότι αυτό εμπόδισε φυσικά το μεγαλοαφεντικό του εγκληματικού συνδικάτου της Ταϊβάν να εμπλακεί καθοριστικά στο πολιτικό σύστημα της χώρας, διαθέτοντας παράλληλα τεράστια ποσά στην προσπάθειά του να αποτρέψει και να καταστείλει τη λαϊκή δυσαρέσκεια κατά του κόμματος της επιλογής του.
Και βέβαια κανείς δεν έπεσε από τα σύννεφα όταν έμαθε ότι το φιλοκινεζικό κόμμα που ίδρυσε είχε στενούς δεσμούς με το οργανωμένο έγκλημα της Ταϊβάν: εκπρόσωποι του πολιτικού φορέα τακτοποιούσαν τις κομματικές διαφορές τους με την πειθώ των όπλων, όταν δεν επιδίδονταν σε λαθρεμπόριο! Και βέβαια έπειτα από τις εφόδους της αστυνομίας στα στρατηγεία του κόμματος έμαθε το παγκόσμιο κοινό ότι τα κομματικά γραφεία δεν ήταν τίποτα άλλο παρά βιτρίνες για τις παράνομες δραστηριότητες του εγκληματικού συνδικάτου που κυβερνούσε άλλοτε ο ισχυρός άντρας του ταϊβανέζικου υπόκοσμου. Αμέτρητοι πολιτικοί συνεργάστηκαν με τον «Λευκό Λύκο» και προχώρησαν σε συμφωνίες κάτω από το τραπέζι…
Ο υπεύθυνος ασφαλείας της Κίνας συνεργάζεται με μαφιόζο
Στην πλέον πολύκροτη υπόθεση διαφθοράς στα χρονικά της κομμουνιστικής Κίνας, ο Τζου Γιονγκ-Κανγκ, ένας από τους εννιά ισχυρούς άντρες της χώρας άλλοτε, αντιμετωπίζει πια βαρύτατες κατηγορίες για δωροδοκία, κατάχρηση εξουσίας και διαρροή κρατικών μυστικών. Την ώρα που όσοι εμπλέκονταν ευθέως μαζί του έχουν αποπεμφθεί από τις θέσεις τους ή αποτελούν ακόμα αντικείμενο εισαγγελικής διερεύνησης, ένας από τους στενότερους συνεργάτες του, ο Λιου Χαν, έχει ήδη καταδικαστεί σε θάνατο για «οργάνωση και καθοδήγηση μαφιόζικων εγκλημάτων και φόνων».
Ο μεγιστάνας Χαν, ο οποίος απέκτησε τον πλούτο του ως «ηγέτης μιας μαφιόζικης συμμορίας», σύμφωνα πάντα με τη δικαστική ετυμηγορία, δρούσε ανενόχλητος χάρη στην προστασία που του πρόσφερε ο Γιονγκ-Κανγκ. Ταυτοχρόνως, ο μαφιόζος διέθετε τεράστια ποσά για την άνοδο του πολιτικού στα υψηλότερα κλιμάκια του Πολίτμπιρο, φτάνοντας μέχρι και την Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας…
Ο Νομπόρου Τακεσίτα χρησιμοποιεί το οργανωμένο έγκλημα για να ανέλθει στο ύπατο αξίωμα
Σταθερά της ιαπωνικής πολιτικής σκηνής και πανίσχυρος φανερός και παρασκηνιακός παράγοντας της δημόσιας ζωής ακόμα και μετά την αποκάλυψη της φαύλης διακυβέρνησής του, ο Τακεσίτα υπηρέτησε στον πρωθυπουργικό θώκο μόλις για 18 μήνες, από το 1987-1989. Η πετυχημένη και πολυδάπανη προεκλογική του εκστρατεία όφειλε σημαντικό τμήμα της απήχησής της στις προσπάθειες του Σιν Κανεμαρού, έτερου πολιτικού και στενού του φίλου ήδη από τη δεκαετία του 1950, όταν κατείχαν αμφότεροι κοινοβουλευτικές θέσεις στην ιαπωνική Δίαιτα. Το 1987, ο συνασπισμός των δύο αντρών αναγνώρισε ότι για να κερδίσει την εύνοια των άλλων πρωτοκλασάτων στελεχών του Φιλελεύθερου Δημοκρατικού Κόμματος όφειλε να σωπάσει την κριτική που του ασκούσαν διάφοροι, τόσο μέσα όσο και έξω από το κόμμα. Και όταν λέμε σωπάσει, το λέμε κυριολεκτικά, καθώς το δεξιό κόμμα είχε κατεβάσει βανάκια με τηλεβόες που ξεφώνιζαν τον υποψήφιο για την πρωθυπουργία, κάτι έπρεπε λοιπόν να γίνει για τον φορητό αυτό κίνδυνο.
