Για τους εργάτες των ορυχείων της Γεωργίας τη σοβιετική εποχή η μετακίνηση από και προς τη δουλειά δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Η επιστροφή έπειτα από τη 18ωρη βάρδια, απαιτούσε να μπουν σε αυτά τα «μεταλλικά φέρετρα» που αιωρούνταν πάνω από τις απότομες πλαγιές και τις χαράδρες στην πόλη Chiatura.
Παρά την εικόνα αποσύνθεσης που παρουσιάζουν, αυτό το μεταφορικό σύστημα του 1950 εξακολουθεί να αποτελεί μέσο μεταφοράς και ένα από τα πιο εντυπωσιακά θεάματα της μηχανικής στον κόσμο.
Το τελεφερίκ κατασκευάστηκε το 1954 για να βοηθήσει στην εξόρυξη τεράστιων ποσοτήτων μαγγανίου που είχε βρεθεί σε αφθονία στην περιοχή.
Το 1905 χρίστηκε μια «εργατούπολη» για τους ανθρώπους που απασχολούνταν στην εξόρυξη αλλά χρειαζόταν ένα μεταφορικό σύστημα κατάλληλο για τη συγκεκριμένη τοποθεσία.
Για μισό αιώνα οι σοβιετικοί αναζητούσαν έναν τρόπο να είναι εφικτή η μετακίνηση στην πόλη και κατέληξαν πως ο πιο αποτελεσματικός θα ήταν… εναέριος.
Το σύστημα αυτό μετέφερε τους εργάτες από τα σπίτια τους, στο βάθος της χαράδρας, στα ορυχεία πάνω στα βουνά, αλλά και το μαγγάνιο.
Παραμένει, σύμφωνα με τη Daily Mail, έως και σήμερα σε λειτουργία, εξυπηρετώντας μονάδα παραγωγής μαγγανίου που είναι σε 24ωρη λειτουργία.
Στο ζενίθ της η πόλη ήταν το σημείο παραγωγής του 60% του μαγγανίου παγκοσμίως.
Δείτε τις φωτογραφίες και το βίντεο…
