Η Aisuluu επέστρεφε στο σπίτι της μετά από ένα απόγευμα με τη θεία της στο χωριό At-Bashy. «Ήταν 5 η ώρα το απόγευμα του Σαββάτου. Είχα μια χάρτινη σακούλα γεμάτη με φαγητό. Η θεία μου πάντα έφτιαχνε τα Σαββατοκύριακα», λέει.
«Ένα αυτοκίνητο με τέσσερις άντρες μέσα έρχεται από την αντίθεση κατεύθυνση προς το μέρος μου. Και ξαφνικά, στρίβει και μέσα σε δευτερόλεπτα έρχεται δίπλα μου. Ένας από τους άντρες στο πίσω κάθισμα βγαίνει και με σπρώχνει μέσα στο αυτοκίνητο. Μου πέφτει το φαγητό στο πεζοδρόμιο. Ουρλιάζω, κλαίω, αλλά δεν υπάρχει τίποτα που να μπορώ να κάνω».
Ο άντρας που την απήγαγε θα γινόταν σύντομα ο σύζυγός της. Στον γάμο, η Aisuluu ανακάλυψε ότι δεν ήταν καν η γυναίκα που σκόπευε να απαγάγει για να την παντρευτεί. Αλλά πάνω στη βιασύνη να επιστρέψει σπίτι με μια νύφη και αφότου είχε περιπλανηθεί στους δρόμους όλο το απόγευμα, ο άντρας αποφάσισε να συμβιβαστεί με το πρώτο «εμφανίσιμο κορίτσι» που είδε.
Ήταν 1996 και η Aisuluu ήταν έφηβη. Σήμερα έχει τέσσερα παιδιά με τον απαγωγέα και μετέπειτα σύζυγό της, με τον οποίο είναι ακόμη παντρεμένη, όπως γράφει ο βρετανικός Guardian.
Γνωστή ως ala kachuu,η βάναυση πρακτική της απαγωγής γυναικών με σκοπό τον γάμο έχει τις ρίζες της στους μεσαιωνικούς χρόνους, επιμένει όμως να εφαρμόζεται μέχρι σήμερα. Έχει απαγορευτεί στο Κιργιστάν για δεκαετίας και ο νόμος αυστηροποιήθηκε το 2013 με ποινές έως και 10 χρόνια στη φυλακή για όσους απαγάγουν μια γυναίκα για να την αναγκάσουν να παντρευτεί (προηγουμένως τιμωρούνταν με πρόστιμο αξίας 25 δολαρίων).
Ο νέος νόμος ωστόσο δεν έχει περιορίσει τη σοκαριστική αυτή πρακτική και οι διώξεις είναι σπάνιες. Σύμφωνα πάντως με την οργάνωση για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Restless Beings, «πρόκειται για μια σημαντική εξέλιξη δεδομένου ότι προηγουμένως η ποινή για την κλοπή ζώων ήταν πιο αυστηρή από εκείνη για το ala kachuu».
«Ένας ευτυχισμένος γάμος ξεκινά με κλάμα» λέει μια παροιμία στο Κιργιστάν και τα δάκρυα αυτά είναι οργής και τρόμου στην αρχή του γάμου για τις νύφες αυτές.
Το ala kachuu εφαρμόζεται σε όλες τις χώρες της κεντρικής Ασίας, είναι όμως ιδιαίτερα διαδεδομένο στις αγροτικές περιοχές του μετασοβιετικού Κιργιστάν, ενός έθνους 6 εκατομμυρίων μουσουλμάνων κατά κύριο λόγο. Στη διάρκεια της σοβιετικής κυριαρχίας, το έθιμο ήταν σπάνιο και οι γονείς ήταν εκείνοι που συνήθως κανόνιζαν τους γάμους.
Στοιχεία από το Women Support Center, μια οργάνωση που μάχεται για την ισότητα των φύλων στη χώρα, δείχνουν ότι τουλάχιστον 12.000 γάμοι λαμβάνουν χώρα και γίνονται κάθε χρόνο ενάντια στη θέληση της νύφης. Τα στοιχεία είναι από το 2011 και πιστεύεται ότι ο αριθμός είναι ακόμη μεγαλύτερος.
Οι άντρες απαγάγουν τις γυναίκες, λένε, για να αποδείξουν τον ανδρισμό τους, για να αποφύγουν την ερωτοτροποία (θεωρείται κουραστικό χάσιμο χρόνου) και για να εξοικονομήσουν την πληρωμή του kalym, το οποίο μπορεί να κοστίσει στον γαμπρό έως και 4.000 δολάρια σε μετρητά και ζώα.
Μετά το ala kachuu, που σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να είναι μια «συναινετική» απαγωγή για ζευγάρια που θέλουν να επιταχύνουν τη διαδικασία του γάμου τους, οι νύφες μεταφέρονται στο σπίτι του μελλοντικού συζύγου. Τα πεθερικά καλωσορίζουν τη γυναίκα και την αναγκάζουν να φορέσει jooluk, ένα λευκό σάλι που υποδηλώνει υποταγή στη νέα οικογένεια. Ακολουθεί ο γάμος. Περίπου το 80% των γυναικών που απαγάγονται αποδέχονται τη μοίρα τους, συχνά ύστερα από τη συμβουλή των γονιών τους.
Υπολογίζεται ότι 2.000 γυναίκες βιάζονται από τους μελλοντικούς συζύγους τους κάθε χρόνο και συνεπώς είναι καταδικασμένες να τους παντρευτούν, γιατί η επιστροφή στην οικογένειά τους αποτελεί ντροπή. Οι νύφες που το σκάνε βρίσκονται αντιμέτωπες με τον κίνδυνο μεγαλύτερης βίας, ακόμη και θανάτου.
Υπάρχουν σήμερα προσπάθειες ενάντια στη βάναυση αυτή πρακτική. Η Tatyana Zelenskaya, η οποία εργάζεται με την οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων Open Line Foundation, που στηρίζει θύματα απαγωγής προσφέροντας νομικές συμβουλές, δημιούργησε τα σχέδια και τα γραφικά για το Spring in Bishkek, ένα video game για smartphones, στόχος του οποίου είναι να πείσει τους νέους ανθρώπους ότι η απαγωγή δεν είναι παράδοση αλλά έγκλημα. Μέσα σε μόλις έξι μήνες, η εφαρμογή έχει γίνει download περισσότερες από 130.000 φορές, κάτι που θεωρείται απίστευτη επιτυχία.
