Ο πληθυσμός της Ινδίας είναι 1,27 δισ. άνθρωποι. Σύντομα, η χώρα αυτή θα ξεπεράσει την Κίνα και θα γίνει η χώρα με τους περισσότερους κατοίκους στον κόσμο. Αν λοιπόν η εκλογή του Ναρέντρα Μόντι μεταμορφώσει την Ινδία, θα μεταμορφώσει αντιστοίχως και τον κόσμο, γράφει ο Μάρτιν Γουλφ σε ανάλυσή του στην εφημερίδα Financial Times.

Όπως σημειώνει ο συντάκτης του άρθρου, το οποίο αναμεταδίδει το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, οι εκλογές που ολοκληρώθηκαν στην Ινδία είναι αξιοσημείωτες για τρεις λόγους.

– Πρώτον, η Ινδία έδειξε για άλλη μια φορά το μεγαλείο της δημοκρατίας. Το ότι η ειρηνική μεταβίβαση της εξουσίας είναι δυνατή σε μια τόσο μεγάλη και τόσο φτωχή χώρα αποτελεί ένα πολιτικό επίτευγμα.

– Δεύτερον, οι Ινδοί απέρριψαν τη δυναστεία του κόμματος του Κογκρέσου, η οποία έδωσε τέλος στις διακεκριμένες υπηρεσίες του Μανμοάν Σινγκ. Η σημαντικότερη κυβέρνηση του Κογκρέσου μετά τον Νεχρού ήταν εκείνη του Ναρασίμχα Ράο, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, όπου ο Σινγκ υπηρέτησε ως υπουργός οικονομικών. Αν ο Μόντι πετύχει, θα το οφείλει στο ότι έκτισε σε αυτές τις βάσεις. Το Κογκρέσο εξακολουθεί να είναι το ισχυρό λαϊκό κόμμα που χρειάζεται η Ινδία, πρέπει όμως να απαλλαγεί από την οικογένεια Γκάντι.

– Τρίτον, ο Μόντι είναι πραγματικά αυτοδημιούργητος. Παρόλο που το κόμμα του κέρδισε μόνο το 31% των ψήφων, έχει μια μεγάλη πλειοψηφία στην Κάτω Βουλή. Και αυτό, ο Μόντι το πέτυχε υποσχόμενος να μεταφέρει τις επιτυχίες του Γκουτζαράτ στην υπόλοιπη χώρα. Το κατά πόσον το μοντέλο της επαρχίας αυτής μπορεί να αντιγραφεί είναι συζητήσιμο. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι οι Ινδοί διάλεξαν έναν άνθρωπο που υπόσχεται να βελτιώσει τη ζωή τους. Δεν τον διάλεξαν λόγω της καταγωγής του. Και αυτό δείχνει πόσο έχει αλλάξει η Ινδία το τελευταίο τέταρτο του αιώνα.

Η απερχόμενη κυβέρνηση θεωρείται αποτυχημένη. Κι όμως, η οικονομική ανάπτυξη έφτασε τα τελευταία χρόνια ένα μέσο όρο 7,5%, που είναι το υψηλότερο ποσοστό δεκαετίας της ινδικής ιστορίας. Η ταχεία αυτή αύξηση του ΑΕΠ είχε ως αποτέλεσμα να αυξηθεί το μέσο εισόδημα κατά 75%.

Αυτά είναι καλά νέα. Κρύβουν όμως κι ένα μέρος της αλήθειας. Η ανάπτυξη επιβραδύνθηκε την τελευταία τριετία λόγω της συσσώρευσης ατυχών οικονομικών επιλογών. Ο πληθωρισμός κυμάνθηκε επίσης την τελευταία πενταετία από 9% ως 11%. Όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα να μη δημιουργηθούν θέσεις εργασίας για τα δέκα εκατομμύρια νέους ανθρώπους που εισέρχονται κάθε χρόνο στην αγορά εργασίας, να μην εκσυγχρονιστούν οι υποδομές, να δημιουργηθούν προβλήματα στη γεωργία και εν γένει να επιδεινωθεί η ποιότητα της διακυβέρνησης.

Η Ινδία μπορεί να πάει καλύτερα, σημειώνει ο Σανκάρ Ατσαρία, οικονομικός σύμβουλος της ινδικής κυβέρνησης κατά τη δεκαετία του ’90. Το κατά κεφαλήν ΑΕΠ είναι το ένα δέκατο του αμερικανικού και το ήμισυ του κινεζικού. Ο Μόντι εξελέγη για να επιταχύνει την ανάπτυξη. Αν όμως θυμηθεί κανείς την αποτυχία της εκστρατείας του κόμματός του με τίτλο «Η Ινδία λάμπει» πριν από μια δεκαετία, ο Μόντι θα πρέπει να φροντίσει ώστε η ανάπτυξη αυτή να ωφελήσει τη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού, όχι μόνο τις ελίτ. Το σύνθημά του «λιγότερη κυβέρνηση και περισσότερη διακυβέρνηση» είχε απήχηση στην κοινή γνώμη. Κανείς δεν ξέρει όμως τι πραγματικά σημαίνει.

Η εκλογική αυτή αναμέτρηση μπορεί να αποδειχθεί ένα μεγάλο βήμα προς τον οικονομικό εκσυγχρονισμό της χώρας, καταλήγει ο αρθρογράφος των Φαϊνάνσιαλ Τάιμς. Αυτός ο γύρος μεταρρυθμίσεων όμως θα είναι σκληρότερος από τον αντίστοιχο που ξεκίνησε το 1991. Το θέμα δεν είναι απλώς να φύγει το κράτος από τη μέση, αλλά να γίνει η κυβέρνηση ένας αποτελεσματικός και έντιμος υπηρέτης του ινδικού λαού. Και η πρόκληση αυτή είναι μεγαλύτερη από αυτές που είχε να αντιμετωπίσει ο Μόντι στο Γκουτζαράτ.