Λένε ότι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου είναι ο σκύλος και ότι παραμένει πιστός σε αυτόν για μια ζωή. Κάτι παρόμοιο ισχύει και με ορισμένους πλανήτες, οι οποίοι «κρατούν συντροφιά» ο ένας στον άλλον και πηγαίνουν πάντα «δυο-δυο».
Σύμφωνα με αστρονόμους από τις ΗΠΑ, αυτοί οι «πλανητικοί φίλοι» αποτελούν ένα φαινόμενο, το οποίο θα μπορούσε να αυξήσει δραματικά τις πιθανότητές μας να βρούμε εξωγήινη ζωή.
Οι πλανήτες-«σύντροφοι» είναι πιο πιθανό να είναι κατοικήσιμοι. Θα μπορούσαν ακόμη να είναι «υπέρ-Γαίες», στις οποίες ο άνθρωπος θα μπορούσε κάποια στιγμή να κατοικήσει.
Με το πέρασμα του χρόνου οι πλανήτες κρυώνουν. Οι λιωμένοι πυρήνες τους στερεοποιούνται και η εσωτερική δραστηριότητα παραγωγής θερμότητας ελαττώνεται, με αποτέλεσμα να είναι λιγότερο ικανοί να διατηρηθούν ως «κατοικήσιμοι», ρυθμίζοντας το διοξείδιο του άνθρακα για την πρόληψη της υπερβολικής ζέστης ή ψύξης.
Μια ομάδα αστρονόμων από το πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον και της Αριζόνα βρήκαν, ότι σε ορισμένους πλανήτες (περίπου στο μέγεθος της Γης), η βαρυτική έλξη ενός εξωτερικού πλανήτη-συντρόφου θα μπορούσε να παράγει αρκετή θερμότητα -μέσω μιας διαδικασίας που ονομάζεται παλιρροιακή θέρμανση- για να προλαμβάνει αποτελεσματικά την εσωτερική ψύξη και να επεκτείνει την πιθανότητα φιλοξενίας ζωής σε αυτούς.
Η επίδραση αυτή παρατηρείται στους δορυφόρους του Δία, την Ιώ και την Ευρώπη.
Οι ερευνητές έδειξαν ότι το φαινόμενο αυτό μπορεί να συμβεί στους εξωπλανήτες, δηλαδή σε αυτούς που βρίσκονται έξω από το ηλιακό μας σύστημα.
Όπως αναφέρει δημοσίευμα της βρετανικής εφημερίδας Daily Mail, οι ερευνητές συμπεραίνουν ότι η ανακάλυψη πλανητών στο μέγεθος της Γης, εντός της κατοικήσιμης ζώνης μικρών αστεριών, θα πρέπει να ακολουθείται από έρευνες για «διαστημικές συντροφιές», που θα μπορούσαν να βελτιώσουν τις πιθανότητες ενός πλανήτη να φιλοξενήσει ζωή.
«Ίσως στο μακρινό μέλλον, αφότου θα πεθάνει ο Ήλιος, οι απόγονοί μας να ζουν σε τέτοιους κόσμους» δήλωσε ο αστρονόμος του πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον, Rory Barnes.
