Ο 39χρονος σήμερα Richard Lee Noris, πέρασε 10 χρόνια κρυμμένος πίσω από μία μάσκα αφότου αυτοπυροβολήθηκε το 1997 με αποτέλεσμα να χάσει τη μύτη του, τα χείλια του ενώ νέκρωσαν οι μύες στο σαγόνι του και η γλώσσα του.

Στη συνέντευξή του στο αμερικανικό περιοδικό GQ έπειτα από την επέμβαση μεταμόσχευσης προσώπου στην οποία υπεβλήθη και η οποία είχε διάρκεια 36 ώρες δηλώνει περήφανος που υπήρξε «πειραματόζωο» και χαρούμενος που περνά το υπόλοιπο της ζωής τους μέσα κι έξω από τα νοσοκομεία με τους χειρουργούς να εκτιμούν την κατάστασή του.

Σαγόνια, δόντια, γλώσσα, μύες και νεύρα αντικαταστάθηκαν από δωρητή οργάνων. Η επέμβαση θεωρείται από τις πολυπλοκότερες στα ιατρικά χρονικά και οι γιατροί έδιναν στον 39χρονο μόλις 50% πιθανότητες επιβίωσης. Ωστόσο, ο Norris εξομολογείται στη συνέντευξή του στο περιοδικό:

«Μία σταγόνα ελπίδας μπορεί να δημιουργήσει έναν ωκεανό, αλλά ένα κουτί (γεμάτο) από πίστη μπορεί να δημιουργήσει ολόκληρο κόσμο».

Ο Richard Norris ήταν μόλις 22 ετών όταν αυτοπυροβολήθηκε στο πρόσωπο. Είχε επιστρέψει αργά στο σπίτι του μεθυσμένος και τσακωνόταν με τη μητέρα του όταν πήρε μία καραμπίνα και την απειλούσε πως θα τινάξει τα μυαλά του στον αέρα. Πείραξε λίγο τη θαλάμη του και το όπλο του «ανατίναξε» το πρόσωπο. Ανθρώπινη σάρκα, δόντια και οστά διασκορπίστηκαν στους τοίχους αλλά και στη μητέρα του. Δεν είχε δόντια, μύτη και κόπηκε κι ένα μέρος της γλώσσας του.

Από τότε ξεκίνησε και ο γολγοθάς για τον 39χρονο. Πάλεψε με τη διάκριση κάθε φορά που έβγαινε στον έξω κόσμο, τον εθισμό του στο αλκοόλ, αλλά και την κατάθλιψη που του δημιούργησε τάσεις αυτοκτονίας. Μάλιστα, για δέκα χρόνια επέλεγε να κυκλοφορεί μόνο τις νύχτες και πάντα φορώντας μάσκα.

Πριν κάνει την μεταμόσχευση προσώπου, ο Norris υπεβλήθη σε σειρά άλλων επεμβάσεων. Οι γιατροί του είχαν ανακοινώσει πως είναι αδύνατον να του κατασκευάσουν από την αρχή κάποια όργανα και πως η μόνη λύση ήταν να περιμένει για κάποιον δότη. Υπήρχε μεγαλύτερος κίνδυνος ο οργανισμός του να απορρίψει τα μεταμοσχευμένα όργανα και για το λόγο αυτό είχε μόλις 50% πιθανότητες επιβίωσης.

Μάλιστα, αυτό που ισχύει για τους ασθενείς που υποβάλλονται σε μεταμόσχευση προσώπου είναι ότι ανά πάσα ώρα και στιγμή, ακόμη και έπειτα από 10 χρόνια, μπορεί να απορρίψουν το μόσχευμα. Για τον Norris αυτός είναι ο μεγαλύτερός του φόβος:

«Κάθε μέρα ξυπνάω με αυτό το φόβο: Είναι αυτή η μέρα; Η μέρα όπου θα μπω σε ένα στάδιο απόρριψης, που θα είναι τόσο προχωρημένο που οι γιατροί δεν μπορούν να κάνουν κάτι για να το αλλάξουν;».

Το επιθυμητό ήταν να μπορεί να κυκλοφορεί και πάλι δημοσίως την ημέρα. «Δυστυχώς, όταν έχεις μία σοβαρή παραμόρφωση στο πρόσωπο, οι άνθρωποι νιώθουν αποκρουστικά και κάνουν σχόλια που δεν θα έκαναν σε έναν άνθρωπο που θα καθόταν για παράδειγμα σε μια αναπηρική καρέκλα» εξομολογείται στο περιοδικό ο Norris.
Και συνεχίζει: «Όταν κοιτάω στον καθρέφτη βλέπω τον Richard Norris. Πριν τη μεταμόσχευση,περπατούσα στο δρόμο και οι περισσότεροι άνθρωποι κάρφωναν τα μάτια τους πάνω μου με αποτέλεσμα να πέφτουν πάνω στους τηλεφωνικούς θαλάμους και στους στύλους. Τώρα κανείς δε δίνει σημασία, εκτός αν με γνωρίζει προσωπικά».

Φωτογραφίες: Splash / Smartmagna