Μαθήματα ζωής δίνει η Melanie Gaydos, το μοντέλο που έχει γεννηθεί με βαμπιρισμό, κι έχει κατακτήσει το χώρο της μόδας.

Η ίδια μιλώντας στο «The What’s Underneath Project», μιλάει για το πώς την αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι όταν την βλέπουν για πρώτη φορά αλλά και για τα πρότυπα ομορφιάς.

Η Malanie έχει γεννηθεί με μια σπάνια πάθηση που επιστημονικά ονομάζεται «υποϊδρωσική εξωδερμική δυσπλασία» ή αλλιώς βαμπιρισμός. Η ασθένεια αυτή έχει ως αποτέλεσμα να μην έχει μαλλιά και δόντια, να εμφανίζει ακανόνιστη ανάπτυξη νυχιών, διογκωμένα ζυγωματικά, απουσία ιδρωτοποιών αδένων και χλωμή και εύθραυστη επιδερμίδα.

Η εμφάνισή της έγινε πολλές φορές αντικείμενο χλευασμού και παράξενων βλεμμάτων. Υπήρξαν όμως κι εκείνοι που τη λάτρεψαν, ενώ το 2011 η τύχη τής χαμογέλασε: Ένας φωτογράφος δήλωσε ενθουσιασμένος με την εμφάνιση της και τον τρόπο που διαχειρίζεται την εικόνα της και την επέλεξε ως μούσα του. Έκτοτε, η Melanie άνοιξε τα φτερά της και πρωταγωνίστησε σε πολλές διαφημίσεις, φωτογραφίσεις και εκθέσεις μόδας.

«Πολλοί άνθρωποι με κρίνουν και νομίζουν ότι είμαι φρικτά παράξενη. Όταν πάω σε μια φωτογράφιση, τα άλλα μοντέλα της βιομηχανίας συνήθως ρωτάνε “Τι είναι αυτό;” Είναι δύσκολο για μένα στον κόσμο της μόδας, οι άνθρωποι πιστεύουν ότι προβάλλομαι για τη διαφορετικότητα μου. Η αλληλεπίδραση μου με τους ανθρώπους με αγχώνει, γιατί τείνουν να προβάλλουν τα προβλήματα τους σε μένα».

Και συνεχίζει: «Θα πρέπει να θυμάστε ότι όταν κάποιος σας κρίνει, είναι απλά μια αντανάκλαση των δικών του θεμάτων. Γεννήθηκα με τη γενετική διαταραχή, εξωδερματική δυσπλασία, και αυτό επηρεάζει τη δερματική στοιβάδα του δέρματος – τους πόρους, τα μαλλιά, τα δόντια και τα νύχια. Είναι ένας γενικός όρος για πολλές διαφορετικές παθήσεις. Όταν ήμουν πιο μικρή έκανα 30-40 χειρουργικές επεμβάσεις. Δεν είχα καλό οικογενειακό περιβάλλον, ζούσα στον αλκοολισμό και τις καταχρήσεις. Η εξωδερμική μου δυσπλασία ήταν σίγουρα ένα πρόβλημα στη ζωή μου, αλλά δεν ήταν το κύριο πρόβλημα: ήταν απλά το κερασάκι στην τούρτα για να κάνει τα πράγματα χειρότερα. Μεγαλώνοντας, δεν πίστευα ότι θα ζήσω μέχρι τα 18, δεν σκέφτηκα ποτέ ότι θα αυτοκτονήσω, πίστευα ότι θα συμβεί κάποιο ατύχημα».

«Μεγαλώνοντας άρχισα να πιστεύω ότι θα αυτοκτονήσω. Αλλά, ακόμα κι αν ήξερα ότι δεν υπήρχε νόημα στη ζωή μου, ήξερα ότι δεν υπήρχε και κανένα νόημα στην αυτοκτονία. Αγαπώ το μόντελινγκ, είναι μια θεραπευτική διαδικασία για μένα. Πάντα θεωρούσα τον εαυτό μου μακριά από όλα τα πρότυπα ομορφιάς. Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι ήμουν όμορφη, αλλά ούτε κι ότι ήμουν άσχημη. Για μένα, η ομορφιά ήταν πάντα περισσότερο ένα συναίσθημα και ένας τρόπος ζωής. Νιώθω σαν να είμαι ο μόνος άνθρωπος που τα πέρασε όλα αυτά και δεν εύχομαι σε κανέναν να βιώσει όσα βίωσα».

«Ωστόσο σκέφτομαι ότι αν είχα γεννηθεί με κανονικό στόμα και μαλλιά, θα ήμουν πολύ βαρετή. Ακόμα κι αν έχω περάσει πολλά, είναι οι εμπειρίες μου, και μου αρέσει που έφτασα μέχρι εδώ σήμερα».