Η λύση βρέθηκε όταν ο Κανεμαρού απευθύνθηκε στον Σουσούμου Ίσιι, τον «νονό» της διαβόητης Γιακούζα! Η ιαπωνική μαφία εξαφάνισε τα πανταχού παρόντα βανάκια από τους δρόμους και ο Τακεσίτα έγινε τελικά πρωθυπουργός, αν και δεν θα μακροημέρευε καθώς το σκάνδαλο των σχέσεών του με το οργανωμένο έγκλημα δεν μπορούσε φυσικά να κρυφτεί, ρίχνοντας τη σκιά του στην κυβέρνησή του. Ο Τακεσίτα ανατράπηκε, αν και παρέμενε πεπεισμένος ότι δεν είχε κάνει κάτι κακό, ισχυριζόμενος ότι ήταν ένας πρακτικός άνθρωπος και πως αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να απαλλαγεί από τα ενοχλητικά βανάκια των αντιπάλων. Κι αυτά πριν επιρρίψει ευθύνες στον Τύπο και την παιδιάστικη, όπως είπε, πολιτική κατανόησή του! «Δεν αντιλαμβάνονται», δήλωσε με θρασύτητα, «ότι ο πραγματικός κόσμος είναι ένα μείγμα καλών και κακών πραγμάτων»…
Ο Κένεντι υποστηρίζεται από την αμερικανική μαφία
Οι φήμες για τις υπόγειες σχέσεις του αμερικανού προέδρου με κύκλους του οργανωμένου εγκλήματος των ΗΠΑ κυκλοφορούσαν για χρόνια, με αρκετά προβεβλημένα στελέχη της πολιτικής σκηνής να αφήνουν συχνά-πυκνά αιχμές για τις σχέσεις των Κένεντι με τη μαφία, η οποία βοήθησε τον JFK να κερδίσει την προεδρική κούρσα του 1960. Κι αν οι ισχυρισμοί για τη μαφιόζικη εκλογική νοθεία του αποτελέσματος έχουν αμφισβητηθεί με σχετική επιτυχία, υπάρχουν αρκετές ενδείξεις ότι οι μαφιόζοι έπαιξαν ρόλο στην πολιτική της οικογένειας των Κένεντι.
Οι φήμες για την εκτεταμένη εκλογική νοθεία που διέπραξε η μαφία στην αναμέτρηση με τον Ρίτσαρντ Νίξον δεν είχαν καταλαγιάσει όταν ο Τζον Κένεντι ανέβηκε στο ύπατο αξίωμα των ΗΠΑ (και ο αδερφός του Ρόμπερτ έγινε γενικός εισαγγελέας), αν και ο ίδιος αρνήθηκε σθεναρά να διερευνήσει τα στοιχεία που είχε συγκεντρώσει το FBI για το σκοτεινό θέμα. Ο Τύπος σήκωσε το γάντι της έρευνας και σύντομα είχε στα χέρια του αρκετές ενδείξεις ότι ο Φρανκ Σινάτρα λειτουργούσε ως μεσάζοντας μεταξύ του προέδρου και του μεγαλοαφεντικού της μαφίας Σαμ Τζιανκάνα!
Εξάλλου, ξέρουμε πια ότι ο πατριάρχης της οικογένειας, Τζο Κένεντι, είχε κάνει τα πάντα για να πείσει τις μαφιόζικες οικογένειες Σικάγου και Νέας Υόρκης να υποστηρίξουν την υποψηφιότητα του γιου του, δίνοντάς τους ως αντάλλαγμα τον άλλο του γιο: ο Ρόμπερτ είχε για χρόνια κηρύξει τον ανένδοτο κατά του οργανωμένου εγκλήματος και ο πατέρας καθησύχασε τους «νονούς» ότι αν εκλεγόταν ο Τζον, ο Ρόμπερτ θα γινόταν φρόνιμος γενικός εισαγγελέας.
Ο ίδιος ο Τζιανκάνα, ο οποίος είδε και έπαθε να πείσει τα άλλα αφεντικά του αμερικανικού υπόκοσμου να στραφούν υπέρ του Κένεντι, δεν έκρυβε τον κομπασμό του για την εμπλοκή στην προεκλογική εκστρατεία του Τζον: «Άκου, κούκλα», είχε πει παλιότερα σε γνωστή δημοσιογράφο, «αν δεν ήμουν εγώ, ο φίλος σου δεν θα ήταν ποτέ στον Λευκό Οίκο». Όσο για τη νόθευση του εκλογικού αποτελέσματος, το FBI είχε υποκλέψει συνομιλίες που δεν άφηναν περιθώρια αμφιβολίας τόσο για τη χρηματοδότηση της εκστρατείας από τη μαφία όσο και για περιστατικά αλλοίωσης των ψήφων.
Ο Τζο Κένεντι εξάλλου αυτό ακριβώς είχε ζητήσει από τα αφεντικά του οργανωμένου εγκλήματος: να στηρίξουν οικονομικά την εκστρατεία του γιου του αλλά και με όποιον άλλο τρόπο μπορούσαν (όπως, για παράδειγμα, να ελέγξουν τα εργατικά σωματεία). Ο ίδιος άλλωστε ο πάτερ φαμίλιας ήταν παλιός γνωστός της μαφίας, καθώς είχε υπάρξει λαθρέμπορος στην Ποτοαπαγόρευση, κερδοσκόπος στη Μεγάλη Ύφεση του ’29, αλλά και παραγωγός του Χόλιγουντ, όπου ξέπλυνε χρήμα για λογαριασμό των γκάγκστερ. Ήξερε επομένως πώς να μιλήσει τη γλώσσα της μαφίας και γνώριζε ότι θα τον ακούσουν. Και κάτι ακόμα: από τις υποκλοπές του FBI φαίνεται ότι η μαφία άρπαξε αρκετές ψήφους στην πολιτεία του Ιλινόις, τόσες δηλαδή που να εξασφαλίσουν στον Κένεντι την οριακή πλειοψηφία στο Σικάγο.
Όσο για τον αντίπαλό του, τον Ρίτσαρντ Νίξον, είχε κι αυτός με τη σειρά του εξασφαλίσει τη στήριξη μαφιόζων. Κι αν αναλογιστεί κανείς ότι ο Κένεντι κέρδισε στις εκλογές τον Νίξον με μόλις 0,17% διαφορά, τότε καταλαβαίνουμε ότι η φερόμενη συμβολή των παλιόφιλων του Τζο Κένεντι ίσως να υπήρξε καθοριστικής σημασίας